Τι ψάχνω να βρω!!!

Ποιητικές ιαχές

Με την Άννα Ζανιδάκη

Αρθρογράφο – Λογοτέχνιδα

22:54:32,02/24/2020

Τα πάντα πάγωσαν  κι αφήσαν τα αποτυπώματά τους, στην κρυστάλλινη εκείνη ξεχασμένη γυάλα του σαλονιού.

Εκεί που κάποια στιγμή αραδιάζαμε τα όνειρά μας ,τα σχέδιά μας, με αγάπη- καλοσύνη ,μα ήρθε ο γέρο – βοριάς, ο παλιόκαιρος εκείνος, που τα ‘φερε όλα τα επάνω -κάτω.

Άνω κάτω τα σώματα, οι ψυχές, τα συναισθήματα, ένα τρελό ανεβατόρι που σήμαινε συνέχεια ο κίνδυνος, μα παραβλέπαμε θελημένα ,αφού το ‘χαμε θέση σε μη λειτουργία.

Μα το σύστημά του, διεκδίκησε να διορθωθεί το λάθος ,να φτιαχτεί και να μη χρειάζεται να γίνονται συνέχεια συστάσεις ,χρονοβόρες διαμαρτυρίες, δυσλειτουργίες και καθυστερήσεις  αφίξεων.

Τα κομμάτια όλα εκεί, περιμένουν να συναρμολογηθούν, μα τα χειριστήρια των καρδιών απενεργοποίησαν τις λειτουργίες τους ,ώστε να καθίστανται πλέον άκαιρα κι άκυρα.

Ανίσχυρα στο χρόνο, στο πέρασμά τους, βλέπεις τα διάφορα έδρανα ,που ‘χουν στηθεί ,για να ληφθούν άμεσα τα μέτρα και να αποδοθούν εκείνες οι ποινές για τις τυχόν αβέβαιες ή προκληθείσες  κατηγορίες με πλημμελήματα ακόμα και σε κακουργιοδικεία.

Τα έθεσαν μπρος σε εκείνη τη γυάλα ,όπου τα ξεσκόνισαν- στράγγιζαν τα δάκρυα ,που έδειχναν  να ‘ναι αστείρευτα.

Αφού μέσα αναπηδούσαν και αναδύονταν χιλιάδες διαμαρτυρίες, αμέτρητα, γιατί κι εάν, μα όλα κατέληγαν σε εκείνο το στόμιο.

Εκείνο που ήταν αδύνατο, να εισχωρήσει η συγχώρεση, η καλή πρόθεση, ακόμα και η θέληση για επ’ αναδιάταξη και ολοκληρωτικό συμμάζεμα.

Των διάφορων ήχων, που ερχόταν και τριβέλιζαν το νου όσων ήταν πλησίον της,  και ήθελαν να της αποσπάσουν τα μυστικά της.

Καλοστημένα και καλοβαλμένα – καλοδιατηρημένα σ’  εκείνα τα τοιχώματα ,που τίποτα δε θα τα διαπερνούσε και δεν ήταν δυνατόν να τα εκμαιεύσει  μυστικά ,χρόνια και ταλαίπωρα.

Ένα ήταν το βέβαιο πως το δικαστήριο είχε αποφασίσει την ποινή ,που θα έπρεπε να εκτίσει ο ένοχος.

Αφού ο ανελκυστήρας μετά από  τις καθοδηγήσεις και τις οδηγίες άρχισε να αποκτά και πάλι τη λειτουργικότητά του,  και να θέλει να εισέρχονται εντός του.

Κάθε αληθινό και δυνατό συναίσθημα μακριά  απ’ τις δολοπλοκίες και τα ψέματα, που θα τον κήρυτταν και πάλι σε αχρηστία και ακυβερνησία όλων εκείνων , οι οποίοι προϋπήρχαν και των μετέπειτα που θα ήθελαν να νοιώσουν την αδρεναλίνη τους,  στα ύψη, καθώς  τώρα πια ήταν τόσο γρήγορος και τόσο βέβαια σίγουρος που θα έπαιρνε όλα τα βάρη επάνω μακριά  απ’  τον ένοχο, ο οποίος  πάντα όφειλε όπως πίστευε να το χρηματοδοτεί, παρά να το συντηρεί και να το προσέχει.

Σαν τις ανθρώπινες σχέσεις που δύσκολα τις φροντίζουμε και τις περιποιούμαστε – παρά  μόλις χαλάσουν και γίνονται δυσλειτουργικές- τις πετάμε και αποφασίζουμε να μπούμε σε νέα έξοδα: Εξαγοράσεων τύψεων και συνολικών χρεών του παρελθόντος  προς αποπεράτωση και τακτοποίηση  εκείνων των τότε λογαριασμών απλήρωτων γραμμάτιων φυγής της ζωής.

©Typologos.com 2020