ΕΙΡΗΝΗ ΒΑΡΒΑΡΕΣΣΟΥ- Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΠΟΙΗΤΡΙΑΣ
«Συνομιλία» με την Βένη Παπαδημητρίου
Ειρήνη Βαρβαρέσσου. Ποιήτρια (φωτογραφία).. « Δεν ξέρω αν εμπνέομαι από κάτι , καθώς για μένα όλη η πλάση είναι μια αστείρευτη στέρνα όπου πάντα μπορείς να αντλήσεις συναισθήματα και να τα απλώσεις στο χαρτί. Πάντα ήμουν ένα με το σύμπαν μου αρέσει να πιάνω χώμα , να μυρίζω τις λυγαριές.
Μπορεί ένα απλό πράγμα να με κάνει να γράψω που μπορεί άλλοι να το δούνε τιποτένιο… Αλλά εγώ έχω δικές μου διαστάσεις και δίνω στο κάθε , στο πέταγμα της δεκαοχτούρας στο παραπονεμένο κρώξιμο του Γκιώνη σε ένα λουλούδι που μαραίνεται σε μια ματιά , στο χρώμα που παίρνουν τα μαλλιά μου όταν είναι μπροστά στα μάτια μου και βλέπω τους ιριδισμούς τους.»…. .
Το να ξεχωρίζεις από τους άλλους σε μια μικρή κοινωνία, είναι ακατανόητο για το σύνολο αυτών , που την απαρτίζουν. Ίσως γιατί δεν μπορούν να δεχθούν, πως υπάρχουν άνθρωποι που «φεύγουν», από τη μίζερη πραγματικότητα, με το μυαλό. Με τη σκέψη. Με τη δημιουργία. Με το όνειρο.. . ΚΙ όταν το μυαλό είναι προχωρημένο, η σκέψη επαναστατική, δημιουργική, ξεπερνάει τα δικά τους στάνταρντς, τότε.. θα σε ρίξουν στην πυρά!
Κάπως έτσι αντιμετώπισε η κοινωνία την Ειρήνη Βαρβαρέσσου, μια γυναίκα δυναμική, αγωνίστρια, που πάλεψε στη ζωή, από τα παιδικά της χρόνια.. Η ποίηση, είναι έμφυτο ταλέντο.. Δικό της. Της ανήκει.
… Έγραφε ποιήματα, δουλεύοντας στο χώμα, έγραφε γυρίζοντας κουρασμένη από τα χωράφια, έγραφε κάθε φορά που η έμπνευση την κυρίευε και εναπέθετε τις ποιητικές της σκέψεις, στο χαρτί..
Την γνώρισα στο Facebook και ανταλλάξαμε κάποια μηνύματα. Μέσα από αυτά, κατάλαβα την ακεραιότητα του χαρακτήρα της, τον δυναμισμό της, το θάρρος της, την ευαισθησία της, το ταλέντο της.. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως ποιήματά της βρίσκονται στην εγκυκλοπαίδεια του Χάρη Πάτση…
«Διαδρομές Ζωής» (φωτογραφία)είναι ο τίτλος της πρώτης της ποιητικής συλλογής, αν και εκείνη θα ήθελε να δώσει έναν άλλο τίτλο «Η φεύγουσα»…
Ζωγραφίζει, με το δικό της τρόπο, φωτογραφίζει., γράφει.. δημιουργεί. Ας την διαβάσουμε, με τον τρόπο που εκείνη εκφράζεται… συγκλονιστικός!
«Γεννήθηκα στα Σουμούρια Καλλονής Λέσβου . Έναν μικρό προσφυγικό οικισμό με είκοσι σπίτια τον Οκτώβρη του 1951 . Είμαι το μικρότερο παιδί και είχα άλλες τρεις αδελφές και έναν αδελφό .Ήμασταν φτωχή οικογένεια και οι γονείς δούλευαν στα κτήματα, όπως και τα αδέλφια μου. Μόλις έβγαλα το Δημοτικό στα κτήματα δούλεψα και νοιώθω ευεργετημένη που συνέλεξα αντοχές και γνώση από τις ιστορίες του μόχθου που άκουγα κάθε μέρα από τους γέροντες.
Γυμνάσιο δεν πήγα γιατί έχοντας συναίσθηση την κατάσταση του σπιτιού μας και θεωρώντας ότι έτσι θα εκμεταλλευόμουν τα αδέλφια μου δεν ήθελα να πάω και μου πέρασε μολονότι πονάνε ακόμα τα παΐδια μου από το ξύλο που μου έριξαν μαμά και μπαμπάς …
Μεγάλωνα δουλεύοντας και πάντα ονειρευόμουν την κατοπινή ζωή μου.Εκεί σκυμμένη να σκαλίζω το χώμα, άρχιζα ένα όνειρο και με όλες τις λεπτομέρειες: ,ότι θα γινόμουν αυτοκράτειρα και ο άντρας μου θα ήταν ημίθεος και άλλα τέτοια και το τέλειωνα μέχρι το βράδυ ,όπου ήμουν πια γριούλα με άσπρα μαλλιά και είχα μια αυλή παιδιά εγγόνια και κυρίως ζώα που ζούσαν ανάμεσα μας ..
Την άλλη μέρα έπιανα άλλο όνειρο και αν δεν το τέλειωνα το άφηνα για την άλλη μέρα…
Πάντα έγραφα πράγματα και λόγια που δεν τα είχα ξανακούσει και τα παιδιά με θεωρούσαν αλλοπαρμένη που χρησιμοποιούσα λέξεις που δεν υπήρχαν.Για παράδειγμα, την λέξη στραφταλίζω δεν την είχαμε συναντήσει και όμως εγώ την έγραψα.
Κάπως έτσι, άρχισα να γράφω τα όνειρά μου και να τα συνεχίζω γραπτώς πια και όχι νοερώς…»
Στα δεκατέσσερα της χρόνια η Ειρήνη έγραψε ένα παραμύθι την ”Χρυσολακουβίτσα”.
« Ένας πολύ καλός άνθρωπος, που είχε το Κέντρο Τύπου , να το πω έτσι, τότε το πήρε και εκτύπωσε 10 βιβλία. Τα βιβλία τα πήρε ο ένας τα πήρε ο άλλος να τα διαβάσει και χάθηκαν και δεν έμεινε ένα και είναι το πικρό παράπονο της ζωής μου»…
ΣΕ ηλικία 17 ετών η Ειρήνη έρχεται στην Αθήνα και ασχολήθηκε με την φωτογραφία. Άνοιξε δικό της φωτογραφείο και παράλληλα δούλευε και ως φωτορεπόρτερ . Παντρεύτηκε και εγκαταστάθηκε στην Μεσσηνία:
« ( μαύρη ώρα )» , λέει η ίδια… « και άνοιξα και εδώ φωτογραφείο στην πλατεία της Πύλου. Παράλληλα, έγραφα στην τοπική εφημερίδα ”Νέστωρ ” άρθρα για το περιβάλλον και την προστασία του».
…. «ένας καρκίνος το 1995 στους πνεύμονας ευτυχώς καλοήθης με ανάγκασε να σταματήσω τον σκοτεινό θάλαμο και να ασχοληθώ με την ζωγραφική στο γυαλί τύπου βιτρό με μια εντελώς δική μου τεχνοτροπία και να γράφω διάφορα για μένα και τους φίλους μου .Μέχρι το 2005 έκανα χειρουργεία και έτσι όταν ξεμπέρδεψα , συγκέντρωσα τα ποιήματα μου και εξέδωσα την ποιητική μου πρώτη συλλογή ”Διαδρομές Ζωής ”.
Εγώ ήθελα να το ονομάσω ”Φεύγουσα ” αλλά με φάγανε οι φίλοι του είδους και είμαι θυμωμένη μαζί μου που τους άκουσα…
Τέσσερα ποιήματα από την συλλογή βρίσκονται στην μεγάλη εγκυκλοπαίδεια του Χαρη Πάτση».
Η Ειρήνη Βαρβαρέσσου, στέλνει ποιήματα στο περιοδικό Αιολίδα της Λεσβιακής παροικίας στα Καλλονιάτικα: « που και πού γράφω στην εφημερίδα Μεσσηνίας «Ελευθερία» . Είμαι μέλος της ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών. Τα ποιήματα μου δημοσιεύει πάντα ο πρόεδρος μας, Λευτέρης Τζόκας που του αρέσουν τα γραπτά μου, αλλά πιστεύω πως θεωρεί ότι εγώ κινούμαι σε δικές μου νόρμες και βασίλεια, που ναι μεν, αλλά δεν παύω να είμαι ένα ορθολογιστικό άτομο που ζει στο σήμερα»
-Από τι εμπνέεται η Ειρήνη και γράφει ποιήματα;
«Δεν ξέρω αν εμπνέομαι από κάτι , καθώς για μένα όλη η πλάση είναι μια αστείρευτη στέρνα όπου πάντα μπορείς να αντλήσεις συναισθήματα και να τα απλώσεις στο χαρτί.
Πάντα ήμουν ένα με το σύμπαν μου αρέσει να πιάνω χώμα , να μυρίζω τις λυγαριές . Μπορεί ένα απλό πράγμα να με κάνει να γράψω που μπορεί άλλοι να το δούνε τιποτένιο…
Αλλά εγώ έχω δικές μου διαστάσεις και δίνω στο κάθε, στο πέταγμα της δεκαοχτούρας στο παραπονεμένο κρώξιμο του Γκιώνη σε ένα λουλούδι που μαραίνεται σε μια ματιά , στο χρώμα που παίρνουν τα μαλλιά μου όταν είναι μπροστά στα μάτια μου και βλέπω τους ιριδισμούς τους..
… . Ειλικρινά Βένη μου δεν με ωθεί τίποτα να γράψω, έρχεται μόνο του . Μόνο για τον λατρεμένο μου αδελφό που πήγα να τον ξυπνήσω και τον βρήκα πεθαμένο έγραψα ένα ποίημα και για την μάνα ένα άλλο.
Από την πατρίδα μου δίνουν παραγγελίες να γράψω για τούτο για το άλλο και αρνούμαι γιατί δεν θέλω να κάνω κάτι που δεν έρχεται μόνο του».
Η Ειρήνη αντιμετώπισε την έχθρα ορισμένων… «Οι εδώ ουτιδανοί…. Στην συλλογή μου, έγραψα και ένα ποίημα που είναι σκέτο δηλητήριο για τις μικρές κοινωνίες. ΟΙ κάτοικοι της περιοχής μου, κατάλαβαν πως το έγραψα γι αυτούς και ήρθαν να με δείρουν… Και συγγενείς μου μάλιστα»..
Η Ειρήνη βρέθηκε στο νοσοκομείο μετά το γεγονός.. αλλά δεν έκανε μήνυση, απλά καταγγελία.. Συνεχίζει να γράφει.. και θα γράφει πάντα.. Με τον δικό της ξεχωριστό, μοναδικό, ιδιαίτερο τρόπο..
Προσωπικά, με έχει συγκλονίσει η ιστορία της.. Το γράψιμό της.. Εύχομαι να είναι πάντα καλά και να μας χαρίζει τα υπέροχα ποιήματά της.. Για πάντα.. .
Αιώνια Μάνα
…βρήκα μέσα και το τελευταίο καρδιογράφημα της Μάνας μου , που χρόνια τώρα
βρίσκεται στον ουρανό
το έπιασα και τόνιωσα μεσ’ τη παλάμη μου να πάλλεται
γλυκό, ζεστό σαν να ήταν ζωντανό.
Το φίλησα σαν να φιλούσα την καρδιά της συγκλονισμένη , με δέος ,με
σεβασμό
και κείνο σιγανά μου μίλησε και μου είπε,
παιδί μου δεν θα πάψω ποτέ να σ’ αγαπώ.
Από την ποιητική συλλογή της Ειρήνης Βαρβαρέσσου( Διαδρομές ζωής )
