Ένας οικογενειακός αποχαιρετισμός στο Νότη Μαυρουδή

Γράφει ο Νίκος Μόσχοβος

Δημοσιογράφος- Συγγραφέας

Πυθαγόρειο Ωδείο 19/5/2010.Αφιέρωμα στο Νότη Μαυρουδή. Φωτογραφία-Πηγή:Facebook

Με τη κιθάρα κυριολεκτικά «ζωγράφιζε».

Αυτός ήταν ο αείμνηστος συνθέτης, Νότης Μαυρουδής (Αθήνα, 16 Ιουλίου 1945 – Μακρινίτσα Μαγνησίας, 3 Ιανουαρίου 2023), ο οποίος έφυγε τόσο απρόοπτα από τη ζωή.

Υπήρξε ένας άνθρωπος κυριολεκτικά χαμηλών τόνων, βαθιά φιλοσοφημένος και πολιτικοποιημένος, ο οποίος είχε πάντα το θάρρος της γνώμης του. Ως καλλιτέχνης και δημιουργός πέτυχε τόσα πολλά πράγματα χωρίς να χρειαστεί ποτέ τα «φώτα της δημοσιότητας». Του έφτανε το ταλέντο του.

Κατείχε  πολύ καλά τα «μυστικά» της κιθάρας, τα οποία μετέδωσε σε άλλους νεότερους μουσικούς, οι οποία έγιναν αργότερα γνωστοί ανά το πανελλήνιο. Προσωπικά, τον θεωρώ μαζί με τον αείμνηστο δάσκαλό του, Δημήτρη Φάμπα ανάμεσα στους δυο κορυφαίους σολίστ κιθάρας, που μεγαλούργησαν στην Ελλάδα μας.

Η φιλία

με τον μπαμπά

Ο αξέχαστος, Νότης Μαυρουδής συνδεόταν με φιλία με τον αείμνηστο πατέρα μου, Γιάννη Μόσχοβο και αποτέλεσε μέρος της ιστορίας αγάπης των γονιών μου, μέσα από το μοναδικό τρόπο, με τον οποίο μόνον εκείνος είχε να μεταδίδει τα πιο όμορφα συναισθήματα μέσα από τη «γλώσσα» της  κιθάρας και της μουσικής. Να πως έχει η ιστορία και την οποία εξιστορώ για πρώτη φορά με λίγα λόγια:

Ο πατέρας μου και ο Νότης Μαυρουδής υπήρξαν παιδικοί φίλοι με κοινή πολιτική πορεία επί πολλά χρόνια. Στα 24 χρόνια του, ο πατέρας μου ερωτεύτηκε τη μητέρα μου, Κυριακή, για την οποία έγραψε τους στίχους ενός τραγουδιού, το οποίο βρισκόμενος στην ηλικία των 18 ετών μελοποίησε ο Νότης Μαυρουδής. Αυτό το τραγούδι αποτελεί σήμερα οικογενειακό κειμήλιο μας.

O αείμνηστος κιθαρίστας, συνθέτης και ραδιοφωνικός παραγωγός, Νότης Μαυρουδής. Φωτογραφία-Πηγή: Facebook

Η γνωριμία

με το Νότη Μαυρουδή

Είχα, όμως, την ευτυχία και τη στιγμή να τον γνωρίσω ο ίδιος και από κοντά, αφού τη δεκαετία του 1990 και λίγο μετά από τη κυκλοφορία της πρώτης ποιητικής συλλογής μου, τον συνάντησα σε μια μπουάτ της Θεσσαλονίκης, όπου είχε εμφανιστεί για λίγες ημέρες.

Του έδωσα το βιβλίο μου, διάβασε λιγάκι ένα ποίημα και μου είπε κάποια πολύ σημαντικά λόγια, τα οποία τα ακολούθησα, όσο μπορούσα στη μετέπειτα πορεία μου. Εκείνη την εποχή μόνο σε τρεις συνθέτες ή μουσικούς είχα δωρίσει το πρώτο βιβλίο μου, στο μονάκριβο φίλο μου, Άκη Γεροντάκη, στο Νότη Μαυρουδή και στο Διονύση Τσακνή.

Ήταν οι μουσικοί και συνθέτες, στους οποίους ήθελα να προσφέρω ως δώρο το πόνημά μου, ως εκτίμηση της προσωπικότητάς τους και της δημιουργίας τους.

Ένας οικογενειακός

αποχαιρετισμός

Ως οικογένεια και ως άνθρωπος ο υποφαινόμενος δε θα ξεχάσουμε ποτέ το Νότη Μαυρουδή, γιατί αποτελεί μέρος της πιο ωραίας ιστορίας μας και θα μας συντροφεύει πάντοτε η ανάμνησή του. Στους οικείους του, λέμε απλά: «Κάθε ανάμνηση να σας ζεσταίνει τη καρδιά και να θυμάστε πάντα το χαμόγελο του». Καλό ταξίδι, γλυκέ τροβαδούρε της κιθάρας..

©Typologos.com 2023