Προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα

μιας πανδημίας

Καλή Ζωή

Με τη Δήμητρα Λιάρα 

Φιλόλογο-Αρθρογράφο

11:38:36,02/17/2021

 

Ήταν Φεβρουάριος του έτους 2020 , όταν ακόμη οι άνθρωποι κυκλοφορούσαν «ελεύθεροι» και «ωραίοι»θα μπορούσαμε να πούμε ακολουθώντας το πρόγραμμα τους το οποίο περιελάμβανε καθημερινή εργασία και λογιών λογιών δραστηριότητες και υποχρεώσεις. Τίποτα και κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί πως ένα μήνα αργότερα, λουκέτο θα έμπαινε σε όλες τις εμπορικές αρχικά δραστηριότητες ,στο χώρο της εστίασης και τελικα στην προσωπική μας ελευθερία. Κάποιες διάσπαρτες ειδήσεις είχαν ήδη ξεκινήσει να κάνουν την εμφάνιση τους στην τηλεόραση και στο χώρο των μέσων μαζικής ενημέρωσης γενικότερα. 

Ενας αόρατος εχθρός όπως τον αποκάλεσαν απειλούσε κυριολεκτικά την ανθρωπότητα ,ένας ιός ο οποίος ξεκίνησε απο μία μακρινή πολιτεία η οποία φημίζεται για την εργασιομανία της και είχε κατακτήσει μεγάλο μέρος στην παγκόσμια κοινή γνώμη καθώς έγινε και η αιτία να αποκλειστούν και να χάσουν μεγάλο μέρος της δραστηριότητας τους άνθρωποι οι οποίοι επένδυσαν μεγάλο κεφάλαιο στο εμπόριο, η χώρα αυτή δεν είναι άλλη από την Κίνα.

Το άγνωστο πεδίο 

Ενα μήνα αργότερα ξέσπασε ο λεγόμενος βιολογικός πόλεμος ,ο ιός αυτός είχε πια όνομα και σχήμα θα λέγαμε από όπου πήρε και την ονομασία του, ο κορωνοιός. Σήμερα οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει να ζούνε μαζι του και να δέχονται καθημερινά πληθώρα ενημέρωσεων για την εξέλιξή του και την πορεία του. Επηρέασε όχι μόνο τη σωματική υγεία των ανθρώπων οι οποίοι ήρθαν αντιμέτωποι με εναν θανατηφόρο ιό για τον οποίο βέβαια δεν γνώριζε ακόμη και η ίδια η επιστήμη της ιατρικής πολλά πράγματα αλλά είχε αντίκτυπο και στην ψυχική υγεία.

Περάσαμε λοιπόν σε ένα άγνωστο πεδίο καθ’οτι πανδημία εν ετει 2020 και δη 21ο αιώνα ακούγεται εξωπραγματικό και πολύ μακριά απο το σύγχρονο κόσμο στον οποίο ζούμε. Παλαιότερα γύρω στα 1800 οι άνθρωποι ήταν συνηθισμένοι σε τέτοιου είδους πανδημίες όπως η πανούκλα ή η φυματίωση το λεγόμενο «χτικιό» οι οποίες στο πέρασμα τους έσπειραν το θάνατο. Η ιατρική όμως δεν ήταν αναπτυγμένη αρκετά και κατ’επέκταση ούτε η τεχνολογία κατι το οποίο μας δίνει σήμερα τη δυνατότητα να καταπολεμήσουμε αρκετές ασθένειες.Ήταν συνεπώς επακόλουθο να έχουν αυτή την εξέλιξη.

Η απώλεια των κοινωνικών επαφών 

Τα ψυχολογικά προβήματα συνεπώς θα ήταν βαρύνουσας σημασίας. Αρχικά ήταν το νούμερο ένα θέμα συζητησης σε καθε νοικοκυριό ,σε κάθε υπηρεσία και σε κάθε συζήτηση εφήβων αλλά και μεγαλύτερων ηλικιακά ανθρώπων. Την επερχόμενη καραντίνα η οποία βέβαια αυτολεξεί σημαίνει την καραντίνα ενός ανθρώπου για σαράντα ημέρες ώστε να επέλθει η ανάρρωση και η ίαση του ασθενούς δεν στάθηκε εύκολο να τη διαχειριστούμε.

Με την πρώτη εκδήλωση των κρουσμάτων φανερών και μη ,ένα κλίμα ανασφάλειας και φόβου δημιουργήθηκε σε ολη τη χώρα το οποίο εκτεινόταν αρχικά στην Ευρώπη και έπειτα παγκοσμίως . Οι ανθρώπινες επαφές έπαψαν να υφίστανται, η κοινωνική ζωή των ανθρώπων ως μέσο ψυχαγωγίας εξαφανιστηκε. Ο άνθρωπος όμως, σύμφωνα με όσα είπε ο Αριστοτέλης είναι φύσει ζώον πολιτικόν ειναι δηλαδή προορισμένος από τη φύση του να ζει με άλλους ανθρώπους. Προσπάθησαν λοιπόν οι άνθρωποι να προσαρμοστούν σε έναν κόσμο ολότελα διαφορετικό προσπαθώντας να δώσουν ένα σωρό ερμηνείες γύρω από αυτό το θέμα.

Τα πρόσωπα τους τις περισσότερες φορές ήταν σκυθρωπά . Αντικρύζοντας κυρίως ηλικιωμένους ανθρώπους να μην μπορούν να συμβιβαστούν με τη νέα πραγματικότητα καθ’ότι τη μεγαλύτερη χαρά την εισέπρατταν απο μία απλή καθημερινή βόλτα, συναντώντας τους φίλους τους ακόμη και σε κάποια γραμμή ενός λεωφορείου. Η ελπίδα όμως είναι αυτή που πεθαίνει τελευταία , χρησιμοποιώντας τη φράση των αρχαίων που τους διακατείχαν υψηλά φρονήματα επίκαιρα έως σήμερα, θα μου επιτραπεί η φράση «ουδέν κακόν αμιγές καλού» ,ένα ισχυρό μήνυμα απέναντι στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε ,από τις οποίες θα ξεπροβάλλει ένας καλύτερος κόσμος και ίσως πιο συνετός.

©Typologos.com 2021