Ημερολόγιο COVID-19 Lockdown I
Ιστορίες
Με τη Δρ. Ευφροσύνη Κουτσουράκη
(Αναπλ. Καθηγήτρια Νευρολογίας-Νευροανοσολογίας Α.Π.Θ.)
23:03:46,02/22/2021
Ξαφνικά, από τη μία ημέρα στην άλλη, η δουλειά μου έγινε μαρτύριο, αφού φοβόμουνα να πλησιάσω άνθρωπο ακόμη και να ακουμπήσω οτιδήποτε. Ποτέ δεν θυμάμαι να είχα βιώσει τόσο άγχος! Ευτυχώς ήρθε η καραντίνα να με σώσει από αυτό… με έστειλαν στο σπίτι μου να δουλέψω «εξ αποστάσεως»…Φωτογραφία από Engin Akyurt από το Pixabay
Και έρχεται το 2020 πολλά υποσχόμενο, αλλά…
Aρχίσαμε ν’ ακούμε για το μεταδοτικότατο αυτό κορωνοϊό στη μακρινή Κίνα, αλλά η Κίνα είναι πολύ μακριά από την Ευρώπη και δε μας ένοιαξε πολύ. Δική τους υπόθεση! Βλέπαμε με συμπάθεια σαν μία χολυγουντιανή ταινία την ιστορία της Γιουχάν μέχρι που ο ιός ήρθε στην Ευρώπη, που αφελώς πιστεύαμε ότι είχε τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει κάθε ιό. Και οι νοσούντες άρχισαν να πολλαπλασιάζονται καθημερινά, και οι θάνατοι επίσης, κι αυτό όχι μόνο σε μία πόλη, όχι μόνο σε μία χώρα, αλλά παντού και… φοβήθηκα! Φοβήθηκα να μην κολλήσω κάτι και το μεταφέρω στην οικογένεια μου. Ξαφνικά, από τη μία ημέρα στην άλλη, η δουλειά μου έγινε μαρτύριο, αφού φοβόμουνα να πλησιάσω άνθρωπο ακόμη και να ακουμπήσω οτιδήποτε. Ποτέ δεν θυμάμαι να είχα βιώσει τόσο άγχος! Ευτυχώς ήρθε η καραντίνα να με σώσει από αυτό… με έστειλαν στο σπίτι μου να δουλέψω «εξ αποστάσεως».
Ο πονόλαιμος…
Όμως, ήδη δύο μέρες πριν να σταματήσω να δουλεύω είχε αρχίσει να με πονάει ο λαιμός μου, έτσι όπως ποτέ δεν με πόνεσε, σαν να είχα καταπιεί ξυραφάκια. Έτρεμα! Έψαξα εναγωνίως που θα μπορούσα να κάνω το τεστ για covid, όλοι ήταν σαν χαμένοι, αφού δεν είχα πυρετό δεν ήμουν από αυτούς που κρίθηκε ότι χρειάζεται να κάνω το τεστ. Η αγωνία μου ήταν απερίγραπτη, έπρεπε να το κάνω οπωσδήποτε, ο πονόλαιμος επέμενε, δεν μπορούσα να ζω με υποψίες κι ενοχές ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας μου. Ευτυχώς βρήκα τον τρόπο, έκανα το τεστ και αφού πέρασα το πιο αγωνιώδες 24ωρο της ζωής μου, βγήκε το αποτέλεσμα αρνητικό. Βέβαια, ο πονόλαιμος επέμενε, έπαιρνα βιταμίνες για να ενισχύσω το ανοσοποιητικό μου, δεν μπορούσα να φάω, η καταβολή ήταν απερίγραπτη παρά του ότι καθόμουνα στο σπίτι… μήπως ήταν λοίμωξη covid ή μήπως ήταν ο φόβος μου;
Τι απίστευτος εχθρός ο φόβος! Ένα ημερολόγιο για το lockdown I από τη Δρ. Ευφροσύνη Κουτσουράκη(Αναπλ. Καθηγήτρια Νευρολογίας-Νευροανοσολογίας Α.Π.Θ.)-Φωτογραφία από Engin Akyurt από το Pixabay
Η καραντίνα…
Χρειάστηκα περίπου δύο εβδομάδες για να συνέλθω και μετά ήρθε η πλήρης απαγόρευση της κυκλοφορίας στα πλαίσια της καραντίνας. Όλοι κλεισμένοι στα διαμερίσματά τους, ούτε στα μπαλκόνια δεν έβγαιναν ίσως για να μην δουν στον απέναντι μεγαλύτερο φόβο από τον δικό τους! Η πανούκλα του φόβου για ένα εχθρό που δεν τον βλέπεις και μπορεί να είναι παντού σε ανθρώπους αγαπημένους ή εχθρούς, αλλά και σε επιφάνειες! Η αγαπημένη μου πόλη νέκρωσε, δεν ακουγόταν τίποτα, δεν κυκλοφορούσε τίποτα, μόνο τα σουπερ-μάρκετ λειτουργούσαν. Η αστυνομία παντού στους δρόμους να προειδοποιεί και να θυμίζει ότι δεν πρέπει να βγαίνουμε από το σπίτι.
Και ήρθε κάποια στιγμή που αποφάσισα να πάω με τα πόδια μια μεγάλη απόσταση,γιατί ένιωθα ότι αν δεν δω τη θάλασσα θα πέθαινα. Θα πήγαινα ακόμη και αν με συλλαμβάνανε για «άσκοπη μετακίνηση». Και πήγα…τι λύτρωση! Στην αρχή έβλεπα γύρω μου, σαν δραπέτης μήπως με σταματήσει κάποιος αστυνομικός, μετά άρχισα να αναπνέω σαν ελεύθερος άνθρωπος και μετά άρχισα να χαμογελάω! Κανένας δε με σταμάτησε στο δρόμο. Ήταν μια μικρή νίκη εκείνη η ημέρα, νίκη εναντίον του φόβου μου, αλλά μετά πάλι μέσα…
Ο φόβος…
Και η καραντίνα άρχισε να χαλαρώνει, και κανένας από τους αγαπημένους μου, δεν είχε πάθει τίποτα ούτε καν κάποιος γνωστός. Όμως, ακόμη έτρεμα.. έτρεμα στην ιδέα ότι κάποιος της οικογένειας μπορεί να χρειαζόταν να πάει στο νοσοκομείο για κάποια άλλη ασθένεια, αφού όλα τα νοσοκομεία ήταν το «άντρο» του covid, όπου κανένας δεν ήθελε να πάει παρά μόνο αν πέθαινε, γιατί τα κρούσματα που νοσηλευόταν ήταν πολλά και θα κολλούσε σίγουρα. Ευτυχώς, τίποτε δεν έγινε. Τι απίστευτος εχθρός ο φόβος!
Κάθε μέρα παντού και απ’ όλους ακούγαμε μόνο για covid. Yπήρχαν οι ήρωες γιατροί και νοσηλευτές που πολεμούσαν εναντίον του ιού και όλοι εμείς που κρυβόμασταν στα σπίτια μας σαν τα ποντίκια για να μην κολλήσουμε. Και οι ημέρες πέρασαν, ευτυχώς πάντα περνάνε, και πέρασαν επάνω από δύο μήνες και αρχίσαμε να βγαίνουμε χωρίς να στέλνουμε το sms ενημέρωσης σ’ ένα αόρατο χειριστή. Ζούσαμε, όλοι ηθοποιοί μιας ταινίας επιστημονικής φαντασίας!
Κανένας δε φανταζότανε ότι εκείνοι οι μήνες θα ήταν μόνον η αρχή ενός διαφορετικού κόσμου, ενός διαφορετικού τρόπου ζωής, ήρθε η ώρα όλα να επαν-αξιολογηθούνε…
ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ ΕΤΟΣ 2020
©Typologos.com 2021
