Μια ματιά στην Τέχνη του 19ου αιώνα 3
( κινήσεις που άλλαξαν την έως τότε οπτική επάνω στην τέχνη)
Με την Ελισάβετ Βάλβη, γλύπτρια
20:48:18,12/15/2019
Μαγιόλ, «Λιλ Ντε Φράνς»
Μαθητής του Ροντέν ήταν ο Αριστίντ Μαγιόλ
Μαγιόλ,«Κορμός» ( Αλυσοδεμένη δράση, περ. 1905-1906)
Μπουρντέλ, «Ηρακλής Τοξότης»
και ο Αντουάν Μπουρντέλ,
Μπουρντέλ, «Μπετόβεν», Μεγάλη τραγική μάσκα, 1901
Στη ζωγραφική τον Σεζάν τον ακολούθησαν ο Πικάσο,
Πικάσο, «Εργοστάσια»,1909
Χούλιο Γκονζάλες, «Κεφάλι με κουκούλα», 1934
ο Γκονζάλες,ο Κωσταντίν Μπρανκούζι,
Κονσταντίν Μπρανκούζι, «Κοιμισμένη Μούσα» πρώτη παραλλαγή 1906 και 1909-1910
Κονσταντίν Μπρανκούζι, «Κοιμισμένη Μούσα» πρώτη παραλλαγή 1906 και 1909-1910
ο Αλεξάντερ Αρσιπένκο,
Αρσιπένκο, «Καθισμένη μητέρα», 1931
ο Ζακ Λίπσιτς
Λίπσιτς, «Κιθαριστής», 1918
ο Χένρι Λόρενς .
Λώρενς, «Η μεγάλη Μουσικός»
Σε γενικές γραμμές μπορούμε να πούμε ότι δημιουργήθηκαν δύο ρεύματα:Το ένα εξακολουθεί να εννοεί τη φόρμα σε βάθος
Μπρανκούζι, «Δεσποινίς Πόγκανι»
και γενικά συνεχίζει την παράδοση των «εικονοπλαστών», ενώ το άλλο απορρίπτει την ανθρωπιστική παράδοση αυτή καθ΄ αυτή μαζί με τα οργανικά της κριτήρια, με σκοπό να δημιουργήσει αξίες άλλης μορφής, τις απόλυτες αξίες της «καθαρής φόρμας» π.χ.
Ναούμ Γκάμπο, «Σφαιρικό θέμα», 1937
Ναούμ Γκάμπο (1937):
Η κονστρουκτιβιστική αρχή, οδηγεί στο χώρο της αρχιτεκτονικής, είχε διακηρύξει ο Γκάμπο. « Η τέχνη που ήταν πριν παραστατική, έγινε δημιουργική. Αυτή είναι τώρα η πνευματική πηγή απ’ όπου θα αντλήσουν οι αρχιτέκτονες του μέλλοντος».
Ο Γκάμπο έμεινε προσηλωμένος σ’ αυτό τον σκοπό: να δημιουργήσει δομές που θα ήταν «η ζωτική εικόνα του χώρου και του χρόνου» .
Είναι ενδιαφέρον να διαβάσουμε το γραπτό του Ζωρζ Βαντόγκερλόου (1886-1965):
«Ο χώρος βασάνιζε πάντοτε την σκέψη μου, ακόμη κι όταν οι έρευνες πάνω σε τρεις διαστάσεις περιόριζαν την όρασή μου. Δεν είχα στην διάθεσή μου άλλα μέσα εμπειρίας… ο χώρος δεν έπαψε ποτέ ν’ απασχολεί τις σκέψεις μου… έτσι το 1914, έκαμα ένα κεφάλι παιδιού. Χωρίς να το θέλω, το παιδί έγινε πρόσχημα για να μελετήσω τον χώρο. Δεν ήμουν ικανοποιημένος μ’ αυτό το έργο.
Γιατί ;; Ε! Λοιπόν μου χρειάστηκαν χρόνια ολόκληρα για να συνειδητοποιήσω ότι το θέμα «παιδί» ήταν ένα παράσιτο που, δεσπόζοντας στο χώρο, κατέστρεφε την ίδια του την φύση. Όχι, το παιδί απέτυχε σαν μέσο έκφρασης, απέτυχε σαν γλώσσα που μπορούσε να εκφράσει το χώρο. Βλέποντας ότι το θέμα «φύση» δε μου έδωσε ποτέ τίποτε παραπάνω από μία περιορισμένη εμπειρία, εγκατέλειψα τόσο τη ζωγραφική, όσο και την γλυπτική..».
©Typologos.com 2019 – H ενότητα αυτή των άρθρων της κας Βάλβη άντλησε στοιχεία από τα γραπτά του Άγγλου ιστορικού τέχνης Χέμπερτ Ρηντ και του Έλληνα Δ. Φωτιάδη και ακόμη από κείμενα, καθώς και φωτογραφίες που εμπεριέχονται σε 50 τόμους τέχνης
