Η σύνδεση μεταξύ τέχνης και θεραπείας
Βρίσκεται πίσω στο χρόνο
Επιμέλεια: Νίκος Μόσχοβος
01:26:43,04/26/2021
H αναπληρώτρια καθηγήτρια ιστορίας τέχνης του Buffalo State College, Frances Gage. Φωτογραφία:©Buffalo State College
«Γεμάτα» από τέχνη είναι το Κέντρο του Roswell Park του Μπάφαλο και η Κλινική του Κλίβελαντ στο Οχάιο, όπου τα έργα αυτά δε συσχετίζονται απαραίτητα με την ιατρική, αλλά έχουν σημαντική επίδραση των ασθενών στη θεραπεία μέσω της καλλιτεχνικής δημιουργίας.
«Αυτές οι εγκαταστάσεις υγειονομικής περίθαλψης παρέχουν από «ζωντανή» μουσική έως και μια επιμελημένη συλλογή εντυπωσιακών πινάκων και γλυπτά, ενώ μαζί με άλλες παρόμοιες σε όλες τις Η.Π.Α. προσφέρουν μια ατμόσφαιρα που ξεπερνά την ευχάριστη αισθητική. Η τέχνη βοηθά στην ευεξία των ασθενών, ενώ μειώνει τα επίπεδα άγχους και αγωνίας των αγαπημένων προσώπων τους», εξήγησε η αναπληρώτρια καθηγήτρια ιστορίας τέχνης του Buffalo State College, Frances Gage
«Στην τρέχουσα στιγμή, βλέπουμε ένα εκρηκτικό ενδιαφέρον από νοσοκομεία και ιατρικές σχολές για το πώς μια σειρά από δραστηριότητες μπορούν να συμβάλουν στην επούλωση, συμπεριλαμβανομένης της ακρόασης μουσικής και της εξέτασης της τέχνης», δήλωσε η κ. Gage.
Αυτή η τάση δεν αποτελεί έκπληξη για την κ. Gage, η οποία μελετά τη σχέση μεταξύ της τέχνης και της ιατρικής από τότε που πραγματοποιούσε τις διδακτορικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins .
«Ενδιαφέρομαι πολύ για τις ευρύτερες κοινωνικές στάσεις της τέχνης. Για ποιο σκοπό θεωρείται ότι η καλλιτεχνική δημιουργία επιδρά στην κοινωνία και τις αιτίες», είπε η ίδια.
H φιλοσοφική θεώρηση του Giulio Mancini
Κατά τη διεξαγωγή μίας σχετικής έρευνας ανακάλυψε ένα χειρόγραφο γραμμένο από τον Ιταλό γιατρό και κριτικό τέχνης Giulio Mancini, ο οποίος μελέτησε τις πιθανές επιπτώσεις που μπορεί να έχουν οι εικόνες στους θεατές τους.
«Ήθελα να καταλάβω, γιατί ένας γιατρός έγραψε μια ολόκληρη πραγματεία για τη ζωγραφική. Οι θεωρίες του Mancini ήταν συναρπαστικές, αλλά δε δημοσιεύθηκαν μέχρι και τον εικοστό αιώνα», ανέφερε η κ. Gage, η οποία ασχολήθηκε με το θέμα το 2001 με τη διδακτορική διατριβή της, ενώ έγραψε ένα βιβλίο για τη ζωγραφική ως ιατρική πράξη και για την αποτελεσματικότητα της τέχνης, που εκδόθηκε το 2016 από το Penn State University Press, καθώς και το οποίο έλαβε το βραβείο επιδότησης δημοσίευσης Weiss-Brown 2015-2016 εκ της βιβλιοθήκης Newberry.
Στην εποχή στην οποία ζούσε ο Mancini ήταν εξαιρετικά δύσκολη η ζωή και οι πιθανότητες επιβίωσης ήταν σημαντικά χαμηλότερες από ό,τι σήμερα.
«Τα χρόνια προβλήματα υγείας ήταν τακτικό κομμάτι της ζωής, για να μην αναφέρουμε ασθένειες και πληγές που θα μπορούσαν να σκοτώσουν ολόκληρη την οικογένειά σας. Οι άνθρωποι σκέφτονταν συνεχώς τεχνικές αυτοσυντήρησης.», αφηγήθηκε η κ.Gage.
Tο βλέμμα σε ένα τοπίο επιτρέπει στο μάτι να «ταξιδέψει» μέσα από την εικόνα και το αποτέλεσμα είναι ένα αίσθημα χαράς- ηρεμίας, το οποίο μπορεί να έχει μια ηρεμιστική επίδραση στο σώμα.Φωτογραφία από monicore από το Pixabay
Το πράσινο χρώμα
Ο Mancini είχε υποστηρίξει ότι το βλέμμα σε ένα τοπίο επιτρέπει στο μάτι να «ταξιδέψει» μέσα από την εικόνα και το αποτέλεσμα είναι ένα αίσθημα χαράς- ηρεμίας, το οποίο μπορεί να έχει μια ηρεμιστική επίδραση στο σώμα.
Αυτός και άλλοι γιατροί σημείωσαν ότι η ανάρρωση σε μια τοποθεσία που περιβάλλεται από τη φύση θα μπορούσε να βοηθήσει τους ασθενείς να ανακάμψουν από μία ασθένεια.
«Αναγνώρισαν ότι η ομορφιά της φύσης ήταν απόλυτα θεραπευτική και κοιτάζοντας το πράσινο χρώμα θεώρησε ότι αυτό είχε μερικές από τις ίδιες ιδιότητες με την ίδια τη θέα της φύσης», τόνισε η κ. Gage.
Ακόμα και όταν αυτή η φιλοσοφική θεώρηση μειώθηκε κάπως τα επόμενα χρόνια είπε η κ. Gage ότι «υπήρχε ακόμη μία ηχώ της ιδέας ότι η εξέταση της τέχνης καταπραΰνει την ψυχή και έχει πολιτιστικό αποτέλεσμα».
Ο ρόλος της τέχνης ως «βάλσαμο»
Ο ρόλος της τέχνης ως «βάλσαμο» έχει εκδηλωθεί κατά τα τελευταία χρόνια.
«Μετά από την τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου συγκεντρώθηκαν οι άνθρωποι στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης αναζητώντας ένα χώρο που θα παρείχε άνεση και θεραπεία», εξιστόρησε η κ.Gage.
Όταν ξέσπασε η πανδημία του κορονοιού (2020-2021) απομόνωσε τους ανθρώπους και από τους δημόσιους χώρους τέχνης. Τότε άρχισαν πολλά ιδρύματα τέχνης άρχισαν να δημιουργούν εικονικές περιηγήσεις και διαδικτυακές παραστάσεις ως μία «πηγή» άνεσης, ελπίδας, καθώς και σύνδεσης.
«Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, νομίζω ότι υπήρξε αυξημένη αναγνώριση ότι χρειαζόμαστε τις τέχνες. Το γεγονός πως έχουμε έναν κόσμο που μας διεγείρει οπτικά μας κάνει να αισθανόμαστε πραγματικά πιο ζωντανοί, με μια πολύ ευρύτερη κατανόηση της ζωής και εκείνων που βρίσκονται γύρω μας», επισήμανε η κ.Gage.
©Τypologos.com 2021
