Βροχή, ομίχλη κι άλλα φαινόμενα στο σινεμά
Με το Νίκο Μόσχοβο
Δημοσιογράφο – Συγγραφέα
20:27:40,08/08/2020
Η βροχή, η ομίχλη κι η φύση γενικότερα ενέπνευσαν τους δημιουργούς της 7ης τέχνης να αποτυπώσουν στιγμές, συναισθήματα, εκφράσεις, καθώς και τη ροή της συνείδησης της ανθρωπότητας.Φωτογραφία από enriquelopezgarre από το Pixabay
Η βροχή, η ομίχλη και τα φαινόμενα της φύσης γενικότερα ενέπνευσαν τους δημιουργούς της 7ης τέχνης να αποτυπώσουν στιγμές, συναισθήματα, εκφράσεις, καθώς και τη ροή της συνείδησης της ανθρωπότητας.
Στο ρομαντικό κωμικό musical «Τραγουδώντας στη Βροχή – Singin’ in the Rain » (1952) των Stanley Donen και Gene Kelly έχουμε ίσως καταγεγραμμένες μια από ωραιότερες χορογραφίες για τον αληθινό έρωτα, που διαφέρει από την απλή σεξουαλική σύναψη δυο ενήλικων ανθρώπων. Η σκηνή με τη χορογραφία με το Jene Kelly να τραγουδά και να στριφογυρνά μέσα στη βροχή παραμένει αξεπέραστη μέχρι και σήμερα έχοντας συγκεντρώσει 29.166.455 προβολές στο Youtube!
Aυτή τη χορογραφία τη λατρεύω κυριολεκτικά, και φαντάζομαι πόσο ώρες πρόβας και προετοιμασίας θα χρειάστηκε ο Jene Kelly για να την αποδώσει σωστά, γιατί πέρα από την έμπνευση και το ταλέντο χρειάζεσαι στην τέχνη να τα σχεδιάσεις πρώτα όλα, καθώς και μετά να εξασκηθείς σε αυτά.
Την ομίχλη, την καταχνιά κι ακόμη μια ολόκληρη λίμνη έχει χρησιμοποιήσει ο αείμνηστος Θεόδωρος Αγγελόπουλος καταγράφοντας τα τεκταινόμενα της σύγχρονης Ελλάδος.
Ωστόσο, απ’ όλες τις ταινίες του, αγαπώ ιδιαίτερα το μουντό τέλος στο φιλμ «Ταξίδι στα Κύθηρα» του 1984 με τον αξέχαστο Μάνο Κατράκη, που σηματοδοτεί εύστοχα το τέλος μιας εποχής με το ζευγάρι να απομακρύνεται μέσα στη θάλασσα. Το σενάριο της ταινίας βραβεύτηκε στις Κάννες και το θεωρώ υπόδειγμα για το πως μπορεί να αποδοθεί ο συμβολισμός στο σινεμά.
Mε μια άλλη ομίχλη, στο θρίλερ «Τhe Fog» (1980) o John Carpenter σχολιάζει εύστοχα την ταυτότητα της σύγχρονης Αμερικής και τη σχέση εκκλησιαστικών παραγόντων με την πολιτική, το φάρο των μέσων μαζικής ενημέρωσης που δίνει οδηγίες στο πλήθος και τα όρια του γήινου κόσμου.
Μια άλλη ματιά στα φυσικά φαινόμενα και τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση δίνει ο παππούς Akira Kurosawa στην ταινία «Όνειρα» –«Dreams» (1990) με τις ανθισμένες αμυγδαλιές, το ηφαίστειο και το ρυάκι στο δάσος. Είναι μια από τις τρεις πιο αγαπημένες ταινίες μου και σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να δείτε την τελευταία ιστορία.
Εξάλλου, η σκηνή με τη βροχή στην ταινία «Blade Runner» (1982) του Ridley Scott με τον απίστευτο μονόλογο του Rutger Hauer ν’ αποτελεί ένα φιλοσοφικό δοκίμιο επάνω στην ανθρώπινη μοναξιά, το θάνατο και την ίδια τη ζωή.
Από τον Akira Kurosawa μας έρχεται μια άλλη δυνατή σκηνή από τους «Επτά Σαμουράι- Seven Samurai (1954)» με την επική μάχη μέσα στη βροχή και στη λάσπη, ενώ στο φιλμ επιστημονικής φαντασίας «Solaris» (1972) του Andrei Tarkovsky βρέχει τόσο πολύ με την επιστροφή στο σπίτι, καθώς και με το πισωγύρισμα του χρόνου ή της αλήθειας;
To σινεμά μας «ταξιδεύει» ονειρικά και οι στάλες της βροχής μαζί με τη θαμπάδα της ομίχλης αποτύπωσαν στιγμές, που λάμπουν παντοτινά σα διαμάντια….
©Typologos.com 2020
