Χωρίς σταματημό μέχρι και τη Νίκη
Χωρίς σταματημό μέχρι και τη Νίκη
Του Νίκου Μόσχοβου
Η ζωή, λοιπόν, είναι στρατηγική και το γνωρίζουμε καλά όσοι πιάσαμε την πορτοκαλί μπάλα. Γι’ αυτό ίσως πάντοτε ετοιμαζόμαστε για την επόμενη μάχη κι αν «τσατιστούμε» τότε παίρνουμε μεγάλη φόρα.
Πίεσε, τρέξε, βάλε την μπάλα στο καλάθι. Μην σταματάς ποτέ μέχρι να νικήσεις. Έτσι γαλουχηθήκαμε μια ολόκληρη γενιά του μπάσκετ κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980.
Θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι από την αρχή δεν είμαι οπαδός ή φίλος του Ολυμπιακού κι ούτε θα γίνω ποτέ. Γεννήθηκα, μεγάλωσα, ζω και δουλεύω στη Θεσσαλονίκη, αλλά τον τελικό του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος μπάσκετ ανάμεσα στον Ολυμπιακό και στη Ρεάλ δεν θα τον ξεχάσω ποτέ.
Όπως δεν θα ξεχάσω ποτέ τη νύχτα που ο ΠΑΟΚ κέρδισε το πρώτο Ευρωπαϊκό του τίτλο με τον Μπάρλοου να παίρνει όλη την ομάδα επάνω του ή τον Άρη του Γκάλη και του Γιαννάκη να τα βάζει με τα μεγαθήρια της Ευρώπης.
Είναι στιγμές, που χαράχτηκαν για πάντα στη μνήμη μου. Θα μου πείτε γιατί γράφεις για έναν αγώνα σε ένα διαφορετικού τύπου ειδησεογραφικό websiteκι εν καιρώ οικονομικής κρίσης;
Πρώτον, το μπάσκετ το έχω στο DNA μου και μερικά από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου τα πέρασα παίζοντας με την πορτοκαλί μπάλα, συμμετέχοντας σε αγώνες μέσα ή έξω από το γήπεδο για ένα καλύτερο αύριο του ελληνικού αθλητισμού.
Το μπάσκετ είναι ένα άθλημα που δομεί χαρακτήρες, γαλουχεί ανθρώπους οι οποίοι δεν τα παρατάνε στα δύσκολα και πάντοτε παλεύουν να πετύχουν το καλύτερο. Οι περισσότεροι καλαθοσφαιριστές έχουν υψηλό πνευματικό επίπεδο και πολύπλευρη γνώση.
Έτσι είναι ο χαρακτήρας του αθλήματος. Δεν θέλει ανθρώπους οι οποίοι να ολιγωρούν, αλλά εκείνους που ξέρουν από στρατηγική, δεν «μασάνε» στα δύσκολα, παίρνουν γρήγορα – αποφασιστικά τις αποφάσεις και τις εκτελούν, ενώ αφήνουν πίσω το παρελθόν κι ετοιμάζονται να δώσουν την επόμενη μάχη.
Δεν μου έκανε, λοιπόν, καμία εντύπωση πως προπονητής αυτής της πρωταθλήτριας ομάδας ήταν ο Μπαρτζώκας. Ήξερα καλά- αν και δεν τον γνωρίζω προσωπικά- πως σαν παίκτης ήταν μαχητής και στρατηγικό μυαλό, άρα δεν θα άφηνε τίποτα στη τύχη απέναντι στη Ρεάλ.
Μπορεί μερικούς να ξένισε η επιλογή του Μπαρτζώκα για προπονητή μιας μεγάλης ομάδας, αλλά όσοι-ες γνωρίζουμε από μπάσκετ, ξέρουμε πως στην Ελλάδα έχουμε πολλούς καλούς εγχώριους προπονητές και μάλιστα όχι ακουστούς πέραν του κύκλου της καλαθόσφαιρας.
Η ζωή, λοιπόν, είναι στρατηγική και το γνωρίζουμε καλά όσοι πιάσαμε την πορτοκαλί μπάλα. Γι’ αυτό ίσως πάντοτε ετοιμαζόμαστε για την επόμενη μάχη κι αν «τσατιστούμε» τότε παίρνουμε μεγάλη φόρα.
Άλλωστε, το θέμα στη ζωή είναι να μάθεις να πετάς με τις «δικές σου δυνάμεις», τις προσωπικές και μπροστά στον μεγάλο αντίπαλο να μην κάνεις ποτέ πίσω. Έτσι , πρέπει να κάνουμε τώρα και στη ζωή μας: Είναι ο καιρός να τρέχουμε σαν σταματημό, να πιέζουμε, να μην υποχωρούμε, να κερδίζουμε, ωσάν τα παιδιά του Μπαρτζώκα. Ας γίνουμε στρατηγοί του εαυτού μας κι ας βρούμε τη δύναμη να πετάξουμε ψηλά…
©Typologos.com 2013
