To «Όχι» κι ο κόσμος

συντάκτης f7848c5_wp · Δημοσιεύτηκε 27/10/2022 · Ενημερώθηκε 17/11/2023

Γράφει ο Νίκος Μόσχοβος

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας

Η ιστορία είναι στιγμές, «σταλαγματιές» ανά τους αιώνες, που μένουν στο διηνεκές της μνήμης της ανθρωπότητας.Φωτογραφία από Dimitris Vetsikas από το Pixabay

Η ιστορία είναι στιγμές, «σταλαγματιές» ανά τους αιώνες, που μένουν στο διηνεκές της μνήμης της ανθρωπότητας. Είναι στιγμές, που μια λέξη ή μια φράση γράφει τα πάντα. Μια λέξη μονάχα ήταν το «Όχι» από μια μικρή τότε σε γεωγραφικό μέγεθος χώρα, αλλά μεγάλη στο πνεύμα και στο ψυχικό σθένος, την «Ελλάδα» μας.

Η δύναμη του «Όχι»

Θα σταθώ μόνο σε ένα σημείο παρά το γεγονός ότι πολλοί έχουν γράψει διθυράμβους για το «Όχι» των Ελλήνων απέναντι στο πιο αποτρόπαιο ολοκληρωτισμό (τον ναζισμό-φασισμό), που γνώρισε ποτέ ο κόσμος και σε δυο τεράστιες πολεμικές «κρεατομηχανές», οι οποίες ήθελαν να ισοπεδώσουν τα πάντα.

Εκείνο το «Όχι» ήταν εκείνο, το οποίο έδειξε πάρα πολλά στην ανθρωπότητα και τη χαλύβδωσε για να δώσει τη μάχη κατά του άξονα.

Το διηνεκές του χρόνου

Αυτή η μονολεκτική λέξη περικλείει πολύ περισσότερα ιστορικά γεγονότα του «ρου» της ιστορίας.

Περικλείει όχι μόνο την εποποιία στα βουνά της Βόρειας Ηπείρου, αλλά και τη μάχη στο «Ρούπελ», τη μάχη της Κρήτης, την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, την Εθνική αντίσταση σε όλες τις εκφάνσεις της, (Ε.Λ.Α.Σ-Ε.Δ.Ε.Σ.), και τα ολοκαυτώματα των χωριών σε όλη την Ελλάδα.

Ήταν η στιγμή κατά την οποία έδειξε ένας λαός σε όλο τον κόσμο, ακόμη και μέσα από τη μετέπειτα ήττα και την ακολουθούμενη αβάσταχτη κατοχή, πως ο αντίπαλος δεν ήταν άτρωτος, καθώς και θα μπορούσε να νικηθεί.

Οι συνιστώσες του «Όχι»

Ήταν το «Όχι» των Ελλήνων, το οποίο μαζί με τη μάχη της Κρήτης και την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, που παρείχαν χρονικά τη δυνατότητα στους Σοβιετικούς να δώσουν τη τιτάνια και τη νικηφόρα μάχη στο Στάλινκραντ και στους Άγγλους, Γάλλους, Αμερικανούς να νικήσουν τον Ρόμμελ στη Βόρεια Αφρική.

Η ιστορία των απλών ανθρώπων

που θυσιάστηκαν

Ήταν το εκείνο το «Όχι»,το οποίο κατά τη γνώμη του υποφαινόμενου, που ως κομβική στιγμή επέφερε πολύ αργότερα τη «D-Day» και την απόβαση στη Νορμανδία. Είναι η ιστορία των απλών κι όχι των επώνυμων ανθρώπων, οι οποίοι έδωσαν τα πάντα για να μπορέσει η ανθρωπότητα να ζήσει ειρηνικά και να φτάσει σήμερα η Ευρώπη σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο ζωής.

Είναι η ημέρα, που θυμάμαι από τις διηγήσεις του παππού- μυλωνά, Ανδρέα Θεοδωρίδη πως ο ίδιος άφησε τη γιαγιά Ελπίδα με δυο μικρά παιδιά στις Σέρρες για να πάει στο μέτωπο της Αλβανίας. Εκεί του ανέθεσαν την αποστολή μηνυμάτων ως αγγελιοφόρου του Ελληνικού Στρατού στη γραμμή του μετώπου. Εκεί ήταν που σε κάποια από τις αποστολές τραυματίστηκε από τη βόμβα ενός εχθρικού αεροπλάνου, αλλά κατόρθωσε να επιβιώσει.

Το «Όχι» και ο 21ος αιώνας

Είναι εκείνο το «Όχι», που «δείχνει το δρόμο» και στον 21ο αιώνα για το τι θα πρέπει να κάνει η ανθρωπότητα απέναντι σε όσους φιλοδοξούν να γίνουν «μονοκράτορες» μέσω των αναθεωρήσεων συνόρων και των ανασυστάσεων αυτοκρατοριών.

Κυριολεκτικά, θα «τρίζουν τα κόκκαλα» των πεσόντων αγωνιστών πολεμιστών του Στάλινγκραντ, αν μάθουν ότι ένας απόγονος θέλει να «ανασκευάσει» την ιστορία και εξαπέλυσε επίθεση στην Ουκρανία.

Κυριολεκτικά, για τον ίδιο λόγο, θα «τρίζουν τα κόκκαλα» και των εκτελεσμένων Ουκρανών ποδοσφαιριστών της Δυναμό Κιέβου, οι οποίοι αρνήθηκαν τις πιέσεις και οδηγήθηκαν στο απόσπασμα από τους Ναζιστές, γιατί τους κέρδισαν σε αγώνα ποδοσφαίρου κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.

Μια λέξη μόνον

Η ζώσα ιστορία, λοιπόν, είναι στιγμές, «σταλαγματιές», που βάφτηκαν με το αίμα και τον τιτάνιο αγώνα των απλών ανθρώπων και οι οποίες «ταξιδεύουν» μέσα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος. Εκεί, μόνο μια λέξη κατορθώνει πάντα να «φωτίζει» την ανθρωπότητα στις δύσκολες στιγμές χωρίς να θέλει ποτέ να επιβάλει τίποτα σε κανέναν, αλλά να χαρίζει πνεύμα και φως. Είναι μια λέξη μόνον: «Ελλάδα»…