΄Aλ Πατσίνο-Αl Pacino – Το συναίσθημα στο κινηματογράφo
Γράφει ο
Νίκος Μόσχοβος
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας
Ο βραβευμένος ηθοποιός, σκηνοθέτης και παραγωγός ταινιών, Αλ Πατσίνο το 2004 στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Φωτογραφία: Από Kindly granted by Thomas Schulz from Vienna, Austria – Al PACINO, CC BY-SA 4.0 Deed | Attribution-ShareAlike 4.0 International , https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=10592721
«Όταν βγαίνω από τα στούντιο κλαίω», έχει δηλώσει κάποτε ο 83χρονος Αμερικανός βραβευμένος ηθοποιός- σκηνοθέτης, Αλ Πατσίνο (Alfredo James «Al» Pacino) καταδεικνύοντας την ένταση με την οποία ενσαρκώνει τους ρόλους και τη πίεση, που υφίστανται άπαντες στο Χόλιγουντ, ιδίως όταν βρίσκονται στη πρωτοπορία της υποκριτικής τέχνης.
Το «πέρασμα»
σ’ ένα απλησίαστο επίπεδο
Ως καλλιτέχνης συγκαταλέγεται δίκαια μέσα στην ομάδα των ηθοποιών, που πέρασαν σε ένα άλλο επίπεδο απλησίαστο για τους ομότεχνους τους. Το στοιχείο, το οποίο συνδέει σχεδόν όλους τους ρόλους, που έχει ενσαρκώσει ο ίδιος, είναι η πολιτική και η κοινωνική αναφορά τους.
Με το βαθύ
εσωτερικό συναίσθημα
Συνάμα βασιζόμενος στο βαθύ εσωτερικό συναίσθημα κατορθώνει να δείξει τους ήρωες ως ανθρώπους, με πάθος, αδυναμίες, αισθήματα, συναίσθηση και ασυνειδησία, ταυτόχρονα. Μέσω της ενσάρκωσης του Μάικλ Κορλεόνε στη ταινία «Ο Νονός- The Godfather, 1972» του σκηνοθέτη -παραγωγού ,Φράνσις Φορντ Κόπολα (Francis Ford Coppol) εξελίσσεται ο Άλ Πατσίνο σ’ έναν ηθοποιό κλάσης, ο οποίος κατόρθωσε να μεταδώσει αυτούσια τα βιώματα και τη παράδοση των ανθρώπων της Σικελίας.
Η κοινωνική αναφορά
στους ρόλους
Στο φιλμ «Σέρπικο-Serpico, 1973» του Σίντνεϊ Λούμετ (Sidney Lumet) «καταπιάνεται» πάλι ο ίδιος με τη κοινωνική αναφορά και αποδίδει πιστά τον αστυνομικό, ο οποίος παλεύει ενάντια στα βρώμικα κυκλώματα, που υφίστανται ενίοτε μέσα στα όργανα της τάξης.
Συνάμα, στο φιλμ «Δικαιοσύνη για όλους -And Justice for All, 1979» του Νόρμαν Φρέντερικ Τζούισον (Norman Jewison) δε δίστασε ο ίδιος να ενσαρκώσει και το δικηγόρο, που εναντιώνεται στο σύστημα, ενώ υποδυόμενος τον κακοποιό στη ταινία «Σκυλίσια Μέρα- Dog Day Afternoon, 1975», πάλι με σκηνοθέτη τον Σίντνεϊ Λούμετ (Sidney Lumet) στηλιτεύει τη βία, που επικρατεί στη καθημερινότητα των ΗΠΑ.
Η απεικόνιση
της ουσίας
του πραγματικού
Αμερικανικού ονείρου
Συνέχισε στην ίδια κατεύθυνση με τη ταινία « Ο Σημαδεμένος- Scarface, 1983» του Μπράιαν Ντε Πάλμα (Brian De Palma) υποδυόμενος τον γκάνγκστερ και καταδεικνύοντας έτσι το αδιέξοδο της βίας, που επικρατεί εντός των κοινωνικών συστημάτων.
Στη ταινία «Οι Επαναστάτες-Revolution, 1985» του Χιού Χάντσον ( Hugh Hudson) μας θυμίζει ο Άλ Πατσίνο μέσα από το ρόλο του πατέρα- επαναστάτη τη ξεχασμένη ουσία της γέννησης του πραγματικού Αμερικανικού ονείρου, που δεν ήταν άλλο από το να έχουν οι άνθρωποι μια δουλειά, ένα σπίτι και μια ήσυχη ζωή χωρίς δεσμώτες.
Η εμβάθυνση
στις ανθρώπινες σχέσεις
Βαθιά ανθρώπινη και ουσιαστική είναι η ερμηνεία του Αλ Πατσίνο στο φιλμ «Φράνκι και Τζόνι- Frankie and Johnny, 1991» του Γκάρι Μάρσαλ (Garry Marshal) στο οποίο μαζί με τη Μισέλ Φάιφερ (Michelle Pfeiffer) καταδεικνύουν αμφότεροι τα αισθήματα των απλών ανθρώπων και κάνουν μια αξιοσημείωτη μνεία για τη δυσκολία, που επικρατεί στην ανάπτυξη των σχέσεων μεταξύ των δύο φύλων.
Συνάμα, στη ταινία «Οικόπεδα με Θέα- Glengarry Glen Ross, 1992) του εξαίρετου σκηνοθέτη Τζέιμς Φόλεϊ και του βραβευμένου σεναριογράφου, Ντέιβιντ Μάμετ (David Mamet) κατορθώνει ως ηθοποιός ν’ «αποτυπώσει» τη «μοναξιά» όσων ασχολούνται με τις πωλήσεις και την απομάκρυνση από το ανθρώπινο συναίσθημα.
Το μοναδικό
«Άρωμα γυναίκας»
Στο μοναδικό φιλμ «Άρωμα γυναίκας- Scent of a Woman, 1992) του Μάρτιν Μπρεστ (Martin Brest) μέσα από τον εκπληκτικό μονόλογο του τυφλού Αμερικανού αντισυνταγματάρχη, Φρανκ Σλέιντ (Frank Slade) μας «αποκαλύπτει» με μαεστρία ο ίδιος το ποιοι θα πρέπει να γίνονται πραγματικά οι ηγέτες και ποιοι θα χαθούν στη λήθη της ιστορίας.
Μεν, πήρε το πολυπόθητο Όσκαρ πρώτου ανδρικού ρόλου μετά από 9 υποψηφιότητες, αλλά νομίζω πως αυτός ο μονόλογος ενόχλησε κι ενοχλεί ακόμα πολλούς, αφού θα λάμπει σα «φάρος-οδηγός» στην ανθρώπινη συνείδηση.
Κατάθεση
«σώματος και ψυχής»
Σχεδόν σε όλη τη καλλιτεχνική πορεία του, μέχρι και σήμερα ο Αλ Πατσίνο απέδειξε πως είναι η επιτομή του ηθοποιού εκείνου, που καταθέτει «σώμα και ψυχή» στη δουλειά του, για να καταγράψει «χωρίς φτιασίδια» το κοινωνικό γίγνεσθαι… Και κάτι ακόμα:
Το πως παίζει και ενσαρκώνει ο Αλ Πατσίνο όλους τους ρόλους με τη κίνηση ή ακινησία των υγρών ματιών του, τον έχει κατατάξει σε μια μοναδική κατηγορία απόδοσης της ερμηνευτικής απόδοσης και ήδη ανήκει «εκεί στα αστέρια», όπου θα λάμπει παντοτινά….
©Typologos.com 2024
