Μία φιλοσοφική προσέγγιση της ΑΟΖ 2
Η ΑΟΖ και το Θηρίο με τα 7 κεφάλια 2
(Πετρέλαιο: από τους μύθους και την ιστορία στην ύστερη πραγματικότητα)
του Σωτήρη Γλυκοφρύδη e-mail: sotglyk@otenet.gr
2. ΑΝΑΣΚΕΥΑΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ
Μια διαφορετική προσέγγιση της ιστορίας: Παλιά, οι ήπειροι κατά τους γεωλόγους ήταν μια, η Παγγαία (Παν-γαία), επομένως και ο άνθρωπος υπήρξε στην καταγωγή του «ένας». Δεν έχει σημασία αν ζούσε τότε και πώς, σημασία έχει ότι προ-υπήρχαν τα γονίδιά του, οι υλικές αλλά και πνευματικές καταβολές της κληρονομικότητας (όπως το τελευταίο έχει αποδεχθεί ή βρίσκεται σε αυτό το δρόμο).
Εκείνο όμως που έχει σημασία, είναι πως οι άνθρωποι τότε, την εποχή της προγενέστερης καταγωγής τους (η οποία αν την εξετάσουμε προέρχεται από τη φύση όλη), στην αρχή ήταν «ένας», από ένα πρωτοκύτταρο – ωόν που χωρίστηκε στα δυο, έφτιαξε βιολογικούς σχηματισμούς, οργανικά συστήματα και όντα, κλείνοντας η φύση κατά περιόδους στη μονοειδότητα, δηλαδή στην επικράτηση του ενός μόνο είδους που κατά διαστήματα παρατηρείται (π.χ. εποχή φυτών, δεινοσαύρων, κ.λπ.).
Η εποχή, που διανύουμε τώρα αντιπροσωπεύεται από τον άνθρωπο και τις ανθρώπινες υπο-ομάδες διαφορετικής προσέγγισης πρακτικής και ιδεών, όπου από αυτές θα κυριαρχήσει τελικά η μια (όπως π.χ. κυριάρχησε στους δεινόσαυρους ο Rex), μέχρι να χαθεί και αυτή στον ατέρμονα σπειροειδή κύκλο της εξέλιξης.
Κεντρικός προσανατολισμός όλων των ειδών – ομάδων και υποομάδων, ανεξαρτήτως κύκλου, εποχής ή χρόνου, είναι η Επιβίωση, που σημαίνει ζωή πάνω σε ζωή, η οποία ακόμα μας οδηγεί, ειδικά το βασικό κατασκευαστικό ον που είναι το θήλυ, αλλά και τον ωαριογανιμέτη μεγαλοϊδεάτη άνδρα.
Και από τη θηλυκή καταβολή της φύση αναπτύχθηκε η διαισθητική αντίληψη, ο μύθος και η προφητεία, ειδικά στις γυναίκες, προερχόμενα από την προγενέστερη εμπειρία της ζωής, με απώτερο σκοπό τη διδασκαλία των απο-γόνων. Ως εκ τούτου, δεν είναι τυχαίο ότι η μαντεία υπήρξε αρχικά χάρισμα των γυναικών και η διαίσθηση ακόμα τις κατέχει.
Πρώτο ον στη φύση είναι η γυναίκα, αυτή μας οδηγεί, όταν ο δουλεύει όλος εγκέφαλος και δεν πάμε με τις πάντες (στους άνδρες λειτουργεί κατά ημισφαίρια, στη γυναίκα πιο σφαιρικά). Οπότε, «άντρας» είναι εκείνος που έχει στα ύψη τις αρσενικές, αλλά και τις θηλυκές ορμόνες, δηλαδή, χαρακτηρίζεται από καρδιά και πονηράδα. Οι Έλληνες σε αυτό υπήρξαν «μανούλες», αυτοί όντως για τη φύση υπήρξαν άνδρες. Ότι άλλο λέγεται περί αυτού είναι θαρρώ ημιγενές και ημίπληκτο.
Αιγαίο – πρώιμη εποχή: Όταν τα νερά του Ατλαντικού άρχισαν να εισρέουν στη Μεσόγειο (και στη Μεσοποταμία) από το λιώσιμο των παγετώνων, η Μεσόγειος πρέπει να ήταν χώρα μικρο-θαλασσών, αρχέγονων προκαριωτικών λιμνών με υδροχαρή πανίδα και χλωρίδα.
Εκεί ζούσαν τριλοβίτες με ποδάρια, ζώα μαμούθ – ελέφαντες και ποιος ξέρει άλλο τι, πριν πάρει κλίση η Αφρική και βουλιάξει η Ατλαντίδα (από την επιβάρυνση εκ των νερών της Ατλαντικής λεκάνης) και τα όποια γεωλογικά στοιχεία επακολούθησαν.
Όλα αυτά έγιναν πολύ πριν εκραγεί το δις ηφαίστειο «Κρακατόα» του Αιγαίου, η Θήρα, πριν σβήσει το Σινά, πριν απενεργοποιηθεί η Νίσυρος και πριν σκεφτεί μέσω του δυισμού του καλού και του κακού ο Όλυμπος, το Ιδαίον άντρο της Κρητικής – Κρητιδικής περιόδου της διαισθητικής αντίληψης των πρωτανθρώπων που ζούσαν εκεί.
Αυτό, όμως, που έχει σημασία είναι πως κάποτε, οι όποιοι άνθρωποι εκεί, πήγαιναν από τον ένα τόπο στον άλλο σχεδόν με τα πόδια. Η Μεσόγειος – Αιγαίο, η χώρα των αρχέγονων «χιλίων λιμνών» (για να είμαστε κάπως συγκεντρωτικοί) έγινε η γνωστή θάλασσα , όταν γέμισε από το Γιβραλτάρ με νερά, μάλλον κατά περιόδους, γενόμενη στο Βορειο-Ανατολικό και πιο ψηλό άκρο της χώρας για κατσίκες, που επιβίωναν στις κορυφές των Αιγαίων βουνών που έγιναν νησιά. Τα ζώα αυτά που υπάρχουν ακόμα και σήμερα ως αγριοκάτσικα του Αιγαίου ή κρι(άρι)-κρι(άρι), πίνοντας μέχρι και αλμυρό νερό για να επιβιώσουν, οι άνθρωποι ορθά τα όρισαν ως σύμβολο ζωής, δίνοντας στο μπλε-σχηματισμένο πέλαγος το όνομά τους: Αιγαίο, τόπος Αιγών (βλ. και τραγόμορφο Δία).
Το έλαιο της πέτρας: Με αυτό τον όμοιο λεκτικά εννοιολογικό προσδιορισμό ονομάστηκε το πετρέλαιο από την Ελλάδα ως την Κίνα, γιατί έμοιαζε με λάδι που έβγαινε από πέτρες.Η παραγωγή του σε απλές γραμμές είναι η εξής: Ο άνθρακας από το πλαγκτόν, τα φυτοζωικά κελύφη των οργανισμών και κάθε λογής οργανικά «σκουπίδια» υπό την επίδραση του νερού, της πίεσης, της υποξυγόνωσης και ειδικών (θερμο)μυκήτων μεταβάλλεται σταδιακά σε υδρογονάνθρακα και πτητικά αέρια, το γνωστό πετρέλαιο και το φυσικό αέριο (βλ. Petroleum # Σχηματισμός).
Ο πρώτος που το αναφέρει σε γραπτό κείμενο είναι ο Ηρόδοτος, το όνομα του οποίου δόθηκε ως απόδοση τιμής σε κοίτασμα, εκεί κοντά όπου ξαπλώνει το κήτος – κτήνος της ενέργειας, που οι Ισραηλινοί το είπαν «Λεβιάθαν», ενώ οι πρώτοι που το χρησιμοποίησαν στις κατασκευές τους ως μονωτικό και άσφαλτο προκύπτουν οι Βαβυλώνιοι.
Το πετρέλαιο, ο ενεργειακός αυτός πολτός με τα μεθανιούχα εκρηκτικά αναθυμιάματα που το συνοδεύουν και σχηματίζονται σταδιακά στα χάσματα «χαβούζες» της γης, μπορεί να παρομοιαστεί σαν το προϊόν πέψης στομαχιών – κύστεων της φύσης.
Αυτό κάνει τη γη να μοιάζει σαν ένα μεγακύτταρο οργανισμό, τη Γαία (βλ. Θεωρία Γαίας) η οποία αυτοαναπαράγεται αυτοκαταναλώνοντας τον εαυτό της. Σήμερα το «έλαιο της πέτρας» έχει καταντήσει το απαραίτητο ενεργειακό υπόστρωμα της ζωής του επιβιώνοντος με βοηθήματα σύγχρονου ανθρώπου, ο οποίος προσπαθεί να εισδύσει όλο και περισσότερο στα ενδότερα της γης και από «υιός» να γίνει «ιός» κι αν επιζήσει τελικά η μάνα γη να γίνει μαζί της «μιτοχόνδριο» για να τη μεταλλάξει και να ευ-βιώσει. Τα όντα κατευθύνονται εκεί, όπου ξεκίνησαν.
Τα Φυσικά XYTA: Ας ορίσουμε μιαν «λαϊκή» ονομασία για την πετρελαϊκή βιομάζα, τα «Φ-ΧΥΤΑ» (φυσικά ΧΥΤΑ). Κατά την εξαπλουστευμένη αυτή θεωρία η οποία δεν απέχει της πραγματικότητας, τα φυτοζωικά λείψανα της γης καταλήγουν σε καταβόθρες όπου σκεπάζονται, εγκλωβίζονται, χωνεύονται και γίνονται λυματολάσπη, με τρόπο ανάλογο που συμβαίνει στις ανθρώπινες περιοχές ΧΥΤΑ (Χώροι Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων).
Έτσι η γη μπορεί να ιδωθεί και σαν ένας έμβιος οργανισμός που μεταστοιχειώνοντας τις ουσίες από τα λείψανα των οργανισμών της μπορεί και ζει και αναπαράγεται πάλι, εισφέροντας στο μάγμα της ψυχής της, αντιτιθέμενη με νύχια και με δόντια στον παντεπόπτη Χρόνο που ενώ στην αρχή τη γονιμοποιεί κατόπιν σκοτώνει σαν αρκούδος τα παιδιά της.
Ως εκ τούτου, επανερχόμενοι στο θέμα μας, προκύπτει η ερώτηση: «αν τα πράγματα είναι έτσι, μπορούμε να κάνουμε πετρέλαιο από λυματολάσπη;» Η απάντηση είναι, ναι, αυτό γίνεται, η διαδικασία αυτή βρίσκεται σ’ εξέλιξη και ονομάζεται Θερμικός Αποπολυμερισμός, το πρόβλημα όμως είναι πως βρωμάει (βλ. Thermal Depolymerization – Wikipedia).
Όσο και να μη θέλουμε να γίνει αποδεκτό, από την κόπρο του Αυγεία μιας περασμένης εποχής αντλεί ενέργεια ο άνθρωπος αλλά δεν την κάνει πλέον παξιμάδι, την καταναλώνει άπληστα, επιβιώνοντας κατά διαφόρους τρόπους μέσα από αυτή.Η επιβίωση στο φιλοσοφικό τραπέζι: Ποιος έδωσε αυτή τη θαυμάσια λέξη «επιβίωση», που σημαίνει ζωή πάνω σε κάτι άλλο (που υπονοείται ότι αυτό το κάτι άλλο είναι οργανικό);
Tabula rasa (σβησμένος πίνακας) στη γνώση δεν υφίσταται, γι’ αυτό θεωρείται σημαντικός στοχαστής ο Ράσελ, διότι γκρέμισε (άθελά του!) τον άγραφο πίνακα του Λοκ (βλ. Tabula rasa , Λοκ – Wikipedia) κι έθεσε την επαγωγή σε αμφιβολία ως νέος Οιδίποδας . .
Κάποτε πρέπει να γίνει αντιληπτό πως η φιλοσοφία δεν έχει πλαίσια, δεν έχει όρια, είναι πρόναος χωρίς ναό, ένθεν κακείθεν ανοικτός, δίχως ουρανό και πάτο. Οπότε, πάνω σε αυτό το σκεπτικό, της αιρετικής λογικής θα συνεχίσουμε, έχοντας ως μπαστούνι του τυφλού το ραβδί της φύσης μας και οδηγό τη διαίσθηση από την αίρεση του γόνου μας, την κόρη εσωστρέφεια που κάποιοι σοφοί την είπαν Αντι-γόνη.
Η φιλοσοφία στο μητρικό κρεβάτι: Φιλοσοφία χωρίς πατροκτονία κι αιμομιξία δεν γίνεται, καταντάει κίβδηλη, μνημόσυνο χωρίς ουσία. Γι’ αυτό κάποιοι πολύ σωστά ανέφεραν ότι ο έμφρων άνθρωπος είναι το πιο τραγικό ον που βρίσκεται στη γη, γιατί πρέπει να σκοτώσει τον πατέρα του και να συνευρεθεί με τη μητέρα του για να παράγει, όπου όταν δει τι έκανε μετά θα εξορύξει τελικά τα μάτια του.
Ως εκ τούτου ο μύθος του Οιδίποδα θεωρείται ο πιο σημαντικός, το σημαντικότερο ίσως διανόημα του Αρχαιο-Ελληνικού πνεύματος που δίνει πλήθος προεκτάσεις, και έτσι κάποτε πρέπει να ιδωθεί, πέραν από την υφιστάμενη αντίληψη της λίμπινο που κρατάει μέσα της το σπόρο του θανάτου.
Του ιδίου θανάτου, του καρπού, καθόσον όταν στον καρπό ο σπόρος δημιουργηθεί, τότε γίνεται αντιληπτό για τον καρπό πως η ζωή είναι μια διαδρομή θανάτου. Θανάτου, ύπνου κι έρωτα πάνω σε μητρική κοιτίδα.
©Typologos.com 2011
