Η υποκρισία στη σκηνή της ζωής
Γράφει ο Νίκος Μόσχοβος
Δημοσιογράφος –Συγγραφέας
Η υποκρισία «ζει και βασιλεύει» στη μεγάλη σκηνή της ζωής, ενώ ο αέναος χρόνος διανύει τον 21ο αιώνα στη Γη.Φωτογραφία από Sam Williams από το Pixabay
Η υποκρισία «ζει και βασιλεύει» στη μεγάλη σκηνή της ζωής, ενώ ο αέναος χρόνος διανύει τον 21ο αιώνα στη Γη. Μεγάλοι «πρωταγωνιστές» είναι οι καπάτσοι, οι πονηροί, οι σοφιστές, οι οποίοι παρουσιάζουν μια λογικοφανή ιστορία διαστρεβλώνουν το καθετί και ρίχνουν πάντοτε το φταίξιμο στους άλλους, ενώ εκμαυλίζουν συνειδήσεις αξιοποιώντας πολλές φορές αυτό, που είναι κοινό κτήμα.
Οι …παντογνώστες
Νομίζουν πως τα ξέρουν όλα, ενώ επιμένουν διαρκώς πως είναι αλάνθαστη και πιο καλύτερη η θεωρία, καθώς και η πρακτική τους. Ερμηνεύουν, δε, τα πάντα κι όλα σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Τριγύρω τους έχουν «στρατό αυλοκολάκων», που φροντίζει για το status quo, αλλά οι «γαλίφηδες» θα μείνουν στο κοντινό περιβάλλον μέχρι και να δουν ότι τα «πράγματα γέρνουν αλλού».
Οι υποκριτές η ηθική και η γραβάτα
Οι υποκριτές δεν έχουν κανένα ηθικό ενδοιασμό και φροντίζουν πάντα με νομικές «φόρμουλες» να φροντίζουν τον εαυτό τους. Δε διστάζουν να φορέσουν γραβάτα, να πάρουν το ύφος του καλού παιδιού, ώστε να δείξουν πόσο σοβαροί είναι με τάχα περισπούδαστο και συγκαταβατικό ύφος.
Δυστυχώς, ο κόσμος είτε τους πιστεύει , είτε τους ακολουθεί από ανάγκη, γιατί κατορθώνουν να «είναι μέσα στα πράγματα», αφού μπορούν να λένε πάντοτε το «άσπρο- μαύρο» και το «μαύρο- άσπρο». Λένε, μάλιστα, πως πιστεύουν σε ηθικές αξίες και μεγάλες ιδέες.
Αν ζούσε σήμερα ο Τζον Λοκ θα τους είχε πάρει «στο κυνήγι», που διαστρέβλωσαν τόσο πολύ τις ιδέες του και θα θυμίσουμε μια από αυτές. Αυτή δεν είναι άλλη από τη διασφάλιση των φυσικών δικαίων, που εξασφαλίζει τη σχέση εμπιστοσύνης.
Το κρυμμένο προσωπείο
Με τους υποκριτές, που ξέρουν καλά να κρύβουν κάτω από τη συγκατάβαση το ανέκφραστο και το υπεροπτικό πρόσωπό τους, δε μπορεί να δημιουργηθεί καμία σχέση εμπιστοσύνης, γιατί ερμηνεύουν πάντοτε το σύστημα της ελεύθερης οικονομίας, σύμφωνα με τα όσα θέλουν να κερδίσουν αυτοί και μόνον αυτοί. Κοινώς, τα θέλουν όλα δικά τους κι είναι «φαταούλες».
Οι υποκριτές δεν έχουν κανένα ηθικό ενδοιασμό και φροντίζουν πάντα με νομικές «φόρμουλες» να φροντίζουν τον εαυτό τους. Δε διστάζουν να φορέσουν γραβάτα, να πάρουν το ύφος του καλού παιδιού, ώστε να δείξουν πόσο σοβαροί είναι με τάχα περισπούδαστο και συγκαταβατικό ύφος.Φωτογραφία από Anja από το Pixabay
Η ξεχασμένη ρήση του Άνταμ Σμιθ
«Καθώς κάθε άτομο, λοιπόν, προσπαθεί όσο μπορεί και να εναποθέσει το κεφάλαιό του στη στήριξη της εγχώριας βιομηχανίας, και, έτσι, να κατευθύνει τη βιομηχανία αυτή της οποίας τα προϊόντα μπορεί να έχουν μεγάλη αξία. Κάθε άτομο αναγκαστικά μοχθεί, ώστε να καταστήσει τα ετήσια έσοδα της κοινωνίας όσο μεγαλύτερα γίνεται.
Πράγματι, ούτε επιδιώκει τη προώθηση του κοινωνικού συμφέροντος κι ούτε γνωρίζει κατά πόσο το προωθεί. Με την προτίμηση της εγχώριας έναντι της διεθνούς βιομηχανίας, επιδιώκει μονάχα τη δική του ασφάλεια.
Και κατευθύνοντας έτσι τη βιομηχανία αυτή καθώς τα προϊόντα της μπορεί να έχουν μεγάλη αξία, επιδιώκει μονάχα το δικό του κέρδος, και καθοδηγείται απ’ ένα αόρατο χέρι που προωθεί σκοπούς που δεν ήταν στη πρόθεσή του.
Ούτε είναι πάντα χειρότερο για τη κοινωνία που δεν ήταν μέρος της. Μέσα από την επιδίωξη του δικού του συμφέροντος, συχνά προωθεί το συμφέρον της κοινωνίας πιο αποτελεσματικά απ’ όταν ηθελημένα προωθεί το τελευταίο », δεν έγραψε τόσο αποκαλυπτικά κι ο Άνταμ Σμιθ;
Ο παππούς Σωκράτης
O παππούς Σωκράτης πρέσβευε πριν από αιώνες τον αγνωστικισμό και τη διαλεκτική ως τις μόνες υπαρκτές αλήθειες του φθαρτού κόσμου. Με βάση τη διαλεκτική, λοιπόν, το κάθε οικονομικό σύστημα- μοντέλο κι η εκάστη θεωρία έχουν τις ατέλειες τους, γιατί πάντοτε εφαρμόζονται από ανθρώπους, οι οποίοι οι ίδιοι είναι ατελείς.
Τις περισσότερες φορές εφαρμόζονται από εκείνους, που υποκριτικά εμφανίζονται ως οι υποστηρικτές της κορυφαίας θεωρίας τους. Ωστόσο, ζουν οι ίδιοι μέσα στην αλαζονεία και θέλουν με το οποιοδήποτε κόστος να κυριαρχούν συνέχεια, με αποτέλεσμα να παρασέρνουν τα πάντα στους δρόμους του «Αόρατου Χεριού».
Ποιο είναι αυτό; Εκείνοι, το ξέρουν, γιατί με αυτό ορίζουν τη συνείδησή τους κι όχι με το «ανθρώπινο συναισθηματικό γίγνεσθαι». Άλλωστε, το είχε πει o Άνταμ Σμιθ ότι είναι έτσι, κι αυτό ίσως να τους βολεύει αφάνταστα, ώστε να κοιμούνται καλύτερα τον «ύπνο του δικαίου».
Ξεχνούν, όμως, τη ζωή διέπει πάντοτε η διαλεκτική σχέση, η οποία ολοκληρώνει τον έναν από τους ατέρμονους κύκλους, δίνει την απάντηση και «γκρεμίζει» τους θρόνους της αλαζονείας.
©Typologos.com 2023
