Στα αιθέρια τοπία «απογειώνεται» το ποιητικό παραμύθι «Η καρδιοκλέφτρα» της Γιώτας Ι. Αθανασίου
Η ΣΤΗΛΗ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ TYPOLOGOS.COM
Στα αιθέρια τοπία «απογειώνεται» το ποιητικό παραμύθι «Η καρδιοκλέφτρα» της Γιώτας Ι. Αθανασίου
Της Βένης Παπαδημητρίου, e-mail: Veni_Veni_Veni@yahoo.gr
Στα αιθέρια τοπία «απογειώνεται» το ποιητικό παραμύθι «Η καρδιοκλέφτρα»(φωτογραφία) της Γιώτας Ι. Αθανασίου, που «κυκλοφορεί» από τις «Ευβοϊκές Εκδόσεις Κίνητρο Ε. Καλέμη».
Η πρώτη παρουσίαση του βιβλίου είχε λάβει χώρα στις 10 Ιουλίου του 2010 στο Πνευματικό Κέντρο του δήμου της Νέας Ερυθραίας, όπου είχε μιλήσει διθυραμβικά ο αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Νεοελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Ευριπίδης Γαραντούδης για την ποιήτρια και τα γραφόμενα της που μας «ταξιδεύουν» στα «πέρατα» του νου.
Ο κ.Γαραντούδης είχε εύστοχα επισημάνει πως η ποιήτρια εμπνέεται από το λυρισμό, που είναι σύμφυτος με την φύση της και ο οποίος διατηρεί έναν βαθύ συναισθηματικό δεσμό με την ποίηση του Διονυσίου Σολωμού, καθώς και του Οδυσσέα Ελύτη.
Η καρδιοκλέφτρα εμφανίζει ως μια άλλη αλαφροΐσκιωτη, τουτέστιν ένα πλάσμα αιθερικό, το οποίο αντικατοπτρίζει ανάγλυφα τα παιδιά και τα εφηβικά χρόνια της δημιουργού της.
«Γράφω για τον Οξύλιθο λοιπόν, κοιτίδα της Αρχαίας Κύμης… Και επιμένω. Υπάρχει μια ανάγκη βαθιά στις απο-χρωματισμένες μέρες που ζούμε, να επιστρέψουμε στις μικρές “πατρίδες”, τους μικρούς τόπους, την γειτονιά μας… Μικροί τόποι, έξω από τον χρόνο, που πλαταίνουν ωστόσο τα όνειρά μας…», λέει η Γιώτα Ι. Αθανασίου για το πόνημα.
Ας αφήσουμε, όμως, την ίδια, να μας «μιλήσει» μέσα από τα δικά της γραφόμενα για το πώς αισθάνεται τη σχέση της με την «Καρδιοκλέφτρα»:
«Συχνά, σαν ήμουν παιδί, έπιανα τον εαυτό μου να ρίχνει κλεφτές ματιές στον καθρέφτη. Σαν να ζητούσα μια απόκριση από το γυαλί για αυτό που συνιστούσε την ίδια την ύπαρξή μου… ήταν απλό: χανόμουν τόσο στις ιδέες μου, γινόμουν η ίδια μια ιδέα, που είχα ανάγκη να κοιτάζομαι στον καθρέφτη για να κρατώ επαφή με την υλική μου εκδοχή… το δέρμα μου, το χρώμα του προσώπου μου… τεκμήρια όλα πως ζω…
Τον Νοέμβρη του 2004 έφερα στην ζωή το πρώτο μου παιδί… το βράδυ που με έπιασαν οι πόνοι και ενώ πλησίαζα στον τόπο του μαιευτηρίου δυσκολευόμουν να συνειδητοποιήσω πως ήμουν εγώ που θα γεννούσα, πως το δικό μου σώμα θα γινόταν κιβωτός για μια νέα ύπαρξη… Τέσσερα χρόνια μετά, ήρθε στον κόσμο το δεύτερο παιδί μου… κι αυτή την φορά ήμουν πράγματι εκεί…
Έκλεισα τα μάτια, άφησα τις πιο όμορφες εικόνες να αναπνεύσουν μέσα από εμένα και κράτησα -ολόκληρη εγώ- τον γιο μου στην αγκαλιά μου… λίγες μέρες πριν σαραντίσω, έφερα στο φως το … τρίτο μου παιδί… το κυοφορούσα χρόνια πολλά… το παίδευα με τους φόβους μου, το έτρεφα με τα όνειρά μου… ήρθε και μπλέχτηκε με τα χώματα του Οξυλίθου, με τους κόμπους της ψυχής που έπρεπε να λύσω…
Το τρίτο μου παιδί, είναι η «Καρδιοκλέφτρα»… αυτό φέρνω σήμερα μπροστά σας… Χρειάστηκε να περάσει καιρός, έως ότου να πάρω την απόφαση να εκδώσω τούτες τις λιγοστές σελίδες. Διεκδικούν να γυρίσουν το ρολόι του χρόνου πίσω, στα 19 μου χρόνια….. όταν ο κόσμος απλώνονταν μπροστά μου μαγικός .. και εγώ έψαχνα τρόπο να τον συλλαβίσω…
Μέσα στις λέξεις της Καρδιοκλέφτρας κοιμάται λοιπόν ο σπόρος της αμήχανης νιότης μου. Οι ήρωές της δεν ζουν πια ανάμεσά μας, μετοίκησαν οριστικά στην γειτονιά των αγγέλων… πρόσωπα μοναχικά, με μια λύπη χαραγμένη στο μέτωπό τους, δοσμένη από θεούς και ανθρώπους, στάθηκαν για μένα οι πρώτοι μου ήρωες… και ο Οξύλιθος ο πρώτος μου μύθος… από το μπαλκόνι αυτό του Αιγαίου, αποπειράθηκα να αντικρίσω τον κόσμο όλο.
Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμη… είναι αλήθεια πως σε όλα σχεδόν τα βιώματα που καταγράφω στο βιβλίο άφησα τα ονόματα των προσώπων ίδια με αυτά που είχαν και στην αληθινή ζωή… το δίλημμα υπήρχε… επικράτησε ωστόσο η ανάγκη μου να τα διασώσω έτσι όπως η μνήμη μου τα παρέστησε…
οι ήρωές μου υπήρξαν τόσο α λ η θ ι ν ο ί που έφθασαν να γίνουν στα μάτια μου μυθικοί… τα σύνορα κάποτε ανάμεσα στο όνειρο και την αλήθεια είναι τόσο μικρά … και βέβαια ένα ποιητικό παραμύθι δεν συνιστά ιστορικό ντοκουμέντο, δεν διασώζει παρά την αλήθεια του συγγραφέα, όχι τα ίδια τα γεγονότα … θέλω να πω λοιπόν πως τελικά είναι τα δικά μου πρόσωπα, οι δικοί μου ήρωες… δοσμένοι αποσπασματικά, έτσι όπως και εγώ τους γνώρισα …ντυμένοι με αλήθεια και φαντασία… και είναι μια πράξη αγάπης, το χάδι που τους χρωστώ…
Η Καρδιοκλέφτρα λοιπόν αφηγείται μια μικρή ιστορία…. μια όμορφη κόρη πέφτει στα χέρια ξωτικών… την ρίχνουν σε γκρεμό και της παίρνουν την μιλιά… και εκείνη κλαίει… μόνο κλαίει… είναι το μόνο δώρο που της απόμεινε.
Η μικρή μας δεν έχει τρόπο να μιλήσει… τις λείπουν οι λέξεις. Είναι τρομαγμένη από το θαύμα της ζωής και αναζητά έναν τρόπο να υπάρξει. Μα είναι δύσκολο πολύ, καθώς η ηδονή και η θλίψη μπλέκονται σε ένα κουβάρι δίχως τέλος και αρχή
…Η Καρδιοκλέφτρα έχει ένα μυστικό. Έναν μικρό ουρανό, ένα υφαντό ακριβό, κρυφό από τα μάτια των ανθρώπων. Που πάνω του κεντά με κλωστή χρυσή κάθε που σουρουπώνει.
… Γρήγορα θα την φτάσουν καημοί και πρόσωπα που θα γείρουν επάνω της και θα θέλουν να την κρατήσουν κοντά τους… η ματιά της αιχμαλωτίζει το κακό που γύρω της βασιλεύει, την μοναξιά των ανθρώπων που την κάνει δική της… .και την τραγουδά….
…Η Καρδιοκλέφτρα θα χρειαστεί να ταξιδέψει ανάμεσα στον κόσμο για να βρει την άκρη της χρυσής κλωστής. Θα πικραθεί, θα πονέσει, κάποτε θα κουραστεί και θα θελήσει να κοιμηθεί… και τότε θα έρθει στον ύπνο της ένας Άγγελος… τον κρατά μες στην αγκαλιά της όλο το βράδυ και εκείνος έχει αντί για πρόσωπο την ίδια την σελήνη….
…Η ζωή της μικρούλας αλλάζει…. αποκτά χαρμόσυνο σκοπό… και συναντά την γιαγιά την Καλλιώ με τα όμορφα δίστιχα… την πρώτη της Μούσα…
…Η Καλλιώ της χαρίζει την καρδιά της λίγο πριν αφήσει ετούτη την ζωή… και η μικρή την κρατά και χορεύει… ανάσα της χαρίζει και τραγούδι γλυκό…
…Κι αν η Καρδιοκλέφτρα είναι μια ξωθιτσά, ένα πλάσμα διαφορετικό, που τις νύχτες ξεγλιστρά από τα σεντόνια και ταξιδεύει… δεν έχει σημασία… έχει την αγάπη για καλό, κρατά στα χέρια της τους καημούς και τον πόνο των ανθρώπων και τα γαληνεύει, τα ξοδεύει, σαν ένα γλυκό νανούρισμα…
Ένα παραδοσιακό μικρασιάτικο τραγούδι με τίτλο «Καρδιοκλέφτρα» λέει «δως μου ελπίδα, φως μου, με μία λέξη σου γλυκιά για να σωθώ». Δεν το επέλεξα τυχαία. Οι λέξεις είναι σωτήριες, ιάσιμες, με μαγικό και κυριολεκτικό κάποτε τρόπο.
Η Καρδιοκλέφτρα λοιπόν θα ξετυλίξει το κουβαράκι της και καθώς θα αφηγηθεί ξανά και ξανά την μικρή περιπέτεια της ζωής, θα λύσει τους κόμπους και θα λυτρωθεί.
Κάθε που θα ενώνει την κλωστή θα ανακτά τον ρυθμό της ζωής, θα αφουγκράζεται μυστικά την μοίρα της. Στο νησί που ζει υψώνεται ένα βουνό ντυμένο με έναν μανδύα ιερό. Δεν είναι παρά μια μικροσκοπική εικόνα του σύμπαντος, ένας μικρός κόσμος σε σμίκρυνση. Που θα καταστεί τελικά, μέσα από τις λέξεις της, ένας ανακτημένος παράδεισος.
…δεν θα μιλήσω άλλο εγώ για το παιδί μου… είμαι μάνα… καταλαβαίνετε… και δυσκολεύομαι… πάντα δυσκολευόμουν να μιλώ για τα γεννήματά μου…».
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
Η Γιώτα Ι. Αθανασίου γεννήθηκε το 1977 στην Αθήνα. Είναι απόφοιτη του Ιστορικού Τμήματος της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών με μεταπτυχιακές σπουδές στον Τομέα Νεοελληνικής Φιλολογίας. Είναι παντρεμένη και μητέρα δύο παιδιών.
©Typologos.com 2012
