Κουστωδία
Ένα ποίημα
του Δρ. Μιλτιάδη Ντόβα
Δημιουργοί του Γραπτού Λόγου
Εννέα οι Μούσες μου γελούν στις κέρινες καμπάνες, καλοκαίρι ελπίδας και λύτρωσης! Αντάμωσε ο Έρως την Ψυχή, φωτιάς κρατεί τη σύνεση στου υστερνού τη ρότα!
Χαμόγελο η δόξα τ’ Ουρανού, λευκό σημάδι τ’ Άναστρου στέλνει φιλιά στις Ώρες! Θυμάται ο αντάρτης το Χριστό! Σκέφτεται με περίσκεψη κι Ονείρου ικεσία!
Σημείο-Δάκρυ στη βιτρίνα του Θεού, είν’ οι χοές οι δεύτερες, νεκρών που σηκωθήκαν! Κοίμηση των Νεράιδων της πηγής, σε δόρατα που φλέγονται στο θυμωμένο δάσος!
Δάσος θλιμμένο που θυμίζει Ωκεανό, π’ Έρωτας επισκέπτεται, σε Γης αναζητήσεις!Αναζητήσεις των αρρήτων της φωτιάς, σχεδιάγραμμα ο θάνατος μ’ Αστέρι να τον κράζει!
Γνέφει το Άστρο, σ’ έναν κέρινο παππού, γυρεύει φως αχάραγα κι εικόνες με θυμάρι!Τρεις ήλιοι-άγγελοι με συντροφιά! Σε λόφο της ανύψωσης δυνάμεων της Σειρήνας!Κείνης π’ ο Οδυσσέας την ποθεί! Στα πέρατα του Ψεύτη Νου! Σε βράχο ματωμένο!
Αλυσίδες ασπρογάλαζης χροιάς!
Νεράιδες κλαιν στ’ Ανείπωτο, Γοργόνες κρύβουν τ’ άστρα! Τα άστρα που‘ν’τα ζάρια του Θεού Εκείνου που στην παύση του,το τίποτα εθυμήθη!
Δεύτερες αστρικές διαδρομές!Χαμόγελο ορίζουνε στ’ Άχραντου τον Κανόνα! Κανόνα με τα άλφα το μικρό, π’ορίζει το απέριττο, τ’ απόλυτο και τ’ Άλλο!Θύμηση η ρουτίνα των νεκρών!
Παρέλαση από δίπολα που Σύμπαντα ορίζουν! Ορίζουνε μορφές τ’ Ευγενικού, του Άψυχου, τ’ Αλλοτινού,τ’ Ωραίου μα και του μαύρου! Ντύθηκε το φεγγάρι τις Σιωπές!Ουράνια διαδήλωση μοναχικών ελπίδων! Δερβίσηδες αγγίξαν τις ιαχές!Πνοές απ’ τ’ άστρα κλέψανε κι ευχές με Ήλιου δόρυ! Το δόρυ που‘ν’χλαμύδα της Οργής και σήμαντρο μοναδικό,βεβήλωσης μιας λάσπης!
Θυμήθηκε τ’ αγέρι τη φωτιά!Το Λόγο με την έπαρση, των άστρων του Χειμώνα!Χειμώνα με Ονείρων αστραπές, βροντές π’ορίζουν τ’ Άπειρο με έναν ψεύτη Δία! Έναν Ικέτη-Παντοδύναμο Θεό! Π’ όλο κρατεί τ’ ανέγγιχτα αγγίζοντας το θείο! Απύθμενο το ψέμα τ’ Ουρανού!Γεμάτη λάθη η γύμνωση των δεκαεπτά αγγέλων! Αγγέλων που στο φως καραδοκούν και στο σκοτάδι ντρέπονται, γελάνε και ελπίζουν! Ελπίζουν Γεγονός να ξαναρθεί! Αυλαία με τα ψέματα να πέσει στην Αλήθεια!
Σύντομη η μομφή των Αστεριών!Η Οργή τους, δυνατότερη με αίμα μας ραντίζει!Ραντίζει αστροφώτιστες σκιές! Ψυχές με θεία κίνηση κι αγκάλες του Ηλίου! Ο Ήλιος κλαίει, γίνηκε, παιδί μικρό!Σ’ ένα νησί τραβήχτηκε κι αρνείται να γυρίσει! Θύμωσε και γυρεύει χαλασιά!
Στα Σύμπαντα τα δεύτερα και στους φτωχούς αγγέλους!
Αγγέλους νικημένους-νικητές! Της ύψωσης τ’ Αθάνατου στου υστερνού το χάδι!Το χάδι των αήττητων πληγών! Π’ ο Φιλοκτήτης άγιασε με του Ηρακλή τα δώρα! Σημαίνει σάλπιγγα τ’ Ονειρεμού! Τ’ ατίθασα τα χνάρια μας, χαθήκαν στην Αυλίδα! Σιμά σ ένα βωμό π’ ακολουθεί! Κόρη την Ιφιγένεια ντυμένη το χαμό της! Καράβι-Άστρο με τ’ Ανάστρου την Ψυχή! Κι ο Έρωτας απ’ τ’ Άπειρο φωτίζει κουστωδία!
Πληροφοριακά στοιχεία
Το ποίημα αυτό απέσπασε το Πρώτο Βραβείο Ερωτικής Ποίησης σε Ελεύθερο Στίχο στα «Σικελιανά 2018».
©Typologos.com 2022
