Ανεμογεννήτριες και Ζωή
Η ανέμη της Δήμητρας
Με τη Δήμητρα Αλεξανδρή
Αρθρογράφο
21:51:47,07/17/2021
Όνειρα κάνω από παιδί, με δέντρα και λουλούδια.Φωτογραφία από Free-Photos από το Pixabay
Ταξιδεύω, μα θλίβομαι. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο κι αναρωτιέμαι. Τα δέντρα, που πήγαν, ρε παιδιά, τα δέντρα;
H εικόνα
Τι είναι αυτοί οι πυλώνες με τους έλικες που γυρίζουν και πως μα παρέχουν οξυγόνο, όπως λένε; Να δεις πως μου το είπαν: Α!Ναι! Ανεμογεννήτριες. Δεν τις θέλω αυτές, μωρέ αδερφέ μου, εγώ θέλω τα δέντρα, τα δέντρα μου.
Ναι δικά μου είναι, μου ανήκουν. Γιατί ως παιδί ξάπλωνα από κάτω και με αγκάλιαζαν με τα φύλλα τους και με δρόσιζαν με τη σκιά τους. Δε μου αρέσει αυτή η θέα, γιατί μου την προσφέρουν δίχως να τη θέλω;
«Φεύγουν» οι εποχές
Οι εποχές, ρε παιδιά, που πήγαν οι εποχές; Που πήγε αυτή η όμορφη εποχή η άνοιξη; Όποτε άνθιζαν όλα τα λουλούδια και δέντρα κι όλα έμοιαζαν με επίγειο παράδεισο.
Που πήγε η όμορφη εποχή, το καλοκαίρι; Όποτε ο ήλιος δεν ήταν τόσο βλαβερός. Τώρα βγαίνεις στην αυλή σου και παθαίνεις μέχρι κι έγκαυμα.
Τι φταίει, ρε παιδί μου; Τι; Αχ άνθρωποι ,άνθρωποι βάλατε το χέρι σας και τα αφανίσατε όλα. Μου χαλάσατε τα σχέδια μωρέ και τα όνειρα. Μου χαλάσατε τη καλαισθησία της φύσης. Μα δε σκεφτήκατε με τις βροχές τα νερά πως θα μας πνίξουν και το καλοκαίρι θα σκάσουμε δίχως το οξυγόνο.
Τη φύση έμαθα να αγαπώ και πάντα να θαυμάζω.Φωτογραφία από FelixMittermeier από το Pixabay
Φέρτε πίσω τη θέα μου
Το ταξίδι μου, συνεχίζεται κι ακόμα αντικρίζω αυτούς τους απαίσιους πυλώνες. Τελικά, δε μου αρέσει πλέον να ταξιδεύω.
Στην αυλή μου πιο πολλά λουλούδια έχω κι όταν βγαίνω να πιώ τον καφέ μου αγαλλιάζει η ψυχή μου.
Με πια εξουσία πειράζετε κάτι που δε σας ανήκει; Καίγομαι, νιώθεις, δεν έχω οξυγόνο και μου το έκοψες εσύ που έβαλες το χέρι σου κι έκαψες τα δέντρα, που έκοψες τα δέντρα. Δεν τη θέλω αυτή τη δημοκρατία, γιατί μου απαγορεύει τον αέρα. Σας παρακαλώ, φέρτε τη θέα μου, πίσω.
Ποιητική «Πινελιά»
Όνειρα κάνω από παιδί, με δέντρα και λουλούδια.
Το δέντρο να ζητάει νερό κι εγώ να του το δίνω.
Το λουλούδι να ζητάει συντροφιά κι εγώ να τη χαρίζω.
Όνειρα κάνω από παιδί το κόσμο να αλλάζω.
Τη φύση έμαθα να αγαπώ και πάντα να θαυμάζω.
Ποιος είσαι εσύ που χαλάς τα όσα έφτιαξε ο θεός; Ποιος είσαι, άνθρωπε, ποιος.
Κι αν όλα αλλάξουνε ξανά, εγώ θα ονειρευτώ.
Μια νέα πλάση και ζωή, γεμάτη οξυγόνο, το δέντρο αγκαλιά κρατώ και το λουλούδι ακόμα.
Όσα εσύ θα αρνηθείς, εγώ θα βάζω χώμα.
Επίλογος
Μη καίτε τα δάση! Μη βάζετε ανεμογεννήτριες στη θέση τους! Μη μολύνετε το περιβάλλον.
©Typologos.com 2021
