Περί σοβαρότητας ή μη στην Τέχνη (κι όχι μόνο)

Του Νίκου Μόσχοβου

Δημοσιογράφου – συγγραφέα

20:21:36,01/19/2019

Η σοβαρότητα στη ζωή και στην τέχνη είναι το βασικό θέμα, που συζητείται  ενίοτε στα καλλιτεχνικά «πηγαδάκια». Πάντοτε, κάποιοι βάζουν το προσωνύμιο «σοβαρός», ώστε να καθορίσουν το έργο και τον εαυτό τους. Το θέμα περί «σοβαρότητας» πολλές φορές πηγαίνει σε επικίνδυνες ατραπούς και πολλές φορές οι εκφραστές περί των «σοβαρών» θεμάτων εκφράζουν μία διαχωριστική και θα έλεγα ρατσιστική άποψη.

Αυτοί, όμως, που εκφράζουν αυτή την άποψη δεν είναι πάντοτε κατά ανάγκη ρατσιστές. Απλώς, προσπαθούν να περιχαρακώσουν τον χώρο τους, ώστε να «ξεχωρίσουν» από τους άλλους ή από τους εκφραστές  μίας διαφορετικής άποψης.

Κανείς δεν μιλά τώρα για μία πολύ συγκεκριμένη ιδιότητα: Την υπευθυνότητα. Ο άνθρωπος, ο οποίος θέλει να είναι υπεύθυνος απέναντι σε αυτό που κάνει, εργάζεται εξαντλητικά και μέχρι τελικής πτώσεως για να επιτύχει το καλύτερο αποτέλεσμα.

Δεν κατάλαβα ποτέ στη ζωή μου, την οριοθέτηση διαχωριστικών γραμμών στα θέματα της τέχνης κι όχι μόνο. Γιατί νομίζω πως χάνουμε την ουσία ως άνθρωποι. Και η ουσία είναι η πραγματοποίηση των ονείρων μας. Στη ζωή και στην τέχνη έχουν ουσία μόνο λίγα πράγματα: Οι δικοί μας,άνθρωποι (η οικογένεια), το να ζεις τις μικρές ανθρώπινες στιγμές, να δημιουργείς, επειδή το θέλεις εσύ κι όχι το επιθυμούν οι άλλοι, καθώς και να αγαπάς αυτό που κάνεις.

Δεν κάνω ποτέ τον ειδικό ή τον παντογνώστη. Άλλωστε, ένα μόνο πράγμα συνειδητοποίησα καλά στη ζωή ότι «μαθαίνω και ξανά μαθαίνω». Ίσως, γι’ αυτό δεν εντάσσω τον εαυτό μου, στους «σοβαρούς» περί της τέχνης ή της ζωής γενικά, αλλά στους ανθρώπους, «οι οποίοι καταθέτουν από ψυχής ότι κάνουν».

Γιατί πάντοτε το πιο μεγάλο βάρος της ζωής είναι η ευθύνη. Και το να είσαι υπεύθυνος σημαίνει πως θα πρέπει να «παίρνεις τις  δύσκολες αποφάσεις». Να συγκρούεσαι. Να μη δέχεσαι να σε «πωλούν πίσω από την πλάτη». Παράλληλα, διαφωνώ κάθετα και με όσους «κόβουν» ή  «ψαλιδίζουν» τα όνειρα των νέων σε ηλικία  ανθρώπων.

Ίσως, γι’ αυτό το λόγο δεν τάσσομαι με αυτούς που «λαϊκίζουν»  και «χαϊδεύουν αυτιά»  ή «κόβουν κεφάλια», ορίζοντας «σοβαρούς» ή «γνώστες της απόλυτης αλήθειας» τους εαυτούς τους. Με αυτούς, που νομίζουν πως η ανάλωση των ανθρώπων  αποτελεί δείγμα εξυπνάδας κι επιτυχίας.

Η υπευθυνότητα στην τέχνη και στη ζωή είναι μεγάλο πράγμα. Σημαίνει πως δεν το βάζεις «κάτω τις δυσκολίες» και παλεύεις για το δικό σου, αύριο. Τα μεγάλα λόγια «περί σοβαρότητας» και τις «μεγάλες κορώνες» τις «αφήνω» σε άλλους.

Σε εκείνους, που νομίζουν ότι μπορούν να οριοθετούν τον κόσμο και τα έχουν κάνει κυριολεκτικά «ρημαδιό».

Η ζωή, όμως, ελλοχεύει πάντοτε εκπλήξεις. Πάντοτε δεν ξέρεις το που μπορεί να σε βγάλουν τα μονοπάτια και τα σοκάκια του μέλλοντος, αλλά επιλέγω να «κλείσω» πάντοτε τις πόρτες στους «καπηλευτές ονείρων», όσο κι αν μου κοστίζει αυτό. Σε αυτό είμαι πάντοτε ξεκάθαρος.

Σαν  ανάμνηση σε κρατώ,

Στην πόλη τριγυρνώ

Τους ανθρώπους κοιτώ,

Τα λάθη ενίοτε συγχωρώ

Μα τη αλήθεια μου, κρατώ

στους δρόμους του ονείρου περπατώ, έγραψα κάποτε.

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όσους κρύβονται πίσω από τη σοβαροφάνεια των κενών και φλύαρων λόγων, γιατί:

Το όνειρο σαν σε πρώτα  κρατώ

τα σοκάκια περπατώ

Τα πρόσωπα αναπολώ

και στο μεγάλο μύλο ξαναγυρνώ…..

©Typologos.com 2019