«ο πλανήτης» των ονείρων και της πράξης
του Νίκου Μόσχοβου
14:34:07,04/29/2018
Η Αλκμήνη της Στέλλας Μαρή μας προτείνει την «από μηχανής επέλαση των χιλίων ποιητών» χωρίς να δίνει λύσεις, αλλά μας αφήνει να νιώσουμε, να αγγίξουμε και να αισθανθούμε
Στα όνειρα και στη μετουσίωση της πράξης μας «ταξίδεψε» η παράσταση του έργου «ο πλανήτης» της Στέλλας Μαρή το Σάββατο 28 Απριλίου 2018 στο θέατρο «Φλέμιγκ» με ένα καταιγιστικό μονόλογο, τον οποίο ερμηνεύει η ίδια και που «εκπέμπει» μηνύματα δύναμης και ανθρωπιάς.
Αγάπη, έρωτας, περιβάλλον, διαφορετικότητα, άνθρωπος και ζωή. Φαντάζουν απλές λέξεις, αλλά μέσα περικλείουν όλο το νόημα, που δίνει νόημα στην ανθρώπινη ύπαρξη. Η εξωγήινη Αλκμήνη καθισμένη σε μια καρέκλα, αφηγείται όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα (χαρά- λύπη- γέλιο- δάκρυ), πάσχει, χαίρεται, θυμάται και αισθάνεται.
Η ενσάρκωση του ρόλου από τη Στέλλα Μαρή σε «οδηγεί» μέσα στα κατάβαθα του απόλυτα βαθυστόχαστου φιλοσοφικού κείμενου, που έχει γραφτεί με απλά και καθημερινά λόγια, ώστε τα πανανθρώπινα μηνύματα να είναι προσιτά στον καθένα:
«Γιατί νομίσατε πως έχετε το δικαίωμα να καταστρέφετε το Μεγάλο Σπίτι, να φερόσαστε στους άλλους ενοίκους με αυτόν τον τρόπο; Αλλά και σε εσάς τους ίδιους, δε φερόσαστε καλύτερα, στα δώρα που ο αγαπημένος σας Θεός , σας έχει προσφέρει»…
Τα λόγια συνδυάζονται με τις εκφράσεις του προσώπου, αλλά και την αποτύπωση – έκφραση κάθε συναισθήματος μέσα από τα μάτια της ηθοποιού. Γιατί, μόνο με τη μανιέρα της μικροκίνησης των ματιών μπορεί ο ηθοποιός να αποδώσει την ομορφιά των συμπυκνωμένων νοημάτων του κειμένου.
Η Στέλλα Μαρή, το κατορθώνει αβίαστα επί της σκηνής, αφού κάθε λέξη και κάθε φράση αποδίδεται με μια διαφορετική ματιά, καθώς και έκφραση. Τόσο, που νομίζεις ότι όλο το μανιμαλιστικό – λιτό σκηνικό, που σε μεταφέρει συγχρόνως στον πλανήτη Άριστο και στη Γη μας, την οποία θα πρέπει να αγαπήσουμε περισσότερο.
Και πως μπορούμε να αγαπήσουμε τη Γη, αν δεν αγαπήσουμε τους ίδιους τους ανθρώπους; Εάν, δε τους αγγίξουμε απαλά στην παλάμη και πούμε «είμαι κι εγώ εδώ, δεν είσαι μόνος».
Οι προβολές των ασπρόμαυρων φωτογραφιών του αρχιτέκτονα και σκηνογράφου Γιώργου Σταματάκη αφήνουν από μόνες τους το θεατή να φανταστεί το πράσινο χρώμα του διανοητικού κόσμου της καρδιάς.
Η παράσταση συμπυκνώνει όλα τα μεγάλα νοήματα και σκιαγραφεί το σκληρό, αλλά και συνάμα ευαίσθητο χαρακτήρα των ανθρώπων. Η Αλκμήνη μας λέει σε όλους τους τόνους πως πρέπει να αγαπήσουμε πρώτα τους εαυτούς μας, να νιώσουμε ταυτόχρονα και τους άλλους, αν θέλουμε να σώσουμε το Μεγάλο Σπίτι μας, τη Γη.
Θα είναι εύκολο; Όχι, δε θα είναι, αλλά το συναίσθημα και η καρδιά θα μας οδηγήσουν εκεί. Θα τα καταφέρουμε; Κανείς δε το ξέρει, αλλά η προσπάθεια θα γίνει. Ακόμη μια φορά κι ίσως αποτύχει. Μπορεί κι όχι.
Η Αλκμήνη της Στέλλας Μαρή μας προτείνει την «από μηχανής επέλαση των χιλίων ποιητών» χωρίς να δίνει λύσεις, αλλά μας αφήνει να νιώσουμε, να αγγίξουμε και να αισθανθούμε.
Άραγε, πότε αισθανθήκαμε αληθινά όλοι μας, μέσα σε ετούτους τους καιρούς της κρίσης; Ίσως, τότε πραγματικά να νιώσουμε το τι ήθελε να μας πει και ο David Βοwie στο τραγούδι «Space Oddity», που ακούγεται και στην παράσταση, την οποία προλαβαίνετε να απολαύσετε όσοι βρίσκετε στη Θεσσαλονίκη, σήμερα στις 21.30 της Κυριακής 29 Απριλίου 2018, στο θέατρο «Φλέμιγκ» .
«Συνεχίστε να αγαπάτε. Και συνεχίστε να ερωτεύεστε. Μη φοβάστε αυτό το παιχνίδι. Εγώ δεν το έχω μάθει ακόμα. Δεν ξέρω ακόμα πώς παίζεται. Δε θα το μάθω ποτέ», μας λέει και η Αλκμήνη.
Έτσι δεν είναι;
©Typologos.com 2018
