Ο Πήτερ Ο’ Τουλ της καρδιάς μου

Ο Πήτερ Ο’ Τουλ της καρδιάς μου

Του Νίκου Μόσχοβου

Columbia Pictures extended 1962 trailer for “Lawrence of Arabia” (copyright not renewed). Δημιουργός: Columbia Pictures

Ο πρόσφατος χαμός  του διάσημου  Ιρλανδού ηθοποιού, Πήτερ Ο’ Τουλ με «χτύπησε κατάστηθα», γιατί μαζί με τον Αλ Πατσίνο  θεωρούνται από τον υποφαινόμενο ως οι μεγαλύτεροι αγγλόφωνοι ομιλούντες ιέρακες της υποκριτικής τέχνης.

Υπήρξε ένας βαθύς γνώστης του θεάτρου, που ήξερε απέξω όλα τα σονέτα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Ήταν ένας πραγματικός «τιτάνας» της τέχνης και το παράδοξο είναι ότι δεν κέρδισε ποτέ το Όσκαρ-  εάν και προτάθηκε συνολικά  οκτώ φορές- εάν δεν απατώμαι. Του απονεμήθηκε, όμως, το τιμητικό Όσκαρ από τα χέρια της Μέρυλ Στρήπ.

Ο Ντέηβιντ  Λην δεν τον διάλεξε τυχαία-  μετά από την άρνηση του Μάρλον Μπράντο –   για τον ρόλο του αντισυνταγματάρχη Τόμας Έντουαρντ Λόρενς (T. E. Lawrence) στην επική ταινία «Λώρενς της Αραβίας» στην οποία αναμετρήθηκε υποκριτικά με άλλα  «ιερά τέρατα»  της Τέχνης, Άλεκ Γκίνες, Άντονι Κουίν, Ομάρ Σαρίφ και Χοσέ Φερέρ. Χάρις στην αξεπέραστη ερμηνεία του  αείμνηστου,  Πήτερ Ο’ Τουλ νομίζω ότι κέρδισε ο Ντέηβιντ  Λην και το  Όσκαρ καλύτερης ταινίας. Το άλλο της  σκηνοθεσίας νομίζω πως το πήρε δίκαια ο Ντέηβιντ Λην ως ένας από τους μεγαλύτερους επικούς κινηματογραφιστές. 

Πολιτικοποιημένος και σπουδαγμένος  αρνήθηκε ο Πήτερ Ο’ Τουλ  να παραλάβει τον τίτλο του Ιππότη του Στέμματος πιστεύοντας εκ πεποιθήσεως στις Σαιξπηρικές ρήσεις. Ως ηθοποιός έπαιζε με το συναίσθημα, με την καρδιά και την ψυχή του σαν τον Αλ Πατσίνο, ο οποίος είχε κάποτε δηλώσει ότι «όταν βγαίνω από το στούντιο κλαίω,  λόγω της έντασης με την οποία έχω αποδώσει τον ρόλο».

Η βαθύτερη γνώση των πραγμάτων οφειλόταν και στο γεγονός πως εργάστηκε ως δημοσιογράφος – φωτογράφος στην εφημερίδα  «Yorkshire Evening Post». Δεν ξέρω άλλον  ηθοποιό- ο οποίος  να κατάφερε να ερμηνεύσει  τόσο διαφορετικούς ρόλους «καταθέτοντας πραγματικά τόση  ψυχή».

Τον αποχαιρετώ με ένα σονέτο του Σαίξπηρ, που λατρεύω, από το http://www.poiein.gr/archives/5300 :

ΣΟΝΝΕΤΟ αρ. 1

Μακάρι οι νιοι κι ωραίοι πιότεροι να ’ναι,

της ομορφιάς ο ανθός μη μαραθεί –

σαν φύγουνε μια μέρα οι που γερνάνε

στο ταίρι η θύμηση να μη χαθεί.

Μα μες στη φωτεινή σου τη ματιά,

τρώγεσ’ εσύ απ’ τη φλόγα του φωτός σου

κι όπου ήταν πλούτη, η φτώχεια μένει πια –

κακός σου οχτρός, ο ολόγλυκος εαυτός σου.

Εσύ, με την πιο ολόδροσην ειδή

του κόσμου, που άγγελος του θέρους είσαι,

θάβεσ’ εντός σου, αθώο μικρό παιδί

κι όσα κρατείς για σε, τόσα στερείσαι.

Δείξ’ οίχτο ή φάτον πια τον κόσμο αυτόνε:

ο τάφος να τον φάει κι εσύ, γραφτό ’ναι.

©Typologos.com 2013. H  φωτογραφία προέρχεται από την Wikipedia, δημιουργός: Columbia Pictures