17 Νοέμβρηδες – Οι δρόμοι της καρδιάς

Απόψεις

Με το Νίκο Μόσχοβο

Δημοσιογράφο- Συγγραφέα

20:50:13,11/17/2021

«Αντισταθείτε, σ᾿ όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι/ και γράφουν λόγους πλάι στη θερμάστρα. Στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη  διπλωματία/στα εργοστάσια πολεμικών υλών/ σ᾿ αυτούς που λένε λυρισμό τα  ωραία  λόγια/ στα  γλυκερά τραγούδια με τους  θρήνους, στους θεατές, στον άνεμο…Αντισταθείτε».

Το «αντισταθείτε» – το αιώνιο νόημα

Αυτοί οι στίχοι του μέντορα μου, Μιχάλη Κατσαρού πιστεύω πως περικλείουν το βαθύ νόημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, γιατί η εδραίωση της δημοκρατικής διαδικασίας δεν τελειώνει ποτέ κι αποτελεί μια διαρκής πράξη.

H δημοκρατία  ως πολίτευμα είναι από τα πιο υπέροχα  δημιουργήματα της νόησης, αλλά μη ξεχνάμε ποτέ ότι δημιουργήθηκε από τον άνθρωπο που δεν είναι τέλειος, αλλά ο οποίος  μπορεί στις ύστατες στιγμές να προβαίνει σε υπέρβαση του εαυτού του.

Η αντίσταση ως πράξη είναι προοδευτική, όταν κατορθώνει ο κάθε άνθρωπος να ξεπερνά τα όρια του, και να επιδιώκει την πραγμάτωση του  ονείρου – το οποίο  διαφέρει από άτομο σε άτομο -ως  ζώσα πραγματικότητα, καθώς κι όταν αυτό «συναντά» το συλλογικό καλό.

Η υποκρισία στη μεγάλη σκηνή της ζωής

Τη  μεγάλη σκηνή της ζωής, όμως, κυριαρχούν  σήμερα οι κάθε λογής υποκριτές, οι οποίοι- οποίες εκμεταλλεύονται  τα όνειρα και τα συναισθήματα  των ανθρώπων, αφού:

♦Είναι εύκολο να δηλώνεις πως πιστεύεις στην ελεύθερη οικονομία και στην απελευθέρωση του ατόμου, αλλά να έχεις «στρογγυλοκαθίσει μια ζωή» στις δημόσιες καρέκλες .

♦Είναι εύκολο να λες πως πιστεύεις σε ένα άλλο σύστημα ισότητας – ισονομίας  και να ζεις από τον επαγγελματικό μισθό του οποιουδήποτε κόμματός σου.

♦Είναι εύκολο να δηλώνεις ότι πιστεύεις στην πρόοδο, στην ισότητα, στη συμμετοχή, αλλά πρακτικά ν’ ακολουθείς την «πεπατημένη»  στηριζόμενος – στηριζόμενη σε συστήματα, και δουλεύοντας με τη στήριξη μηχανισμών.

Όλοι οι προαναφερόμενοι «φοράνε για τα καλά» τη μάσκα της υποκρισίας και εξακολουθούν να θριαμβεύουν στη ζωή.

Ένθεν και εκείθεν, για να είμαστε ξεκάθαροι.

Οι ιδεολόγοι – οι μεγάλοι χαμένοι

Οι πραγματικοί ιδεολόγοι είναι πάντοτε οι μεγάλοι χαμένοι της ζώσας πραγματικότητας, γιατί παλεύουν για τις ιδέες τους, που νομίζουν πως θα προλάβουν να τις υλοποιήσουν, όσο ζουν.  

Κανείς δε θα γράψει ποτέ γι’ αυτούς τους ανώνυμους ήρωες, κι ούτε θα παραβρεθούν επίσημοι  στις κηδείες τους, διότι με το προσωπικό παράδειγμα τρομάζουν τους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς, που έχουν συγκροτηθεί ή «αριστερά» ή «δεξιά».

Ωστόσο, οι πραγματικοί ιδεολόγοι κατορθώνουν ν’ αφήνουν πίσω τους, τα αιώνια συνθήματα, όπως είναι το «Ψωμί- Παιδεία – Ελευθερία» του Πολυτεχνείου.

Αφήνουν πίσω αυτή τη μεγάλη παρακαταθήκη για να θυμίζουν πάντοτε τα καθοριστικά ζητήματα, τα οποία αφορούν στη συγκρότηση μιας πιο δίκαιης κοινωνίας, που αποτελεί μια ατέρμονη διαδικασία.

Μια υπενθύμιση

«Φοβάμαι τους ανθρώπους/που με καταλερωμένη τη φωλιά/ πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου», δεν έλεγε και ο Μανόλης Αναγνωστάκης;

Ο ποιητής είχε απόλυτα δίκιο, γιατί χρειαζόμαστε τη δημιουργικότητα στην πράξη, για να πάει μπροστά η κοινωνία σε όλα τα επίπεδα.

Το «μπροστά», λοιπόν, δεν είναι θέμα ιδεολογίας, αλλά εστί θέμα καθημερινής πρακτικής και να βλέπεις ανθρώπινα τα πράγματα. 

Κι αυτό αποτελεί ένα διαχρονικό μήνυμα για τους κάθε λογής κήνσορες οποιασδήποτε ιδεολογίας στα δεξιά και στα αριστερά, που φοβούνται την αλήθεια και τη διαφάνεια.

Άραγε, γιατί: Ίσως η απάντηση να βρίσκεται εδώ και στους μικρούς «κοριούληδες» του Μαγιακόσφκι:

Ασυναρτησίες  

«Η σκηνή.

Η αυλαία έπεσε,

η χαρά θα μείνει πια εδώ,

θα εδραιωθεί

ωσότου λείψει το μαύρο μανιτάρι από γης,

θα ανατείλει ο ήλιος, τα νερά θα ξεβρωμίσουν

και θα γεμίσουν με κόκκινα γαρούφαλλα.

Με γαρούφαλλα

Των κουρασμένων κοριτσιών,

Του Κυρίου Χ,

του ποιητή,

του Λαού,

πάνω στον τάφο του Εφιάλτη,

που έλεγε κάποτε:

Αποφασίζω και διατάζω. Στοπ.

Το κράτος είμαι εγώ. Στοπ.

Ειρήνη. Αυλαία.»

©Typologos.com 2021