Η ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΟΔΕΓ ΣΤΗΝ ΣΑΛΕΝΤΙΝΗ ΕΛΛΑΔΑ

Η ΔΡΑΣΗ  ΤΟΥ ΟΔΕΓ ΣΤΗΝ ΣΑΛΕΝΤΙΝΗ ΕΛΛΑΔΑ

Τα παιδιά της Σαλεντινής Ελλάδας τα είπαν όλα με αυτό το σχέδιο, που φιλουέχνησαν το 2002.

Στην διατήρηση της προγονικής γλώσσας των ελληνοφώνων του εξωτερικού  αποσκοπεί ο Οργανισμός για τη Διάδοση της Ελληνικής Γλώσσας (ΟΔΕΓ)  μέσω της συνεχούς επικοινωνίας μαζί τους , αλλά και της ενίσχυσης των δικών τους προσπαθειών.Έμβλημα  του Οργανισμού, που συμβολίζει  αυτόν τον στόχο,  είναι το ποίημα του Καβάφη «Ποσειδωνιάται» : http://www.odeg.gr/index.php/filoxenies/104-poseidoniatai.

Δύο από τις αρχαιότερες εστίες του Ελληνισμού- οι οποίες παρά την συρρίκνωση  εξακολουθούν να διατηρούν κάποια ποσοστά ελληνοφωνίας, είναι οι περιοχές της Καλαβρίας και της Απουλίας (Νότιος Ιταλία).

Οι ελληνόφωνες περιοχές της Ιταλίας ήταν πολύ περισσότερες, πριν από  5 και 6 αιώνες.

Κάτω όμως από συνεχή πλήγματα : http://www.odeg.gr/index.php/filoxenies/2-uncategorised/102-ellhnofwnoi-apoulias  υποχώρησε η ελληνοφωνία  σε τραγικό βαθμό στην Καλαβρία και στην Απουλία.

Από το 1996 αναπτύσσει  ο  ΟΔΕΓ  και μία  έντονη πολιτιστική δραστηριότητα στον χώρο της Νοτίας  Ιταλίας, με στόχο την διάσωση της πανάρχαιας Ελληνικής διαλέκτου (Γκρήκο), που κινδυνεύει να σβήσει, καθώς και την διάδοση της Νέας Ελληνικής στην Ελληνόφωνη Ζώνη της Απουλίας (Graecia Salentina – Σαλεντινή Ελλάδα).

Στο πλαίσιο της προσπάθειας αυτής έχει ενισχύσει ο Οργανισμός και  την διδασκαλία της Νέας Ελληνικής, καθώς  και της διαλέκτου  μέσω προκήρυξης  διαγωνισμών, ενίσχυσης  βιβλιοθηκών ή της  παροχής υποτροφιών.

Ως φορέας έχει συμβάλλει στην διατήρηση των δεσμών μεταξύ των Ελληνοφώνων Χωριών και της Ελλάδας με φιλοξενίες μαθητών (περισσότερους από 650) και ατόμων της  3ης ηλικίας (πάνω από 350) ή  οικογενειών, καθώς   και με  την  πραγματοποίηση συνεδρίων-  πολιτιστικών ημερίδων.

Tέλος, παραθέτουμε το ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη, που αποτελεί το έμβλημα του φορέα:  

ΠΟΣΕΙΔΩΝΙΑΤΑΙ

Τὴν γλῶσσα τὴν ἑλληνικὴ οἱ Ποσειδωνιᾶται

ἐξέχασαν τόσους αἰῶνας ἀνακατευμένοι

μὲ Τυρρηνούς, καὶ μὲ Λατίνους, κι ἄλλους ξένους.

Τὸ μόνο ποὺ τοὺς ἔμενε προγονικὸ

ἦταν μιὰ ἑλληνικὴ γιορτή, μὲ τελετὲς ὡραῖες,

μὲ λύρες καὶ μὲ αὐλούς, μὲ ἀγῶνας καὶ στεφάνους.

Κ᾿ εἶχαν συνήθειο πρὸς τὸ τέλος τῆς γιορτῆς

τὰ παλαιά τους ἔθιμα νὰ διηγοῦνται,

καὶ τὰ ἑλληνικὰ ὀνόματα νὰ ξαναλένε,

ποὺ μόλις πιὰ τὰ καταλάμβαναν ὀλίγοι.

Καὶ πάντα μελαγχολικὰ τελείων᾿ ἡ γιορτή τους.

Γιατί θυμοῦνταν ποὺ κι αὐτοὶ ἦσαν Ἕλληνες –

Ἰταλιῶται ἕναν καιρὸ κι αὐτοί·

καὶ τώρα πῶς ἐξέπεσαν, πῶς ἔγιναν,

νὰ ζοῦν καὶ νὰ ὁμιλοῦν βαρβαρικὰ

βγαλμένοι – ὢ συμφορά! – ἀπ᾿ τὸν Ἑλληνισμό.

©Typologos.com 2013.