Δημήτρης Μητροπάνος- Η Δωρική φωνή της Ελλάδος
Δημήτρης Μητροπάνος- Η Δωρική φωνή της Ελλάδος
Του Νίκου Μόσχοβου
Κάποτε η αείμνηστη, Μελίνα Μερκούρη είχε χαρακτηρίσει «δωρική» τη φωνή του Δημήτρη Μητροπάνου. Κι έτσι όντως ήταν. Ωστόσο, κανείς μπορεί να γράψει κι ετούτη τη ρήση: «Μια φωνή, η οποία χωρίς να ξεφεύγει από το δικό της ιδιότυπο τέμπο, που μπορούσε να τραγουδήσει τα πάντα».
Ο Δημήτρης Μητροπάνος αποτέλεσε και την πιο τρανή απόδειξη όλων εκείνων των καλλιτεχνών που ενώ έβγαζαν το «νυχτοκάματο» θυσιάζοντας πολλά πράγματα τραγουδώντας κατά τις νυκτερινές ώρες, κατόρθωσαν να λάμψουν στο καλλιτεχνικό στερέωμα ακολουθώντας τη δική τους τροχιά.
Ως ερμηνευτής, δηλαδή, δεν υπήρξε σε καμία περίπτωση ως ο «σταρ του ενός σουξέ», αλλά ο άνθρωπος που σφράγισε διαχρονικά με τον δικό του τρόπο το ελληνικό τραγούδι.
Κι ίσως συγκαταλέγεται στη μεγάλη τετράδα των ερμηνευτών μαζί με τους Στέλιο Καζαντζίδη, Νίκο Ξυλούρη και Γρηγόρη Μπιθικώτση, οι οποίοι ερμήνευσαν τα «πάθη του λαού» με τις μοναδικές χαρακτηριστικές φωνές τους.
«Σε αναζητώ στη Θεσσαλονίκη, ξημερώματα», τραγούδησε κάποτε ο ίδιος σε στίχους του πολύ καλού στιχουργού και γνωστού μου, Φίλιππου Γράψα. Και τον θυμάμαι να τραγουδά Νίκο Πορτοκάλογλου λέγοντας «Κλείνω κι έρχομαι» ή την «Ρόζα» του Θάνου Μικρούτσικου για μια ιστορία, που δεν θα τελειώσει ουσιαστικά ποτέ.
Δεν ξέρω πως οι φωνές του Στέλιου, του Γρηγόρη, του Νίκου και του Δημήτρη θα μπορέσουν να αντικατασταθούν μέσα στα επόμενα χρόνια. Ίσως και ποτέ, γιατί ήταν μοναδικές, όπως μοναδικός είναι και ο κάθε άνθρωπος.
Με τον θάνατο του Δημήτρη Μητροπάνου κλείνει – επίσης- σχεδόν και μια ολόκληρη εποχή. Λίγοι έμειναν πια εν ζωή από εκείνη τη γενιά των καλλιτεχνών, που πορεύτηκαν στα δύσκολα και μπήκαν στο χώρο του τραγουδιού, έχοντας πρώτα γευτεί τη βιοπάλη.
Την τελευταία χρονική περίοδο χάνουμε ολοένα και περισσότερο παρά πολλούς ανθρώπους από το χώρο της τέχνης, που είχαν επίκεντρο την ελληνικότητα και την οποία την εξέφραζαν ο καθένας με το δικό του τρόπο.
Χάσαμε ιδιαιτερότητες με ταλέντο σαν Θεόδωρο Αγγελόπουλο, τον Θανάση Βέγγο, τον Μανώλη Ρασούλη, το Νίκο Παπάζογλου και τον Δημήτρη Μητροπάνο από αυτό το μικρό τον «κόσμο τον Μέγα».
Ανθρώπους, που δεν θα πρέπει μόνο να τους θυμόμαστε μόνο για τα έργα τους, αλλά και για να δούμε το πώς θα ξεπροβάλουν οι νέες ιδιαίτερες φωνές. Όσο για την απώλεια του Δημήτρη Μητροπάνου, μια φράση μόνο έχω να αναφέρω:
«Ήταν άνθρωπος και τραγουδιστής με μια ιδιότυπη καθάρια φωνή, που πάντοτε, θα την θυμόμαστε, όσοι μπορέσαμε να την ακούσουμε από κοντά».
Ο θάνατος του Δημήτρη Μητροπάνου, μου θύμισε και τον τιτάνιο αγώνα, που έδωσε κάποτε η αείμνηστη φίλη μου, Νατάσα Γερασιμίδου. Και μου την θύμισε για ένα πολύ απλό λόγο, γιατί και οι δύο πάλεψαν με σθένος απέναντι στα σοβαρά προβλήματα υγείας, που είχαν. Δεν τα παράτησαν ποτέ και είχαν δίψα για ζωή.
«Μην τα παρατάς», δεν λέει και ο πολύς Πίτερ Γκάμπριελ σε ένα παλιό πολύ καλό τραγουδάκι του;
©Typologos.com 2012
