H νύχτα με τη Mademoiselle
Oι σκέψεις της Μαρίας
Με τη Μαρία Σκαμπαρδώνη
Δημοσιογράφο- Συγγραφέα
17:39:31,06/02/2020
Μια μικρή ιστορία αγάπης γραμμένη από τη δημοσιογράφο- συγγραφέα Μαρία Σκαμπαρδώνη. Φωτογραφία από S. Hermann & F. Richter από το Pixabay
Την περίμενε. Ήταν θυμωμένη ακόμα μαζί της, αλλά κρατούσε το θυμό με μεγάλη προσπάθεια μέσα στα δόντια που έτριζαν. Πηγαινοερχόταν επάνω κάτω, την περίμενε.
Ξαφνικά, η πόρτα ανοίγει. Τη βλέπει να μπαίνει όσο πιο ήσυχα μπορεί μέσα στο σπίτι και να περπατάει στις μύτες των ποδιών, ώστε να μην ακουστεί.
-Mademoiselle! της φωνάζει. Πού πηγαίνεις; Ούτε μία κουβέντα σε εμένα, την αγαπημένη σου;
Εκείνη τινάζει το κεφάλι της με θυμό: Κατάφερε να τη δει, κρίμα! Δε μπόρεσε να της ξεφύγει, αν και θα έπρεπε να το περιμένει. Πώς θα της ερχόταν ο ύπνος τη στιγμή, που εκείνη είναι υπ’ ατμών τελείως; Πώς να υπάρξει η γαλήνη του ύπνου μέσα σε μία αναστατωμένη καρδιά;
-Τι έγινε Mademoiselle; τη ρωτάει η Μαρία. Πίστευες πως δε θα σε δω; Πίστευες πως θα ξεφύγεις από εμένα;
-Είμαι κουρασμένη και δεν έχω διάθεση για συζητήσεις. Θα τα πούμε αύριο, καληνύχτα!
-Α όχι… ξέρεις, υπάρχω και εγώ. Και αυτή τη στιγμή απαιτώ-ναι, δεν το ζητάω- να καθίσεις μαζί μου. Έχω να σου πω δύο πράγματα μόνο.
Κάθισε δίπλα της, παρατηρώντας την ίδια να είναι αναψοκοκκινισμένη από το θυμό. Δε μίλησε, ήθελε να περιμένει να δει τι θα της πει. Ξαφνικά την ακούει να λέει:
-Ξέρεις, δε μετανιώνω που σε αγάπησα. Ακόμα και αν γνωρίζω πως η καρδιά σου, δεν ήταν ποτέ δίπλα μου. Ακόμα και αν υπάρχουν στιγμές που είμαι έξαλλη μαζί σου, όπως είναι αυτή.
-Ξέρεις, Μαρία, εγώ..
-Μη με διακόπτεις! Εντάξει, το ξέρω, σε ενδιαφέρουν οι έξοδοι με τα υπόλοιπα πολύτιμα πρόσωπα της ζωής σου. Εντάξει, το γνωρίζω πως δε με υπολογίζεις, αλλά δε χρειάζεται να το δείχνεις έτσι μπροστά στα μούτρα μου.
-Τι θέλεις να κάνω δηλαδή;
-Δε ξέρω, Mademoiselle. Εντάξει, έχεις τον τρόπο σου με τους άλλους, μόνο σε εμένα το σκληρό σου πρόσωπο βγαίνει. Δε ξέρω γιατί. Μήπως δεν έπρεπε να σε αγαπάω τόσο πολύ;
– Μαρία, εγώ…
-Σταμάτα! Οι άλλοι δεν έχουν δει το πραγματικό πρόσωπό σου, αυτό που δείχνεις σε εμένα τόσο καιρό. Θα έφευγαν, μόλις το έβλεπαν..
Σηκώνεται νευριασμένη να φύγει..
-Πού πηγαίνεις; Σε πονάει η αλήθεια;
-Φεύγω, γιατί δεν αντέχω άλλο να με προσβάλλεις..
Απομακρύνεται. Η Μαρία την κοιτάζει για λίγο από μακριά, αλλά μία δύναμη την ωθεί να τρέξει προς το μέρος της.
Την αγκαλιάζει και τη φιλάει σφιχτά.
-Mademoiselle, πότε θα σταματήσεις να μου φέρεσαι έτσι; Πότε θα δώσεις την αγάπη σου; Σε αγαπώ με έναν τρόπο, που δε σε αγάπησε και δε σε αγαπάει άλλος κανείς.
Την αγκαλιάζει και με τα χέρια της, ανακατεύει τα μαλλιά της, τα οποία συνεχίζει να φιλάει. Και εκείνη νοιώθοντας τους χτύπους της καρδιάς της, παρασύρεται και τη φιλά κι εκείνη…
©Typologos.com 2020
