Ένα δώρο ψυχής στην εποχή της αυτό-ακύρωσης είναι η ποιητική συλλογή του Φλωρίν Γεωργίου «Η Αϋπνία της Αγάπης»

Συντάκτης:

Νίκος Μόσχοβος

Ένα δώρο και μια κατάθεση ψυχής για την ειρήνη στην εποχή της αυτό-ακύρωσης αποτελεί ποιητική συλλογή του Φλωρίν Γεωργίου με τίτλο: «Η Αϋπνία της Αγάπης» (εκδόσεις «ΒιβλιοΠηγή»), που παρουσιάστηκε στις 7.30 το βράδυ της Παρασκευής 23 Μαΐου 2025 στο «Βιβλιοστάτη» στο Χαλάνδρι στην Αττική.

Ομιλητές – ομιλήτριες

Για το βιβλίο μίλησαν:

♦Η μεταφράστρια και αρθρογράφος, Άντζελα Μπράτσου.

♦Η φιλόλογος, μεταφράστρια και συγγραφέας, Δώρα Φώτου.

♦Ο ίδιος ο λογοτέχνης, ο Φλωρίν Γεωργίου.

Στην εκδήλωση διαβάστηκε από την κ. Μπράτσου και η βιβλιοκριτική του καθηγητή του Τμήματος Βαλκανικών Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, Τσιπριάν-Λουκρετσίους Σούτσιου (Ciprian-Lucrețius Suciu), ο οποίος παραδίδει το γνωστικό αντικείμενο της Ρουμάνικης γλώσσας και φιλολογίας δίνοντας έμφαση στην εκπαίδευση και στον πολιτισμό.

Η αρχή του «ταξιδιού»

Το «ταξίδι» στη ποιητική γραφή του Φλωρίν Γεωργίου «ξεκίνησε» στην εκδήλωση μέσα από το λόγο της μεταφράστριας και αρθρογράφου, Άντζελας Μπράτσου, η οποία διαπίστωσε πως η κοινωνία βρίσκεται στην εποχή της αυτό-ακύρωσης.

Κατά την ίδια, η τέχνη είναι πλέον υψηλή, αλλά εγκεκριμένη, επιδοτούμενη, επιμελημένη και πιο πρόσφατα αυτολογοκριμένη.

«Ο καλλιτέχνης δε χρειάζεται να δημιουργεί. Πρέπει να αντικατοπτρίζει τα προβλήματα της κοινωνίας – χωρίς, όμως, να λέει τίποτα ξεκάθαρα, γιατί διαφορετικά θα «ασκήσει αφηγηματική βία». Η Αισθητική; Μια δυσπιστία. Η Ομορφιά; Ένας κίνδυνος. Η Αρμονία; Μασκαρεμένος αντιδραστισμός. Η παροιμία «η τέχνη προέρχεται από τη καλλιτεχνία» έχει πλέον ξεπεραστεί.  Αντικαταστάθηκε με τη «η τέχνη προέρχεται από τα συμφραζόμενα». Και το αποτέλεσμα; Μια υποσημείωση στις σημειώσεις ενός βαριεστημένου επιμελητή», είπε η γνωστή μεταφράστρια.

Αυτό-ακύρωση

και λογοτεχνία

Η ίδια προειδοποίησε ότι η αυτό-ακύρωση έχει ριζώσει και στη λογοτεχνία, αφού δεν έχει πλέον σημασία η τόλμη στο στυλ, αλλά το πόσο υποφέρεις μέσα στο ίδιο σου το κείμενο.

«Τα μυθιστορήματα είναι ημερολόγια με εισαγωγικά, και η ποίηση γράφεται σαν να  «συνοδεύει» μια ψυχιατρική συνταγή. Μορφή; Στυλ; Ρυθμός; Είναι ύποπτοι. Η λογοτεχνία δε «τραγουδάει πια», αλλά αναστενάζει, τραυλίζει, «λαχανιάζει». Αν ένας συγγραφέας τολμήσει να γράψει με ποίηση ή, Θεός φυλάξοι, με ειρωνεία, αμέσως τον χαρακτηρίζουν: ελιτίστικο, πατριαρχικό και ξεπερασμένο. Πού είναι οι μεγάλες «φωνές»; Τα Οράματα; Οι Μυθικοί χαρακτήρες;», αναρωτήθηκε η κ. Μπράτσου, η οποία ανέφερε με νόημα ότι αυτά «αντικαταστάθηκαν από ιστορίες σε πρώτο πρόσωπο, ταυτότητες με παύλα και ξεσπάσματα περί «αυθεντικότητας» και «προσωπικού τραύματος»».

Η λογοτεχνία

έχει γίνει

κοινωνική άφεση αμαρτιών

Έτσι, η ομιλήτρια «κατέθεσε» ότι στη σύγχρονη εποχή δεν έχει σημασία η ποιητική έκφραση, αλλά η ιδεολογική συμμόρφωση.

«Η λογοτεχνία έχει γίνει κοινωνική άφεση αμαρτιών, όχι καλλιτεχνική έκσταση. Η κοινωνία δεν είναι πλέον ένας πολιτιστικός χώρος αλλά ένα πεδίο επαναπρογραμματισμού! Η αυτό-ακύρωση δεν είναι μόνον αισθητική – είναι δομική.

Η κοινωνία δε βλέπει πλέον τον εαυτό της ως χώρο πολιτισμού, αλλά ως ρινγκ πυγμαχίας για ηθική, εξουσία και «επικυρωμένη γνώμη». Η Ταυτότητα; Κατακερματισμένη. Το φύλο; Ασαφή ταυτότητα φύλου. Η Προέλευση; Προβληματική. Η Γλώσσα; Ξαναγραμμένη. Όλα γίνονται «προβληματικά» – μέχρι που δεν απομένει τίποτα να αγαπήσουμε, να ονομάσουμε, να υπερασπιστούμε.

Ο μεταμοντέρνος άνθρωπος είναι μια διάχυτη σιλουέτα με αθλητικά παπούτσια, που αναρωτιέται το πρωί αν του επιτρέπεται ακόμα να είναι «ο εαυτός του» χωρίς τη συγκατάθεση μιας επιτροπής. Η πραγματική εξουσία είναι ύποπτη. Το Στυλ – χλευασμένο. Η Αξιοπρέπεια – συγχέεται με την αυστηρότητα. Αντί για μορφή, πολιτισμό και ουσία – έχουμε ειρωνεία,  «κριτική αποστασιοποίηση» και «awareness, επίγνωση», σημείωσε με νόημα η Μπράτσου.

Το βασικό ερώτημα

Για τα «κατατεθέντα» πεπραγμένα εξέφρασε η ίδια τη τολμηρή άποψη ότι:

«Η κοινωνία δε θέλει πλέον να λάμψει. Θέλει απλώς να μην ενοχλήσει. Και τώρα; Το ερώτημα δεν είναι αν θέλουμε να επιστρέψουμε στο παρελθόν. Αλλά αν έχουμε ακόμα το θάρρος να ονειρευτούμε ξανά, να εκφραστούμε καθαρά, να αγαπήσουμε τη μορφή, το βάθος, την ισορροπία – χωρίς να μας χαρακτηρίζουν ως «νοσταλγικούς» – ή, ακόμη χειρότερα, «ιδεολογικά αδέσμευτους».

Η αυτό ακύρωση δεν είναι αρετή. Είναι ένα σοβαρό σύμπτωμα. Ο άνθρωπος που δε  θέλει πλέον να εκδηλώνεται, να δημιουργεί, να μιλάει – είναι ένας άνθρωπος σε απομόνωση. Πολιτισμικά, πνευματικά κι ανθρώπινα. Ίσως τώρα περισσότερο από ποτέ χρειαζόμαστε τις παλαιές αρετές: Κομψότητα, αξιοπρέπεια και μουσικότητα. Το μέτρο, ιδιαίτερα: Το θάρρος να είσαι όμορφος ενάντια στο ισοπεδωτικό ρεύμα».

Η περίπτωση

του Φλωρίν Γεωργίου

Και μέσα σε όλα αυτά «έρχεται» η περίπτωση ενός ποιητή «πρώτης γραμμής», του Φλωρίν Γεωργίου, για τον οποίο αποκάλυψε  η κ. Μπράτσου ότι τον γνωρίζει από το 1992, τη χρονιά, που ίδρυσε ο ίδιος την πρώτη Ρουμάνικη Κοινότητα της Αθήνας «Άγιος Στέφανος ο Μέγας» , στην οποία διατέλεσε πρόεδρος κατά τη διάρκεια των δύο πρώτων ετών.

Μια πολύχρονη φιλία, αναπτύχθηκε μεταξύ των δύο αυτών ανθρώπων, οι οποίοι ο καθένας με το τρόπο του, κατάφεραν να δημιουργήσουν πολιτιστικές γέφυρες μεταξύ της Ελλάδας και της Ρουμανίας.

Στην εποχή της αυτό-ακύρωσης, λοιπόν, συνεχίζουν και οι δύο στον ίδιο δρόμο, «αλλά πάντα με το βλέμμα και με μια καλή σκέψη προς τα επιτεύγματα του άλλου», όπως τόνισε η  κ. Μπράτσου.

Ο επόμενος «σταθμός»

Τον επόμενο «σταθμό» στο «ταξίδι» της ποίησης του Φλωρίν Γεωργίου αποτέλεσε το κείμενο του καθηγητή του Τμήματος Βαλκανικών Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, Τσιπριάν-Λουκρετσίους Σούτσιου, το οποίο ανάγνωσε η κ. Μπράτου και έχει ως εξής:

Η αϋπνία της αγάπης

Μια βιβλιοπαρουσίαση

Τσιπριάν-Λουκρετσίους Σούτσιου

(Ciprian-Lucrețius Suciu)

«Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω την παρουσίαση για τον ποιητικό τόμο «Η αϋπνία της αγάπης », του Φλωρίν Γεωργίου, με την προσωπική του εξομολόγηση, όπως αυτή αποτυπώνεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του:

«Προσπάθησα να γράψω αυτό το βιβλίο με πολλή αγάπη και αφοσίωση, γιατί ήθελα να το χαίρονται τόσο εκείνοι στους οποίους το αφιερώνω και που αγαπώ πάρα πολύ, όσο και όλοι όσοι θα θελήσουν να το διαβάσουν, προσφέροντας στον εαυτό τους ένα δώρο ψυχής, ένα υπέροχο δώρο, που μπορούν να ανοίγουν ξανά και ξανά με τη χαρά της πρώτης φοράς. Και ελπίζω να διαβάζεται με αγάπη, πάντοτε, από άλλους αναγνώστες, κάθε φορά που επιθυμούν να χαϊδεύουν την ψυχή τους με ποιήματα».

Άκουσα την προτροπή του ποιητή και άνοιξα το βιβλίο. Πολλές φορές. Δεν ήξερα ακριβώς τον λόγο, αλλά ένιωθα την ανάγκη να γνωρίσω όσο καλύτερα μπορούσα εκείνον που προσεύχεται με θερμή προσευχή. Έτσι, δεν μπορούσα να μην προσέξω τους μεταφορικούς, ελκυστικούς τίτλους – σαν κλειδιά που ανοίγουν δίοδο προς τα μεγάλα θέματα: προς τη δημιουργία, και ιδιαίτερα προς την ποίηση, δηλαδή προς τη δύναμη του λόγου, προς τη συμπαντική βλάστηση και «τη σημασία της μεταλαμπαδεύσεως του πνεύματος από γενιά σε γενιά», προς μια ζωή «που βιώνεται ως συνεχής ανάσταση του εαυτού». Πλάι στη δημιουργία του διέκρινα τη φιλία, δια της οποίας ο παράδεισος φαίνεται πιο κοντά. Και, φυσικά, τη ζωή και τον θάνατο, στις μεταφορικές τους εκφάνσεις: αέρας, νερό, φωτιά και γη – όλα περιλαμβανόμενα σ’ ένα ποιητικό αλφάβητο, έτσι ώστε, προσθέτοντας αναγκαστικά την αγάπη, «η καρδιά του ποιητή να μετατραπεί, σαν σε παραμύθι, σε βιολί», και «η μουσική της ψυχής του να αναβλύζει σαν ουράνιο τόξο στην ψυχή που γίνεται φωλιά της αρμονίας και κυψέλη των τραγουδιών, του πόθου και της ανθρωπιάς». Και σκέφθηκα: Θα θελήσουν, άραγε, οι αναγνώστες να μάθουν να ακούν τις μελωδίες που έγραψε ο Φλωρίν σ’ ένα νέο αλφάβητο; Μα πώς αλλιώς θα μπορέσουν να εισέλθουν στο σύμπαν των λέξεων του ποιητή και μόνο έτσι η αγάπη του θα μπορέσει να αγκυροβολήσει στις καρδιές τους, στάζοντας εκεί όπως το μέλι από την κερήθρα. Πού αρχίζει και πού τελειώνει, άραγε, το σύμπαν των λέξεων του Φλωρίν; Το σύμπαν των λέξεων του Φλωρίν ξεκινά με τον Λόγο, «την αγαπητική απόλυτη αρχή» που εμπεριέχει τα πάντα και που είναι «η πρώτη πηγή του Ηλιακού Φωτός, της ύπαρξης και του σύμπαντος». Όλοι γνωρίζουμε ότι «Εν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος», δηλαδή η Αγάπη, και ότι από την αγάπη του Λόγου δημιουργήθηκαν ο αέρας, το νερό, η φωτιά και η γη, που από τότε «ονειρεύονται το αιώνια ζωντανό φως του Παραδείσου».

Τι είναι, λοιπόν, για τον Φλωρίν ο αέρας; Είναι «το φιλί της ζωής, που το ρουφά με λαχτάρα το βρέφος στην αρχή της, κάθε φορά που μια νέα ψυχή ξεκινά στον αγώνα της συνέχειας της ζωής». Ο αέρας είναι «ο πρώτος θηλασμός της ζωής, είναι η ζωντανή, αθάνατη αγάπη που βιώνεται με ευλογία, είναι η ελπίδα του ζώντος που κρύβεται από τον θάνατο στη γη, είναι η ιερή, ουράνια αγάπη – φωτεινή σαν αστραπή, που τρέφει τις υπάρξεις ως την τελευταία τους πνοή».

Αυτός είναι, λοιπόν, ο αέρας… Αλλά το νερό; Τι είναι το νερό για τον Φλωρίν; Το νερό, κι αυτό «εξανεμισμένο από τη ζέστη, όπως μια ανάσα», ανεβαίνει μέχρι τον ουρανό, πάνω στις ακτίνες του ήλιου, «με αόρατη πτήση, σαν μαγικό πουλί – ταξιδευτής, όπως η ιερή μετάνοια που υψώνεται σε μοναστήρι». Για τον Φλωρίν, το νερό είναι ζωντανό. Πάντα ανεβαίνει προς το Φως, όπως «τα δάκρυα της άνοιξης που παρασύρονται από το φύλλο του κήπου για να ξεδιψάσουν τα φυτά που λούζονται στο Φως». Το νερό είναι το δάκρυ του ίδιου του Φλωρίν, «χυμένο για τον θάνατο», του ποιητή που προσεύχεται για τους ανθρώπους, ώστε «να το πίνουν αιωνίως».

Οπότε, αέρας και νερό… Αλλά η φωτιά; Τι είναι η φωτιά για τον Φλωρίν;

Η φωτιά, «με την απαλή της πτήση από την ιερή πηγή του αιώνιου Ήλιου, φιλεί κι αυτή τον πλανήτη με αγάπη, σαν άγγελος, φέρνοντάς μας το πολυπόθητο Φως από τον Ουρανό». Η φωτιά είναι «το Φως εκ Φωτός του Ουρανού, που συνοδεύει μεσ’ στα καντήλια τη φλογερή προσευχή». Η φωτιά είναι όμως και «η δίκαιη τιμωρία που καίει τους αμαρτωλούς, τους αληθινά ένοχους». Η φωτιά είναι, ωστόσο, και της αγάπης, και του άσβεστου πόθου, που «από την πρώτη στιγμή μας λιώνει μέσ’ στη σιωπή». Είναι «το ατελεύτητο παρόν στο όνειρο της αθανασίας».

Αέρας και νερό και φωτιά… Αλλά η γη; Τι είναι η γη για τον Φλωρίν;

Η γη είναι «η τελευταία αγκαλιά», είναι ο παράδεισος και η κόλαση μαζί. Η γη «χαρίζει την τροφή σαν από το κέρας της αφθονίας, αλλά γεννά και τους καρπούς της γνώσης του πόνου». Διότι από τη γη μεγαλώνει το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού – η γη γεννά «την κόλαση των νεκρών και τα δάκρυα του πόθου». Η γη είναι «ο ξενώνας όλων των ζωντανών πλασμάτων», «η στοργική μητέρα που συγχωρεί τις αμαρτίες των ανθρώπων» και που προσφέρει ένα τελευταίο φιλί και μια τελευταία αγκαλιά στο σώμα. Η γη είναι «η απέραντη κιβωτός που περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο, μεταφέροντας τους ανθρώπους μέσα στον χρόνο, με τις εποχές, χωρίς σταματημό, μέσ’ από βροχές και γαλήνη, χιόνια και ανέμους, ως το πολυπόθητο φως του Παραδείσου», όπου οι ψυχές θα μπορέσουν επιτέλους να αναπνεύσουν ελεύθερες.

Αέρας και νερό και φωτιά και γη… Και πάνω απ’ όλα, τι;

Πάνω απ’ όλα, «το Φως που μας το χάρισε ο Ήλιος, ο Θεός-Λόγος, Εκείνος που έγινε δεκτός με πολλή αγάπη ήδη από την αρχή, από την πρώτη ημέρα – το ιερό φως απ’ όπου οι μέρες γεννιούνται από τις νύχτες αέναος, ως θαύμα γι’ αυτούς που επιθυμούν ενόραση ψυχής, αληθινή ενόραση, θεωρία από αγάπη, δικαίως αποκτημένη από τον καιρό εκείνον που δεν γνωρίζει θάνατο…».

Ο αέρας είναι θηλασμός. Το νερό είναι ζωντανό. Η φωτιά είναι ιερή. Η γη είναι αγκάλιασμα. Το φως είναι παράδεισος. Νιώθω πως άρχισα να εξοικειώνομαι με το ποιητικό αλφάβητο του Φλωρίν και να ζω το Θαύμα. Διακρίνω ήδη το Ξέφωτο της αγάπης, τον τόπο όπου ο καθένας δέχεται την αγάπη «όπως ο αμφιβληστροειδής δέχεται το φως». Γίνομαι, μάλιστα, πολύ προσεκτικός απέναντί της, Μέρα και νύχτα, μη τυχόν παραβλέψω κι εγώ την εντολή του Κυρίου και διωχθώ από τον παράδεισο, και μη διακρίνω πια «το Φως που γνέθει το μαλλί των λευκών προβατίνων» και χάσω ξανά το ξημέρωμα, που είναι «σαν το Φως της Ανάστασης των ημερών από έναν τάφο», και όχι το σούρουπο, δηλαδή «τη Σκιά του Ενταφιασμού κάθε ημέρας κάτω από τη γη». Φοβάμαι, μη τυχόν πιαστώ ξανά στα δίχτυα του σκότους, που φέρνουν τις ψυχές στα βάσανα της Κόλασης. Αποτάσσομαι, λοιπόν, τον Νέο Άρη, τον θεό του πολέμου, μήπως γίνω κι εγώ μια «πεταλούδα με πολύχρωμα, αλλά απατηλά φτερά, που καταστρέφει τα φύλλα, τρώγοντάς τα αχόρταγα και χωρίς σταματημό», και μη τυχόν «ο θεός του Χρήματος μου χαράξει, κι εμένα, την ψυχή με μια τοιχογραφία της Αποκάλυψης». Γιατί κι εγώ ποθώ το Ψηφιδωτό με το περιστέρι της ειρήνης, το ζωντανό ψηφιδωτό που «παρακαλώ να ολοκληρωθεί από γενιές και γενιές, διαδοχικά». Θέλω κι εγώ να γίνω ο Στρατιώτης με τα περιστέρια, που «αν είχαν φωλιάσει στο κράνος του Άρη, του άλογου θεού, οι άνθρωποι θα ζούσαν πάντοτε ειρηνικά», και «το Πολεμικό μου Άρμα να είναι η Μεγάλη Άρκτος του ουρανού», για να περπατήσω κι εγώ, καλούμενος «από σήμαντρο φωτός που χτυπά ο σιδεράς με τη φωτιά του Προμηθέα, στον ουράνιο θόλο ακατάπαυστα», και να δω αν τα άστρα, «δηλαδή τα κεριά της ειρήνης στον ουρανό, φωτίζουν ακόμα όπως οι άγιες καντήλες που άναψε ένας άγγελος»…

Τώρα, που έμαθα την αλφαβήτα του Φλωρίν, νιώθω προστατευμένος από την Αμορφωσιά του να διαβάζει κανείς «χωρίς να σκέφτεσαι ή του να κρίνει χωρίς να έχει διαβάσει», και δεν φοβάμαι πια «μη τυχόν πεθάνω πριν πεθάνω, ούτε μυ τυχόν πεθάνω δεύτερη φορά», μετά που θα πεθάνω, αλλά ούτε και μη τυχόν γνωρίσω τι πάει να πει η Απουσία, δηλαδή η λήθη, «που σβήνει όλα τα φώτα», και στο Τελευταίο πάζλ μη τυχόν μοιάζω με «τον χιονάνθρωπο που λιώνει, αργά, από τον ήλιο της ζωής». Θέλω κι εγώ από’ δώ και στο εξής να ζήσω τη Ζωή σαν ένα ταξίδι και, «παρότι φτωχός, να γίνω ο πρίγκιπας από το φως της αληθινής αγάπης και όχι ο πλούσιος ζητιάνος στο σκοτάδι αυτών που έχουν αμαρτήσει»… Δεν ποθώ, λοιπόν, τη Νεκρή Φύση με το μέλλον, αλλά «φτερά που μεταφέρουν την ψυχή από το φως της ζωής προς την αιωνιότητα, στο φως της ευτυχίας, στην ελευθερία»… Θέλω, από ’δώ και στο εξής, κι’ εγώ να είναι το Ταξίδι μου, Ταξίδι προς το Ζωντανό Φως, το ταξίδι «του ναύτη που επέστρεψε από θάλασσες και χώρες μακρινές στο χωριό του», οδηγημένος από το τελευταίο πλοίο προς το ουράνιο φως, για να αποβιβαστώ κι εγώ όπως εκείνος, «απαλά, πάνω σ’ ένα άστρο, όπως στο πατρικό μου σπίτι, στον ζωντανό, θεϊκό κήπο». Θέλω κι εγώ να ζήσω «το θαύμα που προστατεύει τις αναμνήσεις από τον θάνατο», τις Αναμνήσεις για την Εδέμ, «που υψώνουν τις ψυχές όπως τα πουλιά», και «να δραπετεύσω, πετώντας, προς τον Ουρανό». Τώρα, που έμαθα αυτό το αλφάβητο, θέλω κι εγώ να εμφανιστώ στη Νωπογραφία της αθανασίας «όπως σε μια Καπέλα Σιξτίνα των ονείρων ή όπως τα λουλούδια της άνοιξης που ζωγραφίζουν ζωντανά ουράνια τόξα σ’ ένα λιβάδι, και η Γένεσή μου να λάβει χώρα στην ψυχή, εκεί όπου βρίσκεται κρυμμένος σαν σπόρος, μαζί με την Αγάπη και το Φως».

Θέλω κι εγώ να μπορώ να αποκρυπτογραφήσω, από εδώ και στο εξής, τη Γραφή «σαν φάρμακο και όχι σαν τρομερή ασθένεια και, όσο ακόμα αναπνέω τον αέρα του πράσινου, να πιστεύω»· «όσο ακόμα πίνω από το νερό του πλανήτη, σαν από τις οάσεις της Σαχάρας, να σέβομαι»· και «στο φως του Ήλιου που θα φωτίζει τις αναπνοές μου, να αγαπώ». Γιατί μόνο έτσι θα συνειδητοποιήσω τον Χορό των εποχών, του οποίου χορογράφος είναι ο Ήλιος: άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας, δηλαδή «το ΠΑΙΧΝΙΔΙ, η ΑΓΑΠΗ, η ΣΟΦΙΑ και ο ΘΑΝΑΤΟΣ!» Γιατί μόνο έτσι θα βρω «το Νήμα της Αριάδνης» και «την αιγίδα της Αθηνάς» και θα φτάσω να ανοίξω το Βιβλίο με τα μαγεμένα φτερά, που γεννήθηκαν «από την καρδιά της ψυχής» και που θα με μεταφέρουν προς την Ανάσταση, δηλαδή στην Επανάληψη του θαύματος, στην ποίηση, στην πίστη, στην ελπίδα και στην αγάπη, δηλαδή στην Παρηγοριά των παρηγοριών, που «μας δόθηκε μέσω της ύψιστης θυσίας, που πηγάζει από την άπειρη αγάπη του Υιού του Θεού για τον άνθρωπο, του Θεού-Ανθρώπου, που νίκησε τον θάνατο με τον θάνατο για να χαρούμε κι εμείς, οι άνθρωποι, το άσβεστο φως της αθανασίας»!

Δέχομαι, λοιπόν, την τρυφερή Αγκαλιά του ποιητή, όπως η ατμόσφαιρα αγκαλιάζει τη γη, και θέλω κι εγώ να αφήσω τον εαυτό μου να κυριευτεί, μαζί του, από την Αϋπνία της αγάπης, για να μπορώ «να ονειρεύομαι το φως της ελευθερίας μέσα από την αθανασία».* * *

Αυτός είναι ο Φλωρίν Γεωργίου, ο Ρουμάνος ποιητής που ζει εδώ και πάνω από τρεις δεκαετίες στην Αθήνα, όπου έχει συνδυάσει την επιστημονική του καριέρα στη βιοχημεία με μια βαθιά και δεσμευμένη λογοτεχνική δραστηριότητα. Στην πρώτη του ποιητική συλλογή, Συναισθήματα σε κεχριμπάρι (εκδ. Pim, Ιάσι) , που εκδόθηκε το 2012 και μεταφράστηκε στα ελληνικά από τον ίδιο (εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2018), ακολούθησε το 2013 το έργο Στα ίχνη της πτήσης (εκδ. Pim, Ιάσι), το οποίο μεταφράστηκε επίσης στα ελληνικά το 2016 (εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα) . Η Αϋπνία της αγάπης, η τρίτη ποιητική του συλλογή, δημοσιευμένη αρχικά στα Ρουμανικά (εκδ. Doxologia, Ιάσι, 2020)  και μεταφρασμένη από τον ίδιο στα ελληνικά το 2024 (εκδ. Βιβλιοπηγή, Αθήνα), προσφέρει στον αναγνώστη μια νέα ευκαιρία για στοχασμό πάνω στην αγάπη και αποτελεί μια μορφή διαρκούς αγρυπνίας. Όπως μας έχει ήδη συνηθίσει, και αυτή τη φορά ο ποιητής Φλορίν Γεωργίου καλεί τον σύγχρονο άνθρωπο να μην κοιμάται μπροστά στην πραγματικότητα, την αγάπη ή τον πόνο του άλλου· έτσι, η Αϋπνία της αγάπης μετατρέπεται σε μια μεταφορά της πνευματικής εγρήγορσης. Όπως ήταν αναμενόμενο, και στις σελίδες αυτής της ποιητικής συλλογής διακρίνεται η επίδραση του ελληνισμού – μύθοι, αρχέτυπα και ελληνικό ήθος – αλλά και ο πόθος για τις «ρίζες», για τη μολδαβική καταγωγή και τη ρουμανική γλώσσα.

Ζώντας στην Αθήνα, ο Φλωρίν Γεωργίου δεν γράφει, ούτε αυτή τη φορά, μόνο από την οπτική ενός Ρουμάνου ξενιτεμένου, αλλά και από εκείνη ενός διανοούμενου αναρτημένου μεταξύ πολιτισμών, σαν ποιητής της εξορίας και της πολλαπλής ταυτότητας4».

Οι υποσημειώσεις

της βιβλιοκριτικής

του καθηγητή

¹ Δρ. Valentina Teclici, «Συναισθήματα σε κεχριμπάρι», Art-Emis Academy, λογοτεχνικό, καλλιτεχνικό και γνωμοδοτικό περιοδικό, Νέα Ζηλανδία, 4 Αυγούστου 2012. Βλ. https://www.art-emis.ro/cronica-de-carte/florin-gheorghiu-sentimente-in-chihlimbar.

² Mioara Dragomir, «Στα ίχνη της πτήσης, του Φλωρίν Γεωργίου – μια ποιητική συνηγορία της αγάπης για τον λόγο, τον πολιτισμό και τη δημιουργικότητα ως εκφράσεις της θείας χάριτος στον άνθρωπο», στον τόμο Η πρόσληψη της Αγίας Γραφής μεταξύ φιλολογίας, ερμηνευτικής και μεταφρασεολογίας, Πρακτικά του Διεθνούς Συμποσίου «Διερευνήσεις στην ρουμανική και ευρωπαϊκή βιβλική παράδοση», IV, Ιάσιο, 8-10 Μαΐου 2014, Εκδόσεις του Πανεπιστημίου «Αλέξανδρος Ιωάννης Κούζα» του Ιασίου, 2016, σσ. 77–86. Βλ. επίσης Valentina Teclici, «Φλωρίν Γεωργίου – με δύο πατρίδες στον χάρτη του κόσμου»,

https://gradinaculecturi.wordpress.com/2021/02/21/valentina-teclici-florin-gheorghiu-cu-doua-patrii-pe-harta-inimii/,

και Valerica Mitu, «Στα ίχνη της πτήσης»,

https://balkaniacontemporana.wordpress.com/2016/05/31/pe-urma-zborului/.

³ Vasilica Grigoraș, «Με την Αϋπνία της αγάπης προς την Εδέμ», στο περιοδικό Logos & Agape, 3 Ιανουαρίου 2021, και στο περιοδικό Armonii culturale, παγκόσμιο περιοδικό δημιουργίας και πολιτιστικής στάσης, Adjud, Vrancea, 4 Ιανουαρίου 2021.

Ο τρίτος σταθμός

Ο τρίτος «σταθμός» του λογοτεχνικού ταξιδιού ήταν η απαγγελία ποιημάτων του Φλωρίν Γεωργίου από τη φιλόλογο, μεταφράστρια και συγγραφέα, Δώρα Φώτου, η οποία μίλησε και για την εξύμνηση του θαύματος της Δημιουργίας και της ζωής, που «αποτυπώθηκε» μαζί με φιλοσοφικές αναφορές στη τρίτη ποιητική συλλογή του ίδιου με τίτλο: «Η Αϋπνία της αγάπης».

Ο ποιητής

Ο ποιητής, Φλωρίν Γεωργίου υπογράμμισε την υψηλή αξία που έχει η ποίηση στη ζωή των ανθρώπων και την παρομοίασε μ’ ένα μαγικό ελιξίριο που τους «ξεδιψάει» με το αθάνατο νερό της.

Βιογραφικό του ποιητή

Ο Φλωρίν Γεωργίου γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου 1951, στην πόλη Χούσι, του νομού Βασλουϊ, της Ρουμανίας.

Αποφοίτησε με άριστα από τη Βιολογική Σχολή του Πανεπιστημίου «Αλεξάνδρου   Ιωανν. Κούζα» του Ιασίου και αναγορεύτηκε διδάκτορας της βιοχημείας στο ίδιο πανεπιστήμιο

 Από το 1985 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα μαζί  με την Ελληνίδα σύζυγό του, Βασιλική Σακκά και το γιο τους, Δημήτρη-Φλωρίν.

Η πρώτη εμφάνισή του στα γράμματα έγινε το 1992 με τη δημοσίευση ποιημάτων του στο Λογοτεχνικό περιοδικό «Ο Λογοτέχνης »  Έτος ΙΙ, Αρ.37(54), στις 4 Σεπτεμβρίου 1992, με εκδότη-αρχισυντάκτη το σπουδαίο Ρουμάνο ποιητή. Μαρίν Σορέσκου.

Το 1992 εκδίδει και χρηματοδοτεί στην Αθήνα το «Ελλήνο- Ρουμανικό Αθηναίον», το πρώτο περιοδικό στη Ρουμάνικη γλώσσα, στην Ελλάδα. Την ίδια χρονιά, μαζί με μια ομάδα υποστηρικτών ιδρύει την πρώτη Ρουμάνικη Κοινότητα της Αθήνας υπό την επωνυμία «Άγιος Στέφανος ο Μέγας»  και στην οποία διετέλεσε πρόεδρος κατά τα δυο πρώτα χρόνια.

Το 1993 συμμετείχε στην ίδρυση του συλλόγου «Σύγχρονα Βαλκάνια» στην Αθήνα.

Κατά καιρούς, τα ποιήματα του έχουν δημοσιευτεί στα έντυπα: «Ο Ρουμάνικος Αγγελιοφόρος», «Ελλήνο-Ρουμανικό Αθηναίον» και «Αυγή», στη Ρουμανία.

Το πρώτο του ποιητικό βιβλίο με τίτλο: «Συναισθήματα σε Κεχριμπάρι» δημοσιεύτηκε το 2012 από τιςεκδόσεις «ΠΙΜ », στο Ιάσιο.

Το δεύτερο ποιητικό έργο του, τιτλοφορείται «Στα ‘Ιχνη Της Πτήσης»  και «κυκλοφόρησε» το 2013 πάλι από τις εκδόσεις «ΠΙΜ». Η τρίτη ποιητική συλλογή του Φλωρίν Γεωργίου φέρει το τίτλο  «Η Αυπνϊα της Αγάπης» και «κυκλοφόρησε» το 2020 από τις εκδόσεις «Δοξολογία» του Ιασίου.

Ποιήματα του λογοτέχνη, Φλωρίν Γεωργίου συμπεριλήφθηκαν το 2015 στην «Ανθολογία των ποιητών του Νομού Βασλούϊ» του εκδοτικού οίκου «Σφαίρα» στην πόλη Μπαρλάδ της Ρουμανίας,

Οι ελληνικές εκδόσεις

Από τον εκδοτικό οίκο «Γαβριηλίδης» της Αθήνας δημοσιεύτηκαν μεταφρασμένα από τον ίδιο τιον Φλωρίν Γεωργίου, τα βιβλία του με τίτλο::« Στα ίχνη της πτήσης » το 2015 και «Συναισθήματα σε κεχριμπάρι » το 2018.

Στο Αθηναϊκό εκδοτικό οίκο «Κοινωνία των (δε)κάτων » δημοσιεύτηκαν ποιήματα του Φλωρίν Γεωργίου σε δυο ανθολογίες: «Τα ποιήματα του 2015 » το 2016 και « Τα ποιήματα του 2018» το 2019. Τέλος, το 2024 εξέδωσε το ποιητικό βιβλίο με τίτλο «Η Αϋπνία Της Αγάπης»,μεταφρασμένο  από τον ίδιο, στην Ελληνική γλώσσα και το οποίο «κυκλοφόρησε»  από τις εκδόσεις «ΒιβλιοΠηγή» της Κηφισιάς.

©Typologos.com 2025