Αλέξια: «Να φέρουμε την αλλαγή μέσα από τα σχολεία και τη μουσική»
Αλέξια: «Να φέρουμε την αλλαγή μέσα από τα σχολεία και τη μουσική»
Του Νίκου Μόσχοβου
Την Αλέξια – κατά κόσμον Αλέξια Βασιλείου- τη γνώρισα για πρώτη φορά- εάν θυμάμαι καλά, γιατί έχει περάσει τόσος καιρός- στο «Θεατράκι» της Μπέττυς Βυτινάρου (σ.σ. Μπέττυ- διόρθωσε με εάν κάνω λάθος στον τόπο) και κατά καιρούς την συναντούσα στις εμφανίσεις της στη Θεσσαλονίκη.
Είναι ένα από τα λίγα επώνυμα άτομα, στα οποία έχω δωρίσει το πρώτο μου ποιητικό βιβλίο, κάποτε στον «Μύλο» και την θεωρώ μια από τις πιο πολιτικοποιημένες καλλιτέχνιδες, αλλά κι μια εκ των υπέροχων καλλιτεχνών – ανθρώπων με Α που είχα την τιμή να γνωρίσω.
Φροντίζω κατά καιρούς να μαθαίνω νέα από την καλλιτεχνική διαδρομή, γιατί θεωρώ πως θα μπορούσε κάλλιστα να έχει πραγματοποιήσει μια μεγάλη διεθνή καριέρα.
Πρόσφατα η Αλέξια έδωσε μια συνέντευξη στο http://www.unhcr.gr/1againstracism/, όπου είπε πολύ σημαντικά πράγματα για τον ρατσισμό κι όχι μόνο.
Αφορμή για την συνέντευξη στάθηκε το φιλμ νουάρ του Κωνσταντίνου Ησαΐα, «Sacred Whispers», το οποίο «εκπέμπει» αντιρατσιστικά μηνύματα εξιστορώντας τις φυλετικές διακρίσεις που επικρατούσαν τη δεκαετία του 1960 στις ΗΠΑ.
Η ίδια ενσαρκώνει την τραγουδίστρια των μπλουζ Bette Jones, η οποία δίνει τη δική της μάχη απέναντι στην κακία, στο μίσος και στην απανθρωπιά.
«Το φιλμ δείχνει τον τρόπο που, κάποιες φορές, η οικογένεια, η κοινωνία και οι ακρότητες όπως ο θρησκευτικός φανατισμός, μπορεί να οδηγήσουν στο ρατσισμό.
Κανείς δεν γεννιέται ρατσιστής. Και, σκέφτομαι πόσο όμορφη θα ήταν η ζωή μας χωρίς διακρίσεις και χωρίς συγκρίσεις με τους άλλους –γιατί είμαστε όλοι το ίδιο. Καθένας είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι των άλλων και όλοι αποτελούμε τμήμα ενός μεγάλου, ενιαίου συνόλου», λέει η Αλέξια στο http://www.unhcr.gr/1againstracism/ και αποκαλύπτει:
«Ένας από τους ηθοποιούς που μου δίνουν μεγάλη έμπνευση σε τέτοιου είδους δουλειές είναι ο Σίντνεϊ Πουατιέ.
Αφού έφυγα από την Κύπρο ως πρόσφυγας το 1974, μεγάλωσα με τις ταινίες του Πουατιέ, στις οποίες οι ρόλοι του ξέφευγαν από τους περιφερειακούς ή τους ρόλους των υπηρετών που έπαιζαν συνήθως οι Αφροαμερικανοί. Ο Πουατιέ ενσάρκωνε ρόλους μορφωμένων ανθρώπων, δίνοντας στους Αφροαμερικανούς μια άλλη οπτική για το μέλλον τους».
Για την ταινία σημειώνει η Αλέξια ότι:
«Στο «Sacred Whipers» έχω – επίσης- γράψει το βασικό τραγούδι, που λέει «must change the way to save to day» και μιλά για την αποδοχή του εαυτού μας και των γύρω μας.
Στο Los Angeles όπου ζω, οι Αφροαμερικανοί φίλοι μου λένε ότι κάθε μέρα της ζωής τους πρέπει να υποστούν το ρατσισμό. Και, στην Ελλάδα, με τρόμαξε πολύ η κατάσταση. Φοβόμουν να έρθω, γιατί δεν ήξερα πώς να βοηθήσω με την παρουσία μου.
«Η παιδεία, η μουσική, οι ταινίες… ο πολιτισμός γενικά βοηθάει στη λύση του προβλήματος.
Το παράδειγμά μας, στα μικρά παιδιά διαμορφώνει τις μικρές ψυχές και τα φρονήματά τους. Γι’ αυτό πρέπει και οι γονείς και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να βοηθήσουν στην καταπολέμηση του ρατσισμού.
Μακάρι να μπορούσαμε να φέρουμε την αλλαγή μέσα από τα σχολεία και τη μουσική», ελπίζει η Αλέξια.
Το Λος Άντζελες είναι μια πόλη, όπου κανείς δεν μπορεί να περπατήσει κι όλοι-ες κινούνται με τα οχήματα στους μεγάλους αυτοκινητόδρομους. Εκεί φαίνεται η Αλέξια κυνηγάει το μεγάλο όνειρο, αλλά χωρίς να έχει χάσει τη ψυχή της κι αυτό είναι το σημαντικότερο στη ζωή…
©Typologos.com 2014.
