Θέατρο «Ποιείν ήθος- δράση»
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου
Με το Νίκο Μόσχοβο
Δημοσιογράφο- Συγγραφέα
22:23:32,03/27/2021
Όλβιος όστις ιστορίης έσχεν μάθησιν.Τυχερός όποιος διδάχτηκε ιστορία.(Eυριπίδης).Φωτογραφία από Lori M από το Pixabay
Θέατρο και κινηματογράφος: Με αυτές τις δύο μορφές της ερμηνευτικής τέχνης (σ.σ. ο όρος ερμηνευτική αντί της υποκριτικής ανταποκρίνεται καλύτερα στην ουσία της ηθοποιίας) φρόντισα από νωρίς να έρθει σε επαφή η κόρη μου, γιατί παρέχουν καλύτερα σε ένα παιδί και γενικότερα σε έναν άνθρωπο να κατανοήσει καλύτερα τους «ιμάντες» του κοινωνικού γίγνεσθαι και να θέσει τα πιο βαθιά ζητήματα της ύπαρξης του κόσμου ετούτου. Το ίδιο έκαμε και ο αείμνηστος πατέρας μου, Γιάννης, που μας πήγαινε όλους την μητέρα μου, Κυριακή, τον υποφαινόμενο και τον αδελφό μου, Ανδρέα σε διάφορα θεάματα της εποχής.
Tα βιώματα
Θεωρώ τον εαυτό μου, τυχερό, που μπόρεσα ως παιδί, έφηβος ή ενήλικας να απολαύσω παραστάσεις με τους ηθοποιούς σιμά στους θεατές στο «Υπόγειο» του Θεάτρου Τέχνης, να δω τον αείμνηστο Λάμπρο Κωνσταντάρα να παίζει σε επιθεώρηση επί της σκηνής, να δω μιούζικαλ κι έργα στο Μπροντγουαίη, να ζήσω ένας από τους τελευταίους μονολόγους του Σταύρου Παράβα στη Θεσσαλονίκη, να γαλουχηθώ με τη μέθεξη του έργου «Ο κύκλος με την κιμωλία» από την Πειραματική Σκηνή της Τέχνης και να βιώσω τις ερμηνείες των πολύ καλών ηθοποιών των τοπικών θιάσων- θεάτρων της «νύμφης του Θερμαϊκού».
Άλλωστε, μέσα από ένα θέατρο, το «Θεατράκι» της Μπέττυς Βυτινάρου είχα το προνόμιο και την ευτυχία να πάρω τις πρώτες συνεντεύξεις μου, ως παραγωγός ραδιοφώνου και δημοσιογράφου. Μέσα από το θέατρο, είχα τη χαρά να γνωρίσω απο κοντά έναν κι από τους μέντορες μίας ζωής (σ.σ. οι πρώτοι και παντοτινοί μέντορες μου είναι οι γονείς μου, ο παππούς Ανδρέας κι η γιαγιά Ελπίδα). Αυτός δεν ήταν άλλος από τον αξέχαστο φίλο και μεγάλο Θεατράνθρωπο του Θεάτρου Τέχνης, Μίμη Κουγιουμτζή, ένας από τους πρώτους ανθρώπους, που πίστεψαν στη δυναμική της πεζής και ποιητικής γραφής του υποφαινόμενου.
Θάρσει. Λέγων τ’ αληθές ου σφαλεί ποτε.Έχε θάρρος· όταν λες την αλήθεια, δεν κάνεις ποτέ λάθος.(Σοφοκλής). Φωτογραφία από Sariwes από το Pixabay
Το χρέος του θεάτρου
Στο θέατρο, λοιπόν, χρωστώ πολλά, γιατί μου έμαθε να ερμηνεύω τον κόσμο, να σκέφτομαι τα νοήματα και να εκφράζω τα συναισθήματά μου, στο χαρτί. Η Ελλάδα είναι η χώρα, που γέννησε το Θέατρο, το οποίο έμαθε στους ανθρώπους να βιώνουν τη «ψυχική κάθαρση» και να άγουν (σ.σ. να «οδηγούν» τη ψυχή τους σε ένα ανώτερο επίπεδο). Γι’ αυτό το λόγο ετούτη η χώρα είναι συνυφασμένη με το θεατρικό status και η πλειοψηφία των ηθοποιών της, ποιεί ήθος με σεβασμό προς την ερμηνευτική τέχνη.
Η θεατρική σκηνή είναι αιώνια, άφθαρτη κι αναλλοίωτη. Θα ξεπεράσει όλα τα εμπόδια, που τίθενται εν καιρώ της πανδημίας ή θα της τεθούν μετέπειτα. Θα βρει τον τρόπο δια ζώσης ή διαδικτυακά ή μέσω άλλης μορφής τεχνολογίας να μεταφέρει το μήνυμά της, για να βιώσουν τη μέθεξη οι θεατές. Ως Έλληνες έχουμε κι ένα από πολλά χρέη να «ξεπληρώσουμε» απέναντι στην ιστορία: Να βρούμε τον τρόπο, ώστε μπροστά σε θεατές, να ακουστεί στεντόρεια πάλι η φωνή στην Επίδαυρο να ορίζει τη ρήση του Ευριπίδη:
«Ο χρόνος άπαντα τοίσιν ύστερον φράσει. Λάλος γαρ ούτος ουκ ερωτώσιν λέγει =Ο χρόνος δίνει όλες τις απαντήσεις. Είναι πολύ ομιλητικός και δε χρειάζεται καν τις ερωτήσεις».
Τα λόγια του Δασκάλου
Γιατί το θέατρο είναι ακριβώς αυτό, όπως το περιέγραψε ο μέγας δάσκαλος Κάρολος Κουν:
«Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας».
Το φως του θεάτρου λάμπει παντοτινά κι οι άνθρωποι στέκονται ερμηνευτές (σ.σ. κι όχι υποκριτές) επάνω στη σκηνή της ζωής για:
Ένα χαμόγελο, ένα δάκρυ, ένα χάδι, ένα όνειρο για να βρουν την απάντηση οι άνθρωποι στο αιώνιο ερώτημα..
©Typologos.com 2021
