ΤΑ ΠΟΙΚΙΛΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΑΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΔΥΟ ΤΑΙΝΙΕΣ ΣΤΟ 15Ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ
Τα ρεπορτάζ του www.typologos.com
ΤΑ ΠΟΙΚΙΛΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΑΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΔΥΟ ΤΑΙΝΙΕΣ ΣΤΟ 15Ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Του Νίκου Μόσχοβου, e-mail: nikmoshov@gmail.com
Τα διάφορα πρόσωπα της καλλιτεχνικής δημιουργίας στη Νότια Αφρική παρουσιάζονται στο ντοκιμαντέρ “Οι δημιουργοί”
Τα ποικίλα πρόσωπα της καλλιτεχνικής δημιουργίας παρουσιάστηκαν μέσα από δύο ταινίες στο 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ήτοι «Οι δημιουργοί» της Λόρας Γκάμσι και το «Παλιοκόριτσο» της Λόρας Γκάμσι.
Οι δύο σκηνοθέτιδες μίλησαν την Τετάρτη 20 Μαρτίου του 2013 κατά τη διάρκεια συνέντευξης τύπου.
Η Λόρα Γκάμσι σκηνοθέτησε το φιλμ «Οι δημιουργοί» μαζί με τον Ζακ ντε Βιλιέ κα μαζί αποθανάτισαν ένα διεισδυτικό πορτρέτο των νέων σε ηλικία καλλιτεχνών της Νότιας Αφρικής.
«Το ντοκιμαντέρ αφηγείται πέντε διαφορετικές ιστορίες, ισάριθμων καλλιτεχνών. Πρόκειται- μεταξύ άλλων- για έναν αυτοδίδακτο τενόρο, ο οποίος έμαθε ιταλικά από το μοναδικό πράγμα που του άφησε ο πατέρας του. όταν τον εγκατέλειψε στην ηλικία των τεσσάρων ετών.
Ήταν ένα cd του Παβαρότι. Μιμούμενος τον Παβαρότι, προσέγγισε τη μουσική αυτή και μπόρεσε τραγουδώντας μαζί με φίλους του να κερδίζει κάποια χρήματα στη γειτονιά, όπου ζει.
Στο ντοκιμαντέρ εμφανίζονται- επίσης- ένα δίδυμο του άφρο-μπλουζ και μια καλλιτέχνιδα του γκραφίτι.Ο καθένας από τους ήρωες κουβαλά μια διαφορετική ιστορία και κληρονομιά.
Όλες οι ιστορίες καταλήγουν στο παρόν και στο παρελθόν της χώρας, καθώς και την πραγματικότητά της μετά από τη λογοκρισία που επέβαλλε το καθεστώς», εξήγησε η δημιουργός.
Αποκάλυψε, μάλιστα, πως την ενδιέφερε πολύ το πώς η μουσική, το θέατρο και το γκραφίτι κωδικοποίησαν διάφορα μηνύματα για να παρακάμψουν τη λογοκρισία. Την ενδιέφερε ιδιαίτερα ως δημιουργό και το τι είχαν να πουν αυτά τα δίκτυα, καθώς και το πώς συνέχισαν αυτά μετά από την πτώση του Απαρτχάιντ.
Σχολίασε, δε, την επίδραση του Απαρτχάιντ και στη σημερινή Νότια Αφρική.
«Καταρχάς, το γεγονός ότι η κυβέρνηση είχε ιδρύσει γραφείο λογοκρισίας, δείχνει από μόνο του τη δύναμη που μπορεί να έχει η Τέχνη και το πώς μπορεί να ενώσει το λαό, πράγμα το οποίο και έγινε. Τα φαντάσματα του Απαρτχάιντ υπάρχουν ακόμη εκεί.
Το προσδόκιμο ζωής έχει μειωθεί κατά δέκα χρόνια, η «ψαλίδα» μεταξύ πλούσιων και φτωχών έχει «ανοίξει» και υπάρχουν πολλές αιτίες για αυτά τα προβλήματα.Ωστόσο, νομίζω ότι οι «ρίζες τους» εντοπίζονται στις φυλετικές διακρίσεις και στο εκπαιδευτικό σύστημα», παρατήρησε η σκηνοθέτιδα.
«Ο καθένας από τους χαρακτήρες των ηρώων εκφράζει μια διαφορετική υφή της πραγματικότητας. Για εμένα, κάποιος που μεγαλώνει σε μια τενεκεδούπολη, χρειάζεται να έχει εκπληκτική δύναμη, ζώντας μέσα σε ένα σύστημα που ευθύνεται για το χαμό των δικών του ανθρώπων και παρόλα αυτά να θέλει να συντηρήσει την οικογένειά του τραγουδώντας όπερα, όπως πράττει ο τενόρος της ταινίας.
Το δίδυμο άφρο-μπλουζ ξεκίνησε τη λειτουργία ενός ωδείου το οποίο παρέχει την μόνη εκπαίδευση που μπορούν να λάβουν τα παιδιά της περιοχής. Για μένα, όλα αυτά είναι παραδείγματα αυτονομίας», σημείωσε με νόημα.
To να είσαι κόρη των κορυφαίων σολίστ πιάνου, Μάρτα Άργκεριτς και Στίβεν Κοβάσεβιτς, αποτυπώθηκε ανάγλυφα στην ταινία “Παλαιοκόριτσο”
Ύστερα μίλησε η Στεφανί Άργκεριτς, η οποία «γύρισε» την ταινία «Παλιοκόριτσο» που αναφέρεται στους γονείς της, δύο «ιερά τέρατα» της κλασικής μουσικής ανά την υφήλιο. Οι γονείς της είναι οι σολίστ πιάνου, Μάρτα Άργκεριτς και Στίβεν Κοβάσεβιτς.
«Πρόκειται για μια προσωπική ταινία. Εξιστορεί την ιστορία των γονιών μου και κυρίως της μητέρας μου, κορυφαίας πιανίστριας, Μάρτα Άργκεριτς. Το φιλμ «μιλά» και για τη σχέση μου με τη μητέρα μου.
Μπόρεσα να ολοκληρώσω την ταινία τώρα, παρότι είχα ξαναπροσπαθήσει πριν από 15 χρόνια. Ακολουθούσα με την κάμερα την μητέρα μου σε κάποια ταξίδια της, αλλά εκείνη δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή και έχασα το κίνητρό μου.
Μετά από τη γέννηση του πρώτου μου παιδιού βρήκα το θάρρος να αντιμετωπίσω όλα αυτά τα θέματα και αποφάσισα να το κάνω σωστά, βρίσκοντας και παραγωγό», είπε η δημιουργός, η οποία δεν δίστασε να πει πως συνάντησε αρκετές δυσκολίες, αφού κινηματογράφησε την οικογένειά της
«Για παράδειγμα, ο πατέρας μου δυσκολευόταν να αποδεχτεί τη δημιουργία της ταινίας και υπήρχε ένταση, γι’ αυτό και δεν έχω πολλές σκηνές μαζί του. Η ουσιαστική δυσκολία, όταν κινηματογραφείς κοντινούς σου ανθρώπους είναι ότι συνήθως δεν υπάρχει όριο στην επαφή και θα πρέπει να το θέσεις εσύ.Εάν δεν το κάνεις, καταλήγεις με ατελείωτες ώρες υλικού που θα πρέπει να ταξινομήσεις».
Απέφυγε, εντούτοις, η σκηνοθέτιδα να τοποθετηθεί για τη ψυχαναλυτική λειτουργία της ταινίας λέγοντας ότι είναι πολύ νωρίς για να μιλήσει.
«Είναι μια διαδικασία εν εξελίξει, καθώς η ταινία προβάλλεται τώρα. Σίγουρα υπάρχει κάτι το θεραπευτικό σε αυτή. Δεν είναι τόσο ότι ανακάλυψα πράγματα που δεν ήξερα, όσο το γεγονός ότι αντιμετώπισα θέματα που μου ήταν δύσκολα. Επίσης, η ταινία έφερε κοντά την οικογένειά μου, η οποία είναι αρκετά απομακρυσμένη.
Κατά τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ ακούγεται η φωνή μου και έγκειται στο θεατή να εντοπίσει ομοιότητες μεταξύ των μελών της οικογένειάς μου – από ασήμαντες μέχρι και πολύ σημαντικές», επισήμανε η κ. Άργκεριτς.
©Typologos.com 2013
