Νόμιζα

Της Άννας Ζανιδάκη

15:19:54,03/26/2019

Νόμιζα…

Έφυγες,  χάθηκες σ’ άφησα,  μα βλέπω κατανοώ

Αδιανόητη η απουσία απαράδεκτο το κενό μετρούν, προσμετρούν μέρες

ΜΑ τα βράδια χτυπά ο κώδωνας τα καμπανάκι όλο το ψυχό – ήχο σύστημα δονείται

Ήχοι  άτακτοι αμελούν τη σιωπή, μα κραυγάζει η απορία ή ζήτηση το πρέπει.

 

Δεν ασχολείται με το θέλω, η επιβίωση του, είναι επάνω απ’  όλα απ’ όλους προστατεύουν

Σειρές πολλές αναρίθμητες αμέτρητες νόησης κατανόησης δυσνόησης..

Δύσκολα πονά η σκέψη η στέψη ωρών..

 

Χρόνων,  μα τα στέφανα  αόρατα ανέπαφα κι εσύ ψηλά θωρείς, μα διστάζω, φοβάμαι ξέρω

Πρέπει να σταθείς μόνο εσύ δίπλα, όπως συνηθίζει και σ αφουγκράζεται… Μόνος πια.

 

ΚΑΡΔΙΑ  ατόφια αληθινή πορεύεται τελετουργεί  όρμα κι από καθηλώνει λάθη

Πάθη που τράβηξαν δρόμους γραμμές εις αεί

Τέμνουν το δίκιο διχάζουν την ελπίδα μονόδρομος… Ήθη ηθικές ρευστές.. Μα..

 

Αλλά.. Πάντα σιγοτραγουδούν δίπλα στην επικαλούμενη, προσκληθεί σαν  προκληθεί σαν

 άνοια… γιατρειά.. Ίαση.. Φροντίδα αλλιώς

Πονάει , Αιμορραγεί , σφύζει, θανούσα ζωή..

 

Ο μισεμός η Λύτρωση ψυχοφθόρα αγάπη..

Ανίκανη ανίδεη τι προκαλεί μα το νοιώθει μόνον  η καρδιά μυς δυνατός Ανίκανος σ’ ορμητικό χείμαρρο αισθήσεων.. Ζήτα ευθανασία…

 

 

Παρακαλεί… Ανοσία.. Δεν έρχεται κοίτα το σύμπαν ζητά συνομωσία όχι για έλξη μα γι’ απώθηση αναίμακτη.. Ακίνδυνη,  μα προνοεί  τα πάντα η διαίσθηση στο κόκκινο..

Έλλειψη κατ’ ουσία και καθολική  πια…

 

ΔΕΣΜΑ,  δέσμευση, φόβος, τρέμει.. Φυλακή.

©Typologos.com 2019