Ο δρόμος του ονείρου εις άπειρον

Καλή Ζωή 

Με το Νίκο Μόσχοβο 

Δημοσιογράφο- Συγγραφέα 

19:40:38,02/18/2021

Ο δρόμος του ονείρου εις το άπειρο νοείται. Σαν τις διακλαδώσεις ενός ατέρμονου λαθύρινθου μοιάζει. Στις ροπές του ανέμου αντιστέκεται. Τη φωτογραφία κοιτάει  και ο νους τρέχει. Η εξίσωση δε θα λυθεί σήμερα, αφού ο άγνωστος Χ πάντοτε «παραμονεύει».  Τη λέξη μια προς μια «ζυγίζει». Την πρόταση γράφει. Χαμογελάει. Κάποτε στα χνάρια των πρωτινών εικόνων βαδίζει. Μα, η οπτασία δε φανερώθηκε.

Πρώτη θύρα…

Τα λόγια του ποιητή ανακαλεί: «Ποτέ πια τώρα». Πόσα παράθυρα ακόμα θα ζωγραφίσει;  Δε ξέρει. Το κύμα της θάλασσας αντάμα στην άμμο θωρεί. Μειδιάει. Το σπίτι με τα μεγάλα δέντρα φανερώνεται μονομιάς. Το ξύλινο πάτωμα ακόμα τρίζει.Το αερικό ίπταται στο χώρο. «Το αίνιγμα κάποτε θα λύσεις», του λέει κι εκείνος του απαντά: «Η εξίσωση άγραφη μοιάζει». Ο ΜΧ- 933 δεν ολοκληρώθηκε ακόμα; Απαιτήσεις; Αιωρήσεις; Αιτήσεις; 

Την  αιώρα της σκηνής θωρρά. Όλος ο θίασος μονομιάς υποκλίνεται. Το χειροκρότημα δε θα έρθει απόψε και η Σφίγγα ως αιώνια φιγούρα με την απορία μένει. Ο δρόμος του ονείρου εις το άπειρο νοείται. Θα απωλέσουμε ένα μικρό Ιανό ακόμα; Ουδείς, το γνωρίζει. Στο σοκάκι περπατά. Η κοπέλα του χαμογελά.  Ο άνεμος φύσηξε ανεπαίσθητα. Λες, σαν το δευτερόλεπτο ήθελε να ορίσει. Μα, η οπτασία στα πέρατα φτερούγισε. 

Η λέξη…

Η λέξη, το ρυθμό κρατά. Σαν τη νιφάδα του χιονιού μοιάζει. Ερωτήσεις; Απαντήσεις; Εξισώσεις. Το ατέρμονο του νου ταξιδεύει. Που; «Να, εκεί στους χίλιους κύκλους». Στο βατήρα όλοι στέκονται. Ιαχές. Φωνές. Κραυγές. Μια ακόμη νίκη κατάκτησε. Όλα σαν το πινγκ- πονγκ των λέξεων αντικρούονται. Οι σοφιστές πάντοτε υπερίπτανται. Οι σοφοί στα βάραθρα κείτονται.  Θα χάσουμε μια μορφή, ακόμα; Κανείς, δε ξέρει. 

Την πρόταση στριφογυρίζει.Το νόημα για να μη χάσει. «Να, το νησί στο βάθος φαίνεται», του φωνάζουν. « Η Ομίχλη, τα πάντα σκεπάζει», απαντά. Η αίσθηση τον απογειώνει. Ο πίνακας δε σχηματίστηκε στο όλον. Ο ΜΧ- 933 δε θα απαντήσει σήμερα: Σιγήν ασυρμάτου,τήρησε. Το παραθυρόφυλλο από τον άνεμο κτυπάει δυνατά στο τζάμι. «Το είδες το σπασμένο παράθυρο;», ρώτησε. Μα, ουδείς δε βρέθηκε δίπλα να του απαντήσει.

Δεύτερη θύρα…

Στη σκοτεινή αίθουσα χάνεται. Το μυαλό γοργά δουλεύει. Πόσα κομμάτια του παζλ συμπληρώθηκαν; Σα στάλες μέσα στη λίμνη χάνονται. Τα χείλη γλυκά αγγίζει. Βυθίζεται. Το φως στο βάθος αχνοφαίνεται. Ανασαίνει. Το δέρμα απαλά αγγίζει. Ο δρόμος του ονείρου εις το άπειρο νοείται. 

«Το Α της αρχής ισούται με το Ε της ελπίδας», είπε κάποτε ο σοφός. Μα, κανείς δεν τον άκουγε. Οι κίονες εκεί πάντα θα βρίσκονται. Το μεγαλείο της σκέψης αντικατοπτρίζουν. Τα βήματα ξεμακραίνουν. Ένα σοκάκι ακόμη έμεινε. Αδιέξοδος. Διέξοδος. Δίοδος. Tης άχλης τη φωνή σιγοψυθίρισε. Η κλεψύδρα γυρίζει. Τα χείλη γλυκά αγγίζει. Βυθίζεται.

Το Ω..

«Μη ξυπνήσεις», του λέει η φωνή. Η κοπέλα χαμογελά: Μαινάδα. Ιέρεια. Ιφιγένεια. Η Πρόταση από το χέρι «φεύγει». Το γαιτανάκι γυρίζει. «Θα μου πάρεις ένα μαλλί της γριάς; Το λατρεύω». Στα μάτια την κοίταξε. Μειδίασε. Η εικόνα ξεθώριασε. Η βροχή τα πάντα καθαρίζει. Σκέψεις. Ενέργειες. Επενέργειες. Ποτέ μη κοιτάξεις πίσω. Μα μόνο μπροστά: Στον ορίζοντα!

Τα χείλη γλυκά αγγίζει. Βυθίζεται. Απογειώνεται. Τη στιγμή νιώθει. Τώρα ξέρει πως ο δρόμος του ονείρου εις το άπειρο νοείται. Εκεί, στο σύμπαν, όπου όλα γίνονται ένα..

©Typologos.com 2021