«ΟΙ ΔΥΟ ΩΡΕΣ ΥΠΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟ MEMENTOMORIΕΝΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ» – ΜΙΑ ΝΟΥΒΕΛΑ ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΑΓΓΕΛΙΔΗ ΓΚΕΝΤΖΟΥ
«Οι δυο ώρες ύπνου και το memento mori ενός συγγραφέα» είναι μια πρωτότυπη νουβέλα σε κείμενο του συγγραφέα, Τάσου Αγγελίδη Γκέντζου και σε φωτογραφίες του Παναγιώτη Κουντουρά, που «κυκλοφορεί» από τις εκδόσεις «Φυλάτος».
Η ιστορία έχει ως εξής:
«Δυο ώρες ύπνου… – ύστερα από την αναγγελία ενός θανάτου – φιλοξενούν στους κόλπους τους τις ανησυχίες, τους φόβους, τα θέλω και τα όνειρα ενός ανθρώπου.
Ένα όνειρο με τόπο δράσης τον Άγιο Λαυρέντιο του Πηλίου και χρόνο το εκάστοτε σήμερα… προσπάθησε να συμφιλιώσει την ανθρώπινη φύση με το φυσικό και το ανθρώπινο… του αποχωρισμού.
Θεωρούμε τη ζωή ως δεδομένη…
Τα απρόσμενα ταρακουνήματα – που μας στέλνουν οι αρρώστιες- τα γιατρεύει η μνήμη μας και σχεδόν πάντα θριαμβεύει η αίσθηση της αυτοσυντήρησης…Τελικά πόσο μακριά κατοικούμε από τα ανθρώπινα;
Ο Κώστας δεν ήταν έτοιμος να πει το τελευταίο αντίο στον φίλο του κι ο Γιώργος του θυμίζει το…Memento mori!Να θυμάσαι το θάνατο!Κι αν θυμάσαι το θάνατο, τότε είναι βέβαιο πως θα έχεις καλή σχέση με τη ζωή!Θα εκτιμάς, θα χαίρεσαι, θα σέβεσαι, θα ευχαριστείς… Να θυμάσαι, να θυμόμαστε, να θυμάστε… τη ζωή!
Mementote vivere, λοιπόν… και σπάστε με τα σφυριά της συνείδησης όλα εκείνα τα τόσο γλυκά… αυτονόητα που αδρανοποίησαν την ουσία της ζωής μας!Να έχουμε στο μυαλό μας πως πρέπει και να ζήσουμε».
Για το πόνημα του Τάσου Αγγελίδη Γκέντζου έγραψε ένα διθυραμβικό κείμενο και η κριτικός- ομότεχνή του, Γιώτα Παπαδημακοπούλου.
«Παίρνοντας στα χέρια μου, λοιπόν, το νέο του πόνημα, το «Οι δύο ώρες ύπνου… και το “memento mori” ενός συγγραφέα”», ήμουν βέβαιη πως θα διαβάσω κάτι εξαιρετικό. Αυτό που δεν περίμενα, ήταν η έκπληξη που ένιωσα όταν ξεκίνησα το αναγνωστικό αυτό ταξίδι, αφού σε σχέση με όσα έργα του συγγραφέα είχαν προηγηθεί στο παρελθόν, το συγκεκριμένο, άσκησε πάνω μου μια μαγνητική έλξη που με καθήλωσε και με συνεπήρε», σημειώνει η ίδια.
Χαρακτηρίζει, μάλιστα, «δύσκολο» το εγχείρημα του κ. Γκέντζου συμπεραίνοντας πως αποδεικνύεται «πετυχημένο- άκρως ενδιαφέρον- πρωτότυπο, σε μια εποχή όπου η λογοτεχνία κατακλύζεται από στεγανά».
«Δυο φίλοι. Ένα όνειρο. Και ευρήματα συγγραφικά ως το τέλος, που παιχνιδίζουν ανάμεσα στον υπερρεαλισμό και το ρεαλισμό και διατηρούν ακμαίο το αναγνωστικό ενδιαφέρον ως το τέλος του βιβλίου, χωρίς «κοιλιά» σε κανένα σημείο του.
Η αφήγηση που φαίνεται ηθελημένα να αποδομεί τη λογοτεχνική γραφή, σχεδόν προφορική, με μια χαρισματική οικειότητα, μεταφέρει τον αναγνώστη σε πολύ γνωστές του, καθημερινές καταστάσεις-στιγμές, απλές μα συνάμα πολύτιμες, στιγμές που ίσως η βαρύτητά τους περνά υπό φυσιολογικές συνθήκες απαρατήρητη:
μια βόλτα με το φίλο στο βουνό, η συνομιλία στο αυτοκίνητο με το συνοδηγό, η παρέα προς το καφενείο του χωριού ή προς το σπίτι του γείτονα.
Ωστόσο, αυτό το τόσο γήινο και ανθρώπινο της κουβέντας που εδράζεται σε συνειρμούς, της «μιλητής» παρέας σε ένα μονοπάτι ενός χωριού μέσα σε όλη τη ροή ενός ήθελημένου συναπαντήματός τους ξεσκεπάζει στοχασμούς μεταφυσικούς και μη».
«Σε όλο αυτό το οικείο σκηνικό έρχεται πολύ όμορφα αιφνιδιαστικά να προστεθεί μία ακόμη συνομιλία. Μια συνομιλία τεχνών. Οι εξαιρετικές φωτογραφίες του Παναγιώτη Κουντουρά που θα μπορούσαν να αποτελούν αυτόνομα έργα τέχνης, συνοδεύουν σχεδόν αποκαλυπτικά το κείμενο και ανοίγουν διάλογο με αυτό. Και αυτή η πρόταση, της νέας κειμενικότητας και αλληλοσυμπλήρωσης παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον αλλά και λειτουργεί ως βιταμίνη αναγνωστική» , αναφέρεται στην συγκεκριμένη βιβλιοπαρουσίαση.
Ο συγγραφέας, Φώτης Κατσιμπούρης σημειώνει ότι «το αποτέλεσμα είναι πολύ ενδιαφέρον και πρωτότυπο καθώς ο αναγνώστης, μέσα από ρέοντα, χειμαρρώδη κάποιες στιγμές, διαλογικά μέρη και μονολόγους, ημερολογιακή γραφή, μυθιστορηματική αφήγηση και τις μοναδικές, σε παράλληλη διάταξη προς το κείμενο, φωτογραφίες που το πλαισιώνουν, καλείται σε μια περιήγηση στα «βαθιά νερά» του κοινού για όλους τους ανθρώπους και διαχρονικού υπαρξιακού προβληματισμού».
