Εύρεση κοινότητας σε ψηφιακούς χώρους
Πως μια μητέρα τριών παιδιών και
διδακτορική φοιτήτρια του Πανεπιστημίου της Δυτικής Βιρτζίνια
χτίζει μια διαδικτυακή κοινότητα για ανθρώπους με αυτισμό
Επιμέλεια: Νίκος Μόσχοβος
00:13:29,06/15/2020
Μέσω διαδικτυακών συναντήσεων στο Zoom μαθαίνει η διδακτορική φοιτήτρια και μητέρα τριών παιδιών Sara Loftus το πως να χτίσει μια ψηφιακή κοινότητα για ανθρώπους με συτισμό. Φωτογραφία: West Virginia University/Greg Ellis
Ο κορονoϊός «οδήγησε» όλους να κλειστούν επί μακρύ χρονικό διάστημα σε εσωτερικούς χώρους και χώρισε τους ανθρώπους από τους συναδέλφους, τους φίλους και τους αγαπημένους, αλλά για τη διδακτορική φοιτήτρια Γεωγραφίας του Πανεπιστημίου της Δυτικής Βιρτζίνια και μητέρα τριών παιδιών Sara Loftus αυτό δεν είναι κάτι το καινούργιο, αφού μελετά το πώς μπορεί να «χτίσει» μια διαδικτυακή κοινότητα βοηθώντας τους ανθρώπους με αυτισμό.
«Δεδομένου ότι δούλευα από το σπίτι για περισσότερα από 20 χρόνια, δεν άλλαξε πολύ το COVID-19 την μέρα μου» παραδέχθηκε η κ. Loftus δίνοντας μια απομακρυσμένη συνέντευξη στο περιοδικό του Πανεπιστημίου της Δυτικής Βιρτζίνια από το Huntington, όπου μένει και φροντίζει τον ενήλικο γιο της, ο οποίος ζει με απειλητικές ιατρικές καταστάσεις για τη ζωή και που είναι εξαρτώμενες από την τεχνολογία.
«Αυτό που έχει κάνει, είναι να αφήσει ένα παράθυρο στον κόσμο μου, για εκείνους τους ανθρώπους γύρω μου», εξιστόρησε η ίδια.
Κατά τη διάρκεια της φροντίδας του γιού της, πραγματοποιούσε εβδομαδιαία ταξίδια στο Columbus για το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής ηλικίας του. Έτσι, η κ. Loftus βρέθηκε να είναι κοινωνικά και γεωγραφικά απομονωμένη. Αυτή η εμπειρία της έδωσε κίνητρο για να ακολουθήσει μια ακαδημαϊκή καριέρα για να κάνει κάτι για την κοινότητα και να σπουδάσει ψηφιακά.
«Οι ιατρικές και οι αναπτυξιακές ανάγκες του γιου μου, μας εμπόδισαν να συμμετέχουμε σε πολλές τυπικές παιδικές δραστηριότητες. Το Διαδίκτυο έγινε ένα μέρος, όπου βρήκα ευκαιρίες για εργασία, κοινωνικοποίηση και πόρους, και πληροφορίες για την σπάνια ασθένεια του γιου μου. Για μένα, αυτοί οι ψηφιακοί χώροι έγιναν πιο πραγματικοί από τους φυσικούς χώρους στην κοινότητα»,
Σήμερα, ερευνά η ίδια το πώς άλλοι φροντιστές χρησιμοποιούν τους ψηφιακούς χώρους για όλους τους τύπους φροντίδας, συμπεριλαμβανομένης της υγειονομικής περίθαλψης, της αυτοεξυπηρέτησης και της γονικής μέριμνας.
«Εργάζομαι για να κατανοήσω ιδέες σχετικά με τη συνύπαρξη ή πώς αυτοί οι ψηφιακοί χώροι μας επιτρέπουν να είμαστε σε περισσότερες τοποθεσίες από ένα μέρος τη φορά. Ενδιαφέρομαι, επίσης, να καταλάβω πώς εκφράζεται η φροντίδα σε ψηφιακές κοινότητες, όπως είναι η αυτοεξυπηρέτηση και η φροντίδα για άλλους. Βασικά, η έρευνά μου, αφορά στην κατανόηση του τρόπου με τον οποίο οι κοινότητες σχηματίζονται και συντηρούνται, ειδικά σε πολλά μέρη κι ώρες», ανέφερε η κ. Loftus.
Μέσω της έρευνας αυτής υποστηρίζει άμεσα η ίδια τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό, που ίδρυσε το 2016 κι ονομάζεται Κέντρο Υποστηριζόμενης Μάθησης.
«Η έρευνά μου είναι να κατανοήσω πώς οι φροντιστές χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο για να τους βοηθήσουν να φροντίσουν τον εαυτό τους και το άτομο για το οποίο φροντίζουν στην καθημερινή τους ζωή», Θέλω να μάθω περισσότερα για τις σχέσεις που δημιουργούν με άλλους ανθρώπους στο διαδίκτυο, ποια διαδικτυακά μέρη επισκέπτονται, πώς αλληλοεπιδρούν με αυτά τα ψηφιακά μέρη και το πώς μοιάζουν οι ψηφιακές καθημερινές ζωές τους. Στη συνέχεια, προσπαθώ να κατανοήσω τον αντίκτυπο αυτής της ψηφιακής διάστασης στο υπόλοιπο της ζωής τους», είπε η κ. Loftus.
Το Κέντρο Υποστηριζόμενης Μάθησης συνεργάζεται με νευροδιαβιβαστικούς νέους και νέους ενήλικες, που εμφανίζουν διαταραχή του φάσματος του αυτισμού και άλλες αναπτυξιακές αναπηρίες.
«Στον πυρήνα αυτού που κάνω είναι η ανησυχία με την κοινότητα και η δημιουργία χώρων που υποστηρίζουν άτομα, τα οποία περιθωριοποιούνται από την κοινωνία Το κάνουμε αυτό δημιουργώντας συνεργασίες με κοινοτικούς οργανισμούς, ιδρύματα και άλλους συμμάχους που ενδιαφέρονται και θέλουν να παρέχουν ευκαιρίες δια βίου μάθησης χωρίς αποκλεισμούς, όπως είναι η αστική κηπουρική, οι καλές τέχνες, οι ψηφιακές τεχνολογίες, ο χορός, το θέατρο, η μουσική και η φωτογραφία», είπε η κ. Loftus, η οποία είναι η εκτελεστική διευθύντρια του Κέντρου Υποστηριζόμενης Μάθησης.
Η προσέγγιση του οργανισμού βασίζεται στην αλληλεπίδραση με τα μέλη της κοινότητας και στη σύνδεση με τους υφιςτ πόρους στην κοινότητα.
«Διευκολύνουμε τις συνδέσεις μεταξύ των υφιστάμενων υπηρεσιών υποστήριξης και των δραστηριοτήτων της κοινότητας για την προώθηση της υποστηριζόμενης συμμετοχής σε ένα περιεκτικό, κοινοτικό περιβάλλον. Το όραμά μας είναι να προωθήσουμε μια ολοκληρωτική προσέγγιση διάρκειας ζωής που επιτρέπει ουσιαστική συμμετοχή της κοινότητας σε άτομα με νευροδιαφορετικότητα».
Η ίδια εκτίμησε ότι αυτό το έργο είναι πιο σημαντικό από ποτέ με την αυξανόμενη και συνεχή εξάρτηση του ανθρώπινου πολιτισμού από την τεχνολογία κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19.
«Αυτή η πανδημία είναι μια πολύ σημαντική στιγμή για τη μελέτη της φροντίδας σε ψηφιακούς χώρους. Όπως είναι εμφανές σε τόσους πολλούς ανθρώπους που έχουν πρόσβαση στο Διαδίκτυο, τόσο μεγάλο μέρος της καθημερινής ζωής μας, έχει μετατοπιστεί σε αυτούς τους ψηφιακούς χώρους», είπε με νόημα.
Η κ. Loftus επέστρεψε το φθινόπωρο του 2017 στο Πανεπιστήμιο της Δυτικής Βιρτζίνια για να ολοκληρώσει το διδακτορικό της πτυχίο, το οποίο ξεκίνησε αρχικά στα μέσα της δεκαετίας του 1990, αλλά το σταμάτησε τότε για να επικεντρωθεί στην οικογένειά της.
«Από τότε έως και τώρα, έχω μεγαλώσει τρία παιδιά, ίδρυσα μια επιχείρηση και δημιούργησα μια μη κερδοσκοπική οργάνωση. Η τεχνολογία επικοινωνίας δεν ήταν τόσο εξελιγμένη όσο είναι τώρα – οι συναντήσεις στο Zoom δεν υπήρχαν καν τότε!
Μετά από πολλή προσπάθεια να προχωρήσω με το πτυχίο μου, συνειδητοποίησα ότι θα έπρεπε πρώτα να ασχοληθώ τα παιδιά μου Η δουλειά μου στο μη κερδοσκοπικό οργανισμό με παρακίνησε να επιστρέψω και να ολοκληρώσω το διδακτορικό μου. Ελπίζω, να χρησιμοποιήσω αυτόν το βαθμό για να αναπτύξω μια ερευνητική ατζέντα που θα βοηθήσει στην επίλυση των καθημερινών ζητημάτων των οικογενειών με νευροποικιλότητα», τόνισε η ίδια.
Η επίκουρη καθηγήτρια γεωγραφίας Maria Pérez είναι η πρόεδρος της επιτροπής διατριβής της Loftus.
«Το έργο της Sara είναι τόσο σημαντικό για να μας υπενθυμίζει ότι η γεωγραφία είναι κάτι πολύ περισσότερο από τα πραγματικά φυσικά μέρη που κατοικούμε. Η γεωγραφία περιλαμβάνει εικονικούς κόσμους, όπως είναι τα παιχνίδια ή οι ιστότοποι κοινωνικών μέσων, για παράδειγμα.
Περιλαμβάνει φανταστικά μέρη, τα οποία μπορεί ή δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, αλλά εξακολουθούν να είναι πολύ σημαντικά για να επηρεάσουν και ακόμη και να ενημερώσουν το πώς περνάμε τις καθημερινές ζωές μας, και να κατανοήσουμε τον κόσμο γύρω μας. Η Sara φέρνει μια μοναδική προοπτική στην κατανόηση αυτών των εικονικών κόσμων», υπογράμμισε η κ. Perez.
Η κ. Loftus έβαλε στόχο να αποκτήσει το διδακτορικό μέσα στα επόμενα δύο χρόνια.
«Μια σημαντική αιτία για την επιστροφή στο διδακτορικό μου, είναι ότι ήθελα να τονίσω ότι δεν είναι ποτέ πολύ αργά για να πετύχουμε κάτι – ακόμα κι αν έχουν περάσει 20 χρόνια . Έπρεπε να βάλω πρώτα την οικογένειά μου και γι’ αυτό το λόγο έπρεπε όλα αυτά τα χρόνια να σταματήσω το πρόγραμμά μου. Οι φιλοδοξίες μου, όμως, παρέμειναν σημαντικές για μένα.
Η οικογένειά μου υποστήριξε απίστευτα, όπως και το Τμήμα Γεωλογίας και Γεωγραφίας, τις προσπάθειές μου να επιστρέψω και να ολοκληρώσω αυτόν τον στόχο. Ο μικρότερος γιος μου είναι ένας ανερχόμενος μαθητής κι αστειεύομαι σκεπτόμενη ότι οι τελετές αποφοίτησης του κολλεγίου μας, μπορεί να έρθουν σε σύγκρουση μεταξύ τους!», κατέληξε χαμογελαστή η κ. Loftus.
©Typologos.com 2020
