Ήταν κάποτε ένας Lord Satch

συντάκτης nikos · Δημοσιεύτηκε 5 Ιαν 2021 · Ενημερώθηκε 5 Ιαν 2021

Αφιερωμένο στη μνήμη των

Rick Wright και Syd Barrett, δύο πολύ μεγάλων μουσικών

Δημοσιογράφο- Συγγραφέα

21:45:53,01/05/2021

Πρίσμα- Φωτογραφία από ParallelVision από το Pixabay

Είναι δυνατότερο από λόγια/αυτό το πράγμα που κάνουμε/Είναι δυνατότερο από λόγια/το πως ξεδιπλώνεται. Φωτογραφία από ParallelVision από το Pixabay

Ήταν κάποτε ένας Lord Satch. Θα μου πείτε , άντε πάλι ποιος είναι (ήταν) αυτός; Κατά άλλους, είναι ένα μυθικό πρόσωπο, που εξιστορήθηκε σαν αστικός μύθος κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 στην Αγγλία.

Για μερικούς, που γνωρίζουν τα ενδότερα της ροκ μουσικής, ήταν ένας άνθρωπος, ο οποίος έζησε ανάμεσά μας και προσέφερε πολλά. Ωστόσο, δεν υφίσταται καμία φωτογραφία του και φαντάζει λίγο παράξενο έως και πολύ για έναν άνθρωπο που λέγεται ότι έζησε στα 60΄s.

Όπως και να έχει το πράγμα αναφέρονται σε αυτόν πολλές ροκ εγκυκλοπαίδειες στα «ψιλά» γράμματα, αλλά όχι στις μακροσκελείς ιστορίες των συγκροτημάτων της σύγχρονης μουσικής εποποιίας, καθώς και των μεγάλων μουσικών της.

Σύμφωνα με ότι έχει περιγραφεί, ο Lord Satch διατηρούσε ένα μικρό μουσικό χώρο, όπου μιλούσε ακατάπαυστα περί τέχνης σε νέους ταλαντούχους της δημιουργούς λίγο πριν την «αυγή» της δεκαετίας του 1960.

Τους έλεγε πως η μουσική σκηνή χρειάζεται ανανέωση και σημείωνε πως ο ήχος θα πρέπει τώρα να ακολουθήσει τους χτύπους της καρδιάς. Να βρεθεί, δηλαδή, ως ηχόχρωμα κοντά στον παλμό και τις ανησυχίες της νεολαίας εκείνης της εποχής.

Η ολική παράσταση

Ο τοίχος- Φωτογραφία από PublicDomainPictures από το Pixabay

Στο κάτω κάτω είναι απλά ένα ακόμα τούβλο στον τοίχο/Στο κάτω κάτω είσαι απλά ένα ακόμα τούβλο στον τοίχο.Φωτογραφία από PublicDomainPictures από το Pixabay

«Όλα στη σκηνή θα πρέπει να αντικατοπτρίζουν μια ολική παράσταση. Θα πρέπει να δείξουμε στον κόσμο πως υπάρχει κι άλλος δρόμος για να μάθουν για τη ζωή, τη τέχνη, τον άνθρωπο».

Δεν ήταν, λοιπόν, καθόλου τυχαίο το γεγονός πως σε λίγο χρονικό – σχετικά- διάστημα μετά από αυτές τις ομιλίες άρχισαν να εμφανίζονται κάτι νεανικά ροκ συγκροτήματα να κάνουν πρόβες μέσα σε «γκαράζ» στην Αγγλία.

Γι’ αυτό το λόγο οι κριτικοί και οι θεωρητικοί της ροκ μουσικής τα ονόμασαν «γκαράζ συγκροτήματα», τα οποία λες κι ήταν όλα συνεννοημένα, αφού άρχισαν να πειραματίζονται εμπράκτως επάνω σε εκείνα τα λόγια, που ανέφερε ο Lord Satch στο μικρό μαγαζάκι του.

Ανάμεσα στους ανθρώπους, που φέρεται, ότι άκουσε το Lord Satch να μιλά , ήταν κι ένας νεαρός, που λεγόταν Syd Barrett. Ναι αυτός, που μαζί με τους Roger Waters, Rick Wright και Nick Mason, ήταν σε ένα γκρουπάκι, τους μετέπειτα τιτάνες της ροκ, Pink Floyd!Πριν το «xτυπήσει» η τρέλα και πάρει τη θέση του, ο μεγάλος David Gilmour.

Ο Βρετανός κι ο μύθος;

Έτσι, τουλάχιστον λέει ο αστικός μύθος. Έλα ντε, όμως, που – όμως – κάποτε έφηβος στη Χαλκιδική συνάντησα κι ένα μυστήριο Βρετανό – μουσικός ο ίδιος- ο οποίος έλεγε πολλές ιστορίες για το Satch.

Πάρα πολλές κι όλες αφορούσαν σε μουσικούς, οι οποίοι διέπρεψαν ποικιλοτρόπως στο χώρο της ροκ. Προσέξτε την λέξη, Ποικιλοτρόπως. Τον ρώτησα τότε, γιατί αυτό το όνομα δεν έχει ακουστεί ποτέ. Τι μου απάντησε; «Φίλε, μερικοί άνθρωποι περνούν στη λήθη, αν κι έχουν ζήσει ή κάνει σημαντικά πράγματα στη ζωή τους».

Γιατί το θυμήθηκα αυτές τις ημέρες ως φιγούρα; Ακούγοντας ξανά το Echoes, τον Peter ακόμα και τον Ian, αναρωτήθηκα, εάν τελικά εκείνος ο μυστήριος Βρετανός είχε δίκιο.

Δε ξέρω, εάν ο Lord Satch είναι ένας ακόμη αστικός μύθος, αλλά όταν βλέπω τον Peter ή τον David επάνω στη σκηνή, βρίσκω πολλά κοινά σημεία στη φιλοσοφία τους. Σα να βρίσκονται και να κινούνται από διαφορετικές κατευθύνσεις επάνω στο ίδιο φιλοσοφικό ρεύμα της σκέψης. Γι’ αυτό νομίζω πως εάν δεν υπήρξε ο Lord Satch ως ένας «Σωκράτης» της ροκ, ίσως θα έπρεπε να τον εφεύρουμε.

Ότι και να συμβαίνει στην πραγματικότητα, πάντως είναι μια ωραία ιστορία, που γεμίζει με θέρμη την καρδιά μου, όταν τη θυμάμαι, γιατί αποπνέει μια μαγεία……