To ποινικό ιστορικό είναι ισχυρός δείκτης για το μελλοντικό βίαιο έγκλημα

18:47:32,12/19/2018

Μια ισόβια  φυλάκιση  σε πολλά κράτη σημαίνει σπανίως ότι οι παραβάτες θα περάσουν μια ζωή πίσω από τα  σίδερα της φυλακής. Στην πραγματικότητα, οι παραβάτες που έχουν καταδικαστεί για μια  δολοφονία έχουν κρατηθεί  μόλις  για  15 χρόνια κατά μέσο όρο πριν από την αρχική απελευθέρωσή τους,  από τις  κρατικές φυλακές.  Αυτό δείχνει μια πρόσφατη έκθεση του Bureau of Justice Statistics που  εμπεριέχει στοιχεία από τις Η.Π.Α.

Τα στοιχεία της έκθεσης αυτής δεν έβλεπαν την ενδεχομένη  υποτροπή, αλλά ο καθηγητής και Κοσμήτορας του Τμήματος  Κοινωνιολογίας του Κολεγίου Φιλελεύθερων Τεχνών και Επιστημών του State University της Αϊόβα Matt Delisi εκτιμά πως υφίσταται μεγάλη πιθανότητα για τους παραβάτες έχουν καταδικαστεί για βίαιο έγκλημα ή άλλα σοβαρά εγκλήματα να πραγματοποιήσουν πάλι το ίδιο αδίκημα.

Η εκτίμηση του κ. Delisi βασίζεται στη μελέτη, που πραγματοποίησε  ο ίδιος μαζί με άλλους επιστήμονες. Αμφότεροι εξέτασαν τα δεδομένα για σοβαρούς  ποινικούς παραβάτες από την Αρχή Νεότητας της Καλιφόρνια (τώρα ονομάζεται Τμήμα Δικαιοσύνης για τους  Ανήλικους παραβάτες).

Οι ερευνητές μελέτησαν στοιχεία μεταξύ των ετών 1997 και 1999, οπότε διαπίστωσαν ότι μια προηγούμενη καταδίκη αύξανε σημαντικά την πιθανότητα για την τέλεση  του ίδιου αδικήματος από το ίδιο πρόσωπο  κατά  τα ακόλουθα ποσοστά :

Ανθρωποκτονία: 1,467%

Ληστεία: 294%

Επίθεση: 200 %

Διάρρηξη: 148 %

Πωλήσεις ναρκωτικών ουσιών: 736%

«Τα ευρήματα  δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Youth Violence and Juvenile Justice , και καταδεικνύουν την ανάγκη να εξεταστεί το πλήρες εγκληματικό ιστορικό του δράστη κατά τη διάρκεια της καταδίκης του ή κατά την εξέταση της υπόθεσής του» δήλωσε ο  κ. DeLisi.

«Για πολλούς παραβάτες, οι ιστορικές συμπεριφορές τους, δεν υποστηρίζουν την απελευθέρωσή τους. Εξετάστε ένα άτομο ηλικίας 40 ή 50 ετών στη φυλακή για εμπορία ναρκωτικών με ποινικό ιστορικό ένοπλης ληστείας, βιασμού ή δολοφονίας. Αυτή τη στιγμή μπορεί να είναι κακοποιός με βάση το επίμαχο αδίκημα, αλλά εάν έχει ιστορικό διάπραξης σειράς πιο σοβαρών αδικημάτων, γιατί δεν θα το έκανε ξανά;», αναρωτήθηκε ο ίδιος.

Κατά τον κ.  Delisi, οι καταδίκες για  τα αποκαλούμενα «έκτακτα εγκλήματα κινδύνου» – δολοφονία, απαγωγή, βιασμός κι  ένοπλη ληστεία  – αποτελούν ενδείξεις ότι ένας δράστης είναι εξαιρετικά αντικοινωνικός.

Ο καθηγητής επισημαίνει πως αυτοί είναι συνήθως δια βίου εγκληματίες  και  πολλοί  από αυτούς διαθέτουν έντονα χαρακτηριστικά αντικοινωνικής προσωπικότητας. Οι συνθήκες, όπως είναι  η παρακολούθηση της νηφαλιότητας, οι εντολές χωρίς επαφή ή και οι επισκέψεις στο σπίτι τους, που έχουν εκχωρηθεί ως μέρος της απαγόρευσης ή του σωφρονισμού  είναι απίθανο  να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους.

Στην έρευνα συνεργάστηκαν ο καθηγητής κοινωνιολογίας, Andrew Hochstetler, οι δύο μεταπτυχιακοί φοιτητές κοινωνιολογίας Mark Heirigs και Jacob Erickson, καθώς και ο πρώην σπουδαστής ποινικής δικαιοσύνης Ramate Bunga.

Σχέση μεταξύ ψυχοπάθειας και ανθρωποκτονίας

Μάλιστα, φαίνεται  ότι  η  ψυχοπάθεια μπορεί να αποτελεί  μία πιθανή εξήγηση για το υψηλό ποσοστό υποτροπής, ιδιαίτερα για τη επανάληψη της τέλεσης μιας ανθρωποκτονίας. Ο επιπολασμός της ψυχοπαθητικής στις Η.Π.Α είναι σχετικά μικρός, μόνο στο 1%, αλλά οι ερευνητές εξηγούν  ότι είναι σημαντικά υψηλότερος στους πληθυσμούς των φυλακών.

Επάνω σε αυτό το αντικείμενο πραγματοποιήθηκε μια ξεχωριστή έρευνα από τον κ. Delisi και την πρώην ειδική πράκτορα του FBI –  επίκουρη καθηγήτρια (σήμερα) του Πανεπιστημίου της Νότιας  Φλόριντα Bryanna Fox. Οι ερευνητές εντόπισαν μια ισχυρή σχέση μεταξύ της ψυχοπάθειας και της ανθρωποκτονίας.

«Ενώ υπάρχει μια πολιτισμική αντίληψη ότι οι δολοφόνοι είναι ψυχοπαθητικοί. Αυτή η έρευνα αποτελεί την πρώτη μετά -ανάλυση , που εξετάζει και τη σχέση μεταξύ των δύο ζητημάτων», εξηγεί ο κ. Delisi.

Η επανεξέταση 22 μελετών, οι οποίες συμπεριλάμβαναν  περίπου 2.600 ανθρωποκτονίες έδειξε ότι η μέση βαθμολογία ψυχοπαθητικής  κυμάνθηκε στο 21,2 και  η οποία θεωρείται μέτρια ψυχοπάθεια σε μια κλίμακα από το μηδέν έως  και το 40. Υπόψη  ότι  οι περισσότεροι άνθρωποι του γενικού πληθυσμού βαθμολογούνται  μηδενικά στη κλίμακα αυτή.

Ο  κ. Delisi  αναφέρει  ότι βρέθηκε  μια ισχυρή συσχέτιση, η οποία ήταν ακόμη ισχυρότερη για τις σεξουαλικές και πολλαπλές ανθρωποκτονίες. Με άλλα λόγια, όσο πιο παθολογικός είναι ο τύπος ανθρωποκτονίας, τόσο ισχυρότερη είναι και  η σχέση με την ψυχοπάθεια. Το σχετικό άρθρο   δημοσιεύτηκε ήδη  στο περιοδικό Aggression and Violent Behavior.

Η ψυχοπάθεια ορίζεται ευρέως από χαρακτηριστικά,  όπως είναι η  έλλειψη τύψης και συμπάθειας για τους άλλους, η  εγωκεντρικότητα, η  παθολογική ψευδαίσθηση και  η ελάχιστη εκτίμηση για τις συνέπειες των διαφόρων ενεργειών.

«Από πολύ μικρή ηλικία  οι ψυχοπαθείς εκδηλώνουν σοβαρά προβλήματα συμπεριφοράς,  τα οποία είναι αξιοσημείωτα για το επίπεδο βίας και της  χρόνιας ζωής τους. Οι ψυχοπαθείς δεν αποδέχονται την ευθύνη για τη συμπεριφορά τους,  και συχνά βλέπουν το θύμα ως μέσο για κάποιο σκοπό», εξηγεί ο κ. Delisi.

«Έχω πάρει συνεντεύξεις  από παραβάτες που έχουν διαπράξει ανθρωποκτονίες και ένα από τα ψυχρότερα πράγματα σχετικά με αυτούς τους παραβάτες είναι ότι εξηγούν ή  περιγράφουν το έγκλημα σαν  να είναι  πραγματικά πράγματα και  με ήρεμους όρους. Δεν έχουν συναισθηματική σχέση με το θύμα τους ή την αίσθηση ενοχής ή  και ντροπής για αυτό που έχουν κάνει. Απλώς το περιγράφουν,  σαν να είναι  μια δουλειά, που κάνουν στο ναυπηγείο ή σαν να προετοιμάζουν απλώς ένα δείπνο», τονίζει  ο κ. Delisi.

Σημειωτέον ότι το 2013 ο κ. Delisi κατέθεσε ενώπιον της Επιτροπής Δικαστικής Επιτροπής της Γερουσίας των Η.Π.Α. ότι η μείωση των ποινών φυλάκισης θα επέτρεπε την επιστροφή περισσότερων παραβατών στους δρόμους και την αύξηση του ποσοστού της  εγκληματικότητας. Εκείνη η άποψη τεκμηριώνεται τώρα με τις δύο παρούσες μελέτες.

©Typologos.com 2018